• Ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με τα clubs του νησιού μιλά για τα πρώτα βήματα, τις προδοσίες, τα καμάκια και την παρακαταθήκη του βιβλίου του
Με μια αφήγηση γεμάτη χιούμορ αλλά και αυτοκριτική, ο γνωστός Ροδίτης επιχειρηματίας Γιάννης Κλούβας ξεδιπλώνει στη «δ» τη διαδρομή του από τα πρώτα του βήματα στη νύχτα μέχρι τη δημιουργία της θρυλικής Disco Space. Θυμάται τα χρόνια που η γενιά του βίωσε την άνθηση του τουρισμού και έπαιξε – όπως λέει – καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση της εικόνας της Ρόδου μέσα από τον μύθο των «καμακιών».
Μιλά ανοιχτά για τις απογοητεύσεις του από λάθος συνεργασίες, για τις χαρές αλλά και τις πληγές που άφησε πίσω η επιχειρηματική πορεία. Δύο χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου του, δηλώνει δικαιωμένος που μοιράστηκε «μια κατάθεση ψυχής» και καλεί το κοινό να ταξιδέψει μαζί του ξανά, στην παρουσίαση που θα πραγματοποιηθεί τον…
Αναλυτικά η συνέντευξη:
• Πώς ήταν τα πρώτα σας βήματα στη νύχτα κ. Κλούβα και τι θεωρείτε ότι σας έκανε να διαφοροποιηθείτε από τους υπόλοιπους;
Η πρώτη μου επαφή κυρία Παμπρή με τον χώρο της νύχτας ήταν σε ηλικία 15 χρόνων. Είχαμε αρχίσει να βγαίνουμε στα κλαμπ και στις δισκοθήκες και επειδή είμασταν φτωχά παιδιά της παλιάς πόλης (παιδιά της υγρασίας) σκεφτήκαμε τρεις φίλοι να μάθουμε συρτάκι ώστε αντί να πληρώνουμε τα ποτά, να βγάζουμε και ένα χαρτζιλίκι. Έτσι τον πρώτο μας χορό τον ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο Μίρα Μάρε, μετά χορεύαμε σε πολλά νυχτερινά κέντρα και ξενοδοχεία! Αργότερα μελέτησα μουσική κι έπαιξα για λίγο διάστημα μπουζούκι σε ταβέρνες και για τρεις μήνες στο εξωτερικό, συγκεκριμένα στη Φινλανδία.
Το 1977 γυρίζει ο αδελφός μου από τον Καναδά και μου προτείνει να στήσουμε δουλειά. Όπως ήταν φυσικό τον οδήγησα σε δουλειές που ήξερα. Προτίμησα τις Disco που ήταν τότε πολύ της μόδας και όχι με μουσικούς ώστε τα λειτουργικά έξοδα να είναι λιγότερα Έτσι στήθηκε το Disco Space που άνοιξε τις πόρτες του στις 6 Ιουνίου του 1978 . Ήταν ένα κλαμπ χωρητικότητας 200 περίπου ατόμων! Η επιτυχία φοβερή. Ένα υπόγειο στην οδό Ηρώων Πολυτεχνείου 14, που όμως το στήσαμε με αγάπη και μεράκι!! Περνάω ακόμα απέξω και ανατριχιάζω!
• Σε μια εποχή που οι νέοι έφευγαν μετανάστες, εσείς μείνατε στη Ρόδο. Τι ήταν αυτό που σας κράτησε και σας έδωσε φλόγα για να επιχειρήσετε;
Θεωρώ τη γενιά μου, του 1955 πολύ τυχερή. Οι γεννημένοι το ’45 επειδή δεν υπήρχαν δουλειές έφευγαν μετανάστες Αυστραλία, Αμερική, Γερμανία κ.α
Οι γεννημένοι το 1950 μπαρκάριζαν στα καράβια κι όταν γύριζαν ρουφάγαμε σαν σφουγγάρια τις φανταστικές και πολλές φορές μεγαλοποιημένες ιστορίες τους!
Εμείς του 1955 όταν φτάσαμε στην ηλικία των 15 ετών (1970) άρχισε ο μαζικός τουρισμός, κι έτσι δεν χρειάστηκε να πάμε πουθενά.
Πέσαμε με τα μούτρα στη «Μαρμίτα» (κορίτσια από Σκανδιναβία), γίναμε οι νεαροί «καμάκια», που έπαιξαν κατ’ εμέ μεγάλο ρόλο την εποχή εκείνη στον τουρισμό!! Για να πλησιάσεις όμως τα κορίτσια έπρεπε να είσαι καλοντυμένος με τη μόδα της εποχής, να είσαι καθαρός και να πλένεσαι με μοσχοσάπουνο (που έλεγε κι η μάνα μου). Να μάθεις τα βασικά σε ξένες γλώσσες, κυρίως αγγλικά.
