Η Εισαγγελία δεν είναι… γιορτή δρόμου • Οι δηλώσεις Κολιάδη για την Εισαγγελική παρέμβαση στα ανθεστήρια αποκαλύπτουν ένα σοβαρό έλλειμμα θεσμικής συνείδησης
• Η δημόσια απαξίωση της Δικαιοσύνης δεν είναι “κριτική”, είναι ολίσθημα
Αν ο θεσμικός ρόλος του δημάρχου είναι να αποτελεί πρότυπο σεβασμού, νηφαλιότητας και θεσμικής σοβαρότητας, τότε ο κ. Αλέξανδρος Κολιάδης φαίνεται πως διάλεξε να ακολουθήσει το ακριβώς αντίθετο εγχειρίδιο.
Οι δημόσιες δηλώσεις του σχετικά με την Εισαγγελική παρέμβαση στην εκδήλωση των Ανθεστηρίων δεν αποτελούν απλώς ένα ολίσθημα, αποτελούν ένα κραυγαλέο παράδειγμα ασεβούς δημόσιου λόγου που θίγει έναν από τους πυλώνες της Δημοκρατίας: τη Δικαιοσύνη.
Αντί να δείξει στοιχειώδη ψυχραιμία και σοβαρότητα μπροστά σε μία –απολύτως θεμιτή και προβλεπόμενη– ενέργεια του Αντεισαγγελέως Πλημμελειοδικών Ρόδου, ο δήμαρχος επέλεξε να εκστομίσει φράσεις του τύπου:
«Ας φροντίσει ο εισαγγελέας και ο κάθε εισαγγελέας να κάνει καλά τη δουλειά του… κι ας με καλέσει ο εισαγγελέας να καταθέσω γιατί το είπα αυτό».
Πρόκειται για λόγο απείθαρχο, επιθετικό και εντελώς απρεπή για άνθρωπο που κατέχει θεσμικό ρόλο – πόσω μάλλον για τον επικεφαλής της δημοτικής αρχής. Αν κάποιος πολίτης απευθυνόταν με αυτόν τον τρόπο σε δημόσιο λειτουργό, θα θεωρούνταν τουλάχιστον απρεπής. Όταν αυτό το κάνει ο ίδιος ο δήμαρχος, αποκτά χαρακτηριστικά θεσμικής εκτροπής.
Και μάλιστα οι φράσεις αυτές προέρχονται από έναν αιρετό που κατ’ επανάληψη έχει εκφράσει τη δυσαρέσκειά του για το ό,τι συνάