Ο επικήδειος λόγος του Δημάρχου Ρόδου κ. Αντώνη Καμπουράκη στην εξόδιο ακολουθία του εκλιπόντος πατέρα του Βασίλη Καμπουράκη:
Σεβαστέ, & Αγαπημένε μου Πατέρα,
Ο Θεός σε πήρε κοντά του. Έκανες, σ’ όλη τη ζωή σου, με αφοσίωση, το έργο Του στη γη. Τώρα, ίσως έχει για σένα, μια άλλη αποστολή, στον ουρανό. Γιατί σίγουρα ξέρει ο Θεός, πόσο ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα υπήρξες. Ξέρει, πως ποτέ δεν σταματούσες, καμιά προσπάθεια, μέχρι να νιώσεις περήφανος, για το αποτέλεσμα.
Για το έργο σου, μιλούν ήδη, και θα μιλήσουν πολλοί άνθρωποι που σε γνώρισαν, και έζησαν τις αρετές σου, και την προσφορά σου.
Εγώ, αυτό που θέλω να σου πω, σαν γιός σου, αυτή την ώρα της μεγάλης προσωπικής οδύνης, είναι πως για μένα, ήσουν πάντα η Αρχή! Πάντα! Για όλα! Γι’ αυτό, και μου είναι αδύνατον, να μιλήσω για τέλος!
Πρώτα απ’ όλα, συνεχίζουμε εμείς, η οικογένειά σου. Η πολυαγαπημένη σύντροφος της ζωής σου, η μητέρα μας κι εμείς, τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου. Ξέρουμε πως μας αφήνεις στο πόδι σου, για να συνεχίσουμε το έργο σου. Και θα το πράξουμε στο ακέραιο, όπως εσύ μας δίδαξες, με την ίδια τη ζωή σου.
Έπειτα, δεν υπάρχει τέλος για σένα στις καρδιές μας. Και στο νου μας. Γι’ αυτό, και δεν θα σταματήσουμε νοερά, να προστρέχουμε σε σένα. Να ζητάμε συμβουλή, και καθοδήγηση.
Και είναι ακλόνητη η πίστη μας, πως ακόμη κι από κει ψηλά, εσύ θα βρεις τον τρόπο, για να συνεχίσεις να μοιράζεσαι μαζί μας, το φως της σοφίας σου. Όπως έκανες σε όλη τη ζωή σου. Από την πρώτη στιγμή που σε θυμάμαι.
Αυτό είναι κάτι που καταπραΰνει, έστω και λίγο, τον πόνο σήμερα. Η ευγνωμοσύνη που νιώθω, για όλες τις στιγμές, που μοιραστήκαμε μαζί. Στιγμές πατέρα και γιου. Στιγμές που μου έδωσαν ρίζες, για να νιώθω πάντα, που είναι το σπίτι μου. Στιγμές που μου έδωσαν φτερά, για να κοιτάζω ψηλά, και να τολμώ, να πετώ προς τα εκεί.
Έτσι έμαθα δίπλα σου, πως το πιο μεγάλο δώρο στις ζωές των ανθρώπων, όσο βρίσκονται επί γης, είναι οι στιγμές με τους ανθρώπους τους. Οι στιγμές που δημιουργούν αναμνήσεις, που μένουν αναλλοίωτες, μέσα στη ροή του χρόνου.
Όσο πιεστικοί κι αν είναι οι ρυθμοί, όσο φορτικές κι αν είναι οι υποχρεώσεις, ο πιο πολύτιμος χρόνος μας, είναι αυτός που αφιερώνουμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να σπαταλάμε, όχι λεπτό, αλλά ούτε δευτερόλεπτο από την ουσία της ζωής, από τη συνεχή μέριμνα και τη φροντίδα για τους αγαπημένους μας. Είναι, ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε.
Καλό ταξίδι, πατέρα μου.