• Τι πιστεύετε κ. Κλούβα ότι οδήγησε στον αφανισμό των μεγάλων club που έκαναν τη διαφορά στη νυχτερινή διασκέδαση; Πόσο και πώς αυτό επηρέασε αρνητικά το τουριστικό προϊόν της Ρόδου;
Γιατί εξαφανίστηκαν οι Disco, τα Night clubs και τα Μπουζούκια: Είναι οι μοναδικές δουλειές που οι μικροί “καθάρισαν” τους μεγάλους. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα δεν γίνεται πουθενά αλλού. Το περίπτερο έγινε σούπερ μάρκετ, η καφετέρια εστιατόριο, το μπαρ νυχτερινό κέντρο. Η καντίνα το πρωί, ξαπλώστρες μετά, πρωινά στη συνέχεια, μεσημεριανά και απόγευμα δείπνο, όταν δε βραδιάσει νυχτερινό κέντρο, γάμους, αρραβώνες, βαπτίσεις. Αχταρμάς δηλαδή…
• Υποστηρίζετε συχνά στις συνεντεύξεις σας ότι δεν κάνατε λάθη στις δουλειές, αλλά στους ανθρώπους. Πώς τα λάθη στις συνεργασίες διαμόρφωσαν τον τρόπο που βλέπετε την επιχειρηματικότητα;
Λένε πως η αποτυχία είναι ο πιο γρήγορος δρόμος για την επιτυχία, σε μένα όμως η αποτυχία δεν ήταν στις δουλειές, ήταν στην επιλογή των συνεργατών και δυστυχώς ήρθε αργά. Έπαθα πολλά από την καλή μου καρδιά, από την ανεκτικότητά μου, έλεγα θα διορθωθεί που θα πάει. Είχα πίστη στον εαυτό μου. Όταν ο άλλος νιώθει μειονεκτικά, προσπαθεί να σε χαμηλώσει, τραβώντας σε κάτω για να φανεί κι αυτός ψηλός! Οι αδύναμοι είναι πιο σκληροί και δαγκώνουν πιο δυνατά. Ο δυνατός αν διαφωνήσεις είναι πιο δίκαιος και τα βρίσκεις πιο εύκολα.
Σφυρηλάτησα πια μετά από καιρό και πολλά χαστούκια και προδοσίες, μια ηθική πυξίδα, όμως, ήταν μεγάλη η απογοήτευση από ανθρώπους που στήριξα, που άνοιξα την αγκαλιά μου και την καρδιά μου! Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μια αναπηρία η οποία δεν φαίνεται στην αρχή, είναι η ηθική αναπηρία, είναι αυτοί που οι μάνες μας έλεγαν «αυτός δεν έχει ούτε όσιο ούτε ιερό». Ένα τέτοιο ολοκαύτωμα πέρασα εγώ.
• Τι ήταν τελικά τα καμάκια, κ. Κλούβα; Μια γενιά που αναζητούσε να ξεδιψάσει σεξουαλικά, μια εποχή κοινωνικής απελευθέρωσης ή αυτά και κάτι βαθύτερο;
Τα καμάκια… Καμάκι ήταν σχεδόν το κάθε ροδιτόπουλο που σήμερα μπορεί να είναι γιατρός, δικηγόρος, επιστήμονας, επιχειρηματίας κ.α., ήταν παιδιά μιας ανέμελης εποχής, που κατ’ εμέ έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην ανάπτυξη του τουρισμού εκείνη την εποχή! Τότε έδειχναν οι στατιστικές πως το 60% του τουρισμού που ερχόταν στη Ρόδο ήταν γυναίκες! Έγιναν πολλοί γάμοι μέσα σ’ αυτές τις δεκαετίες με Σουηδέζες, Φινλανδέζες, Γερμανίδες κ.α.
• Νιώθετε δικαιωμένος για τις επιλογές σας, βλέποντας πίσω το ταξίδι που κάνατε; Τι θα θέλατε να μείνει ως παρακαταθήκη από το βιβλίο σας και τη διαδρομή σας; Επίσης δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του και πολλές επανεκδόσεις, ήρθε η ώρα να παρουσιάσετε το δικό σας ταξίδι. Πού και πότε;
Αυτό που προσπάθησα με τη συγγραφή του βιβλίου μου, με αυτή την κατάθεση ψυχής, είναι να βοηθήσω έστω κι έναν άνθρωπο να δει τη ζωή αλλιώς, να πολεμήσει, να βγει νικητής! Η ζωή σου είναι μια βάρκα κι εσύ κρατάς τα κουπιά, ένα τραίνο κι εσύ κρατάς το τιμόνι! Υπάρχει μια ζωή που πρέπει να την απολαύσεις, να την γεμίσεις χρώματα!
Στην πορεία προς τα πάνω άκουσα πολλά “Πού πας ξυπόλυτος στα αγκάθια” ή “τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κ….” και άλλα τέτοια κουφά! Διεκδίκησα όμως, πάλεψα, μάτωσα, έβαλα όμως στοπ σε ότι με εμπόδιζε να αναδυθώ! Η παρουσίαση του βιβλίου μου θα γίνει στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Νοεμβρίου, μετά το κλείσιμο της σεζόν, όπου φίλοι και γνωστοί θα έχουν περισσότερο προσωπικό χρόνο.
