Γράφει
ο Νεκτάριος Καλογήρου
Η Έμιλυ και ο Λοβ είναι ένα νεαρό ζευγάρι από τη Σουηδία, 21 και 23 ετών αντίστοιχα και μόλις πριν από τρεις ημέρες αποφάσισαν εδώ στη Ρόδο να ενώσουν τις ζωές τους. Η πρόταση γάμου έγινε στο Μαντράκι, στην κολώνα με το εμβληματικό ελαφάκι του νησιού. Στο ίδιο σημείο, πριν από 24 χρόνια, ακριβώς την ίδια ημερομηνία, ο πατέρας της Εμιλυ, ζητούσε σε γάμο τη μητέρα της.
Δυο ιστορίες με την ίδια αφετηρία, τη Ρόδο, που πολλές φορές τους τελευταίους μήνες βρέθηκε στο στόχαστρο αρκετών «αλεξιπτωτιστών», που πέρασαν από το νησί μόνο για λίγες ημέρες και επέστρεψαν στα κέντρα τους, όπου έγραψαν λίβελους γεμάτους όξος και χολή. Αυτοί, οι μόνιμα ανικανοποίητοι, που αρέσκονται στο να γράφουν αράδες γεμάτες ειρωνεία, δεν μπορούν να λεκιάσουν με τη λάσπη τους την πραγματικότητα του νησιού· Η Ρόδος είναι η πρωτεύουσα του Ανατολικού Αιγαίου, η πριγκίπισσα, η ναυαρχίδα, είναι το διαμάντι του τουριστικού προϊόντος όλης της χώρας και αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν μείνει αναλλοίωτα στη μνήμη των γονέων των δυο παιδιών. Η Εμιλυ Γκόμπελ δήλωσε προς τη «δημοκρατική» ότι οι γονείς της λατρεύουν τη Ρόδο και στο σπίτι τους υπάρχουν δεκάδες αναμνηστικά από το νησί. «Το ίδιο θέλω να κάνουμε και με το δικό μας σπιτικό» λέει η ίδια και τονίζει «ο μήνας του μέλιτος θα γίνει στο νησί και μαζί με τους Ροδίτες φίλους μας που αγαπάμε τόσο πολύ». Στο ίδιο πνεύμα και ο μέλλων σύζυγός της, Λοβ Έρρικσον αποκάλυψε ότι «όταν έμαθα ότι η πρόταση γάμου των γονέων της Έμιλυ έγινε στη Ρόδο, τότε ζήτησα λεπτομέρειες για τις ημερομηνίες και τις τοποθεσίες έτσι ώστε να κάνω ακριβώς το ίδιο. Είχε μεγάλη σημασία για μένα, αλλά και για τη μέλλουσα σύζυγό μου, καθώς οι γονείς της είναι ένα εξαιρετικά αγαπημένο ζευγάρι».
Πρέπει να σημειωθεί ότι στα 21 της χρόνια η Εμιλυ έχει ήδη επισκεφθεί αρκετές φορές το νησί και έχει σκοπό να κάνει ακόμα περισσότερες επισκέψεις. Ηρθε ως νεογέννητο, ως έφηβη με τις φίλες της, σύντομα ως παντρεμένη γυναίκα, με μια ζωή που θα ανοίγεται μπροστά της. Σε αυτό της το μέλλον, στο ευτυχισμένο, στο δύσκολο, στο απρόσμενο, στο γεμάτο χαρές και λύπες, πάντα θα υπάρχει στη σκέψη της ένα μέρος στον κόσμο όπου όλα θα ξεχνιώνται. Αυτό το μέρος είναι η Ρόδος και θα είναι εκεί όχι ως ένας απλός τόπος παραθερισμού, αλλά ως ένα άλλο σπίτι, φίλων, όπου πας μ’ ένα κουτί γλυκά στο χέρι και φεύγεις με μια ψυχή γεμάτη αισθήματα.
Ο λίβελος του klik.gr
Τη στιγμή που οι αλλοδαποί επισκέπτες ομιλούν με ειλικρινή αγάπη και βαθιά συμπάθεια για το νησί και τους κατοίκους του, κάποιοι άλλοι, «Ελληνες» θεωρούν ότι έμαθαν τέσσερα νησιά, μένοντας σε αυτά μόνο λίγες ημέρες. Το επαίσχυντο κείμενο που ακολουθεί, δημοσιεύτηκε πριν από τέσσερις ημέρες στο klik.gr με τον τίτλο «Είμαι ο μόνος υπεύθυνος για το άθλιο τουριστικό προϊόν που προσέφερε φέτος η Ελλάδα;».
