Καθημερινοί είναι πλέον οι χάρτες με τις περιοχές που εμφανίζονται οι μωβ μέδουσες. Η μωβ μέδουσα έχει πάρει διαστάσεις τέρατος. Και πώς να μην πάρει, όταν μπροστά σου περνάνε κατακόκκινοι σταμπαρισμένοι χάρτες και τίτλοι όπως «Το χτύπημα της μέδουσας», «Οι επικίνδυνες παραλίες». Το μόνο που έχει περάσει στα ψιλά και δεν επαναλαμβάνουμε –έστω ως υποσημείωση στους χάρτες- είναι τί φταίει και γέμισαν οι θάλασσες μέδουσες; Τι φταίει που κάθε φορά που βουτάμε ρισκάρουμε να νοιώσουμε ένα έντονο κάψιμο στο δέρμα μας; Από τη μια να εκθειάζουμε τον Μάριο, που καταναλώνει εκατοντάδες μέδουσες και από την άλλη, να περνάμε στο ντούκου τη θανάτωση θαλάσσιων χελωνών, όπως ο Μάριος, σχεδόν σε καθημερινή βάση; Κι αυτό να προκαλείται είτε από ψαράδες με τη «δικαιολογία» πως οι χελώνες τους χαλάνε τα δίχτυα, είτε από τρελαμένους χειριστές ταχυπλόων και τζετ σκι. Σύμφωνα με τον διευθυντή της περιβαλλοντικής οργάνωσης Greenpeace Νίκο Χαραλαμπίδη , ο βασικός λόγος που έχει οδηγήσει –και- σε αύξηση του πληθυσμού των μεδουσών είναι ότι αντιμετωπίζουμε τη θάλασσα σαν μια τεράστια χωματερή και όχι σαν ένα μαγικό και μαγευτικό περίπλοκο οικοσύστημα. Η απόρριψη στη θάλασσα μεγάλων ποσοτήτων οργανικού φορτίου (λιπάσματα, λύματα) που προκαλούν ανοξικές συνθήκες, αλλά και η μείωση, εξαιτίας της υπεραλίευσης, των φυσικών θηρευτών των μεδουσών, με συνέπεια οι μέδουσες να δέχονται ελάχιστη πίεση και να αυξάνονται ανεξέλεγκτα ( και με τη βοήθεια της αύξησης της θερμοκρασίας της θάλασσας ως αποτέλεσμα της κλιματικής κρίσης του βιώνουμε). Τι καταλαβαίνουμε από όλα αυτά; Πως δεν μπορούμε πλέον να σφυρίζουμε αδιάφορα για όλα τα κακά που προκαλούνται στη θάλασσα. Πως δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη θάλασσα σαν μια απέραντη χωματερή. Όσοι δεν το κατανοούν, μπορούν να συνεχίζουν κολυμπούν ελεύθερα χωρίς όμως να γκρινιάζουν για το κάψιμο και τον πόνο που τους προκαλεί το τσίμπημα της τσούχτρας…
Η ερώτηση εκτός από… χάρτες
