Βασιλόπιτες και κιμπαριλίκια

Προφανώς 12.000 δεν είναι το κόστος μιας βασιλόπιτας,  εκτός κι αν πρόκειται για βασιλόπιτα-γίγας από την οποία βγαίνει μέσα μια στριπτιζέζ φωνάζοντας «χάπι 2020 έβρι μπόντι!» αλλά είναι το κόστος ολόκληρης της εκδήλωσης. Ισως να μην είναι πολλά, για 750 άτομα, ίσως και να είναι, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως όταν ο ένας υπουργός λέει πως μπορεί να ζήσει κανείς με 200 ευρώ το μήνα, ο άλλος δεν μπορεί ούτε δώδεκα ευρώ να ξοδεύει για φιέστες όχι 12.000. Όταν ανθρώπινες ψυχές χάνονται παλεύοντας να ζεσταθούν, όταν υπάρχουν εκεί έξω τόσοι άστεγοι, όταν σχολεία δεν έχουν θέρμανση, όταν νοσοκομεία δεν έχουν όχι υλικά αλλά ούτε χαρτομάντιλο να κλάψουν το χάλι τους, δεν ξοδεύεις ούτε ένα ευρώ για εκδηλώσεις. Εκείνο που ενοχλεί όμως πιο πολύ είναι όταν βγαίνει ο υπουργός και λέει σε όσους ενοχλήθηκαν, αλλά και προς όλους εμάς, ότι θα τα πληρώσει από την τσέπη του. Πόσο φτηνό, πόσο δεύτερο αυτό το κιμπαριλίκι… Η μορφή του άρχοντα που κερνάει όλο τον κόσμο βγάζοντας από την τσέπη δεσμίδες, είναι η συνέχεια του χωροδεσπότη ή του ”φεουδάρχη”. Υ.Γ. Αυτό πάλι το «όποιος μας επικρίνει είναι λαϊκιστής», δεν χωράει σε καμία λογική. Ή κακώς υπήρξε η διάθεση κρατικού χρήματος για γλέντια, – μπανάλ και ψευτοκυριλάτα μεταξύ μας – και αλλάζουμε την απόφαση ή υποστηρίζουμε την απόφαση μέχρι τέλους και παίρνουμε και το πολιτικό κόστος.