Αυλαία

Η Ελισάβετ Β’ πήρε μαζί της τον τελευταίο δυνατό προβολέα που φώτιζε την αίθουσα του θρόνου, με τη δική της προσωπικότητα να ντύνει το σκηνικό. Ηταν η ηρωίδα μιας υπερπαραγωγής που έφτασε στην τρίτη πράξη της και τώρα έκλεισε την αυλαία. Και τώρα που πέθανε, διάφοροι στη χώρα μας, βλέπουν στο πένθος για έναν τέτοιο θάνατο μια προσβολή στα θύματα της βρετανικής αυτοκρατορίας.. Όμως δεν έχει κανένα νόημα η συζήτηση για τη μοναρχία και τη σχέση της με το δημοκρατικό πολίτευμα και τη λαϊκή κυριαρχία. Για μας, όπως και για πλήθος άλλων λαών, αυτό το θέμα έχει λήξει πολλές δεκαετίες πριν. Επειδή, όμως, έχουμε λύσει εμείς το θέμα της βασιλείας, δεν σημαίνει ότι δικαιούμαστε να κρίνουμε και πώς θα ζουν, θα διοικούνται και κυρίως πώς θα πενθούν άλλοι λαοί τους δικούς τους βασιλείς. Η βασίλισσα Ελισάβετ θα κριθεί ως ιστορική προσωπικότητα. Γι’ αυτά που πρόσφερε ή δεν πρόσφερε στην ανθρωπότητα. Ολα τα υπόλοιπα είναι για τους Βρετανούς. Όσο παράλογη κι αν μας φαίνεται η κληρονομική διαδοχή στην κεφαλή του κράτους, είναι δικό τους θέμα. Με τον θάνατό της πάντως  κλείνει ένας κύκλος και μια εποχή. Σχεδόν τρεις γενιές έζησαν θεωρώντας τη βασίλισσα ως κάτι δεδομένο με ισχύ φυσικών νόμων. Σκεφθείτε, ο πρώτος και η τελευταία πρωθυπουργός που δέχτηκε (το 1952 τον Τσόρτσιλ και το 2022 τη Λιζ Τρας) έχουν διαφορά ηλικίας 101 χρόνια!