Το ρεπορτάζ, που είναι δημοσιευμένο σε σελίδα του klik.gr, έχει ως ακολούθως (συμπεριλαμβανομένων και των υστερόγραφων του συντάκτη):
«Μετά από σύντομη περιήγηση σε τέσσερα νησιά των Δωδεκανήσων αισθάνομαι ότι είμαι ο μόνος υπαίτιος για το άθλιο τουριστικό προϊόν που πρόσφερε φέτος η Ελλάδα στους επισκέπτες της. Προφανώς και δεν φταίνε ο ΣΕΤΕ, οι αρμόδιοι υπουργοί διαδοχικών κυβερνήσεων, οι επιχειρηματίες, οι πράκτορες, οι υπεύθυνοι επικοινωνίας. Είναι φανερό ότι φταίω προσωπικά που κανείς δεν έκοβε απόδειξη, κανείς δεν δεχόταν κάρτα, χρέωναν τρίδιπλα και πρόσφεραν κάκιστες υπηρεσίες (ανέκδοτο το wifi και συνήθης τακτική οι παραποιημένες φωτογραφίες εσωτερικών χώρων). Φταίω που οι ταλαίπωροι τουρίστες στη Λίνδο και την παλιά πόλη της Ρόδου έτρεχαν αλλόφρονες, κυνηγημένοι από κακάσχημα κοράκια (φάτσες της νύχτας) που προσπαθούσαν να τους χώσουν έναν καφέ και μια μπύρα στο στόμα. Φταίω που η εικόνα των δύο αυτών περιοχών παρέπεμπε στην Ελλάδα του ’60, χωρίς την αγνότητα και την αθωότητα εκείνων των χρόνων.
Ένα τεράστιο, πανάθλιο Μοναστηράκι της αδίστακτης αρπαχτής. Gyros, μουσακάς και πολύχρωμα τσαρούχια παντού! Προφανώς φταίω που η συνιστώμενη από το Rough Guides ταβέρνα στα Στεγνά πρόσφερε μισοψημένα φαγητά (για να προλάβει προφανώς να εξυπηρετήσει όλα τα τραπέζια), σαργό με πλαστική πέτσα και τα χόρτα για επιδόρπιο. Φταίω που οι ταξιτζήδες της Ρόδου είναι η χειρότερη μαφία επαγγελματιών που έχω γνωρίσει. Χυδαίοι, αγενείς, τσαμπουκάδες με άποψη για το πού θα φας (“δηλαδή όσοι τρώνε στην Παλιά Πόλη είναι ηλίθιοι και μόνο εσύ είσαι έξυπνος που πας να φας αλλού;”) ή για το πόση ώρα θα σου διαθέσουν για να κατεβάσεις τις βαλίτσες σου.
Φταίω που η Σύμη είναι ένα τεράστιο πλατό Τούρκικου σήριαλ γεμάτο κότερα με γλίτσες που συνοδεύονται από πληθωρικά μανεκέν. Φταίω που ο Συμιακός επιχειρηματίας φτύνει στον δρόμο βλέποντας τον Έλληνα τουρίστα. Φυσικά προτιμάει τον Τούρκο που θα πληρώσει χαλαρά τον παραφουσκωμένο λογαριασμό και θα ξεπλύνει άφθονο χρήμα στις ντόπιες γκαλερί. Φταίω που φημισμένη ταβέρνα του νησιού, σερβίρει κατεψυγμένα θαλασσινά ισχυριζόμενος ότι “τα δικά του είναι καλύτερα από τα φρέσκα” (εκείνος ο έρμος ο αστερίσκος που ακριβώς ήταν κρυμμένος στον κατάλογο;) και έχει “φρέσκα” ψάρια εισαγωγής (στο γνωστό “κουτί”, αν είσαι τυχερός βέβαια). Φταίω που έκλεισα τραπέζι μπροστά στο μόλο, 4 ημέρες πριν και όταν πήγα ο μάγκας της νύχτας μου είπε “μια χαρά είναι το τραπέζι που σου δίνω, άμα σου αρέσει” και έχει και τον μπράβο έτοιμο “να σε πετάξει στη θάλασσα” αν αποφασίσεις να καλέσεις την αστυνομία. Πάντως σίγουρα δεν φταίω για τις κατσαρίδες μεγέθους ιστιοπλοϊκού που έκαναν ανεμπόδιστες τη βόλτα τους στον Γυαλό.
Φταίω που η Νίσυρος είναι τόσο ερασιτεχνικά παρεΐστικη ώστε για να φας στον Τριαντάφυλλο πρέπει να είμαι ή παρέα από τσαχπίνικα γκομενάκια ή φιλαράκι του (οι beautiful people μετράνε διπλά). Άσε που και εδώ τα χόρτα και οι σαλάτες έρχονται αντί γλυκού. Φταίω που οι ντόπιοι ουδόλως ενοχλούνται που τα Εξαρχειώτικα πλήθη βολεύονται με ένα ντάκο και μια μπύρα για όλη την ημέρα στο ίδιο τραπέζι. Και μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι το καλύτερο φαγητό το έκανα σε ανεπιτήδευτα εστιατόρια ξένων, σχεδόν παντού (χωρίς να αδικώ την “Αργώ” στο Χαράκι, τον “Captain” στους Πάλλους και τον “Μαυρίκο” με την εξαίρεση των άθλιων σερβιτόρων – άλλο παράγγελνες, άλλο έτρωγες και συνήθως χωριστά από το ταίρι σου). Και το μόνο που πραγματικά με χαροποίησε ήταν οι ανεξάντλητες φυσικές ομορφιές. Δυστυχώς οι τόποι που γνώρισα ήταν χωρίς ανθρώπινες ψυχές.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε βαθιά παρακμή. Το τουριστικό προϊόν της είναι σάπιο. Παντού ισχύει ο νόμος του βολέματος, της θεσμικής αδιαφορίας, της επιχειρηματικής αλητείας και της αρπαχτής. Επειδή λοιπόν μια χαζοχαρούμενη παράσταση στην Επίδαυρο και ένα προσωπικό situationist event στη Νίσυρο δεν σώζουν την παρτίδα, μάλλον ήρθε η ώρα να αντιδράσετε… Όχι; Κρίμα…
Υστερόγραφα:
1. Παρακαλώ μη ξανακούσω το παραμικρό για τις εξαθλιωμένες εσχατιές της Ελλάδας, τις ειδικές νησιωτικές πολιτικές, μειώσεις φόρων κλπ. Αρκετά κορόιδο νοιώθω…
2. Παρέλειψα την Κω. Περιορίζομαι στο `70ies look
3. To ό,τι όσα Ισλαμικά μνημεία συνάντησα ήταν σε άθλια κατάσταση το θεωρώ σύμπτωση. Όπως και αρκετά σημαντικά (Ιταλικά) αρχιτεκτονήματα στην Κω και στη Ρόδο».
Το ρεπορτάζ είναι δημοσιευμένο στο ακόλουθο link: http://www.klik.gr/gr/el/brain-storm/eimai-o-monos-upaitios-athlio-touristiko-proion-pou-prosfere-fetos-i-ellada-/
Νεκτάριε, αφου διαφωνείς ,μπορείς και εσύ να πας μια βόλτα να δεις τα κοράκια, και τις φάτσες τις οποίες αναφέρει το άρθρο. Να δεις την κατάσταση των Ιταλικών κτηρίων, να αναρωτηθείς κι εσύ τι φταίει και δεν είμαστε ικανοί ουτε τους σοβάδες τους να επισκευάσουμε. Πιστεύω ότι θα καταλήξεις κι εσύ να συμφωνεις με το άρθρο.
Εχει αδικο ;;; Ότι λεει είναι αληθεια, γιατι μας κακοφαινετε; Αντι να κοιτάξουμε να διορθωσουμε τα στραβα τα βαζουμε με αυτόν που λεει την αληθεια, Γι αυτό και πανε από το κακο στο χειροτερο.
δικιο εχει. οπως ακριβως τα λεει ειναι.
Τι σχέση έχει το ένα θέμα με το άλλο;
Επειδή εσύ θέλεις να εθελοτυφλείς πρέπει να το κάνουν και οι άλλοι; Καλό σου κάνει να δεις την πραγματικότητα πως την βιώνει ο επισκέπτης έστω και με κάποιες υπερβολές που προέρχονται από την αγανάκτηση.
Η Ρόδος ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ξυπνήστε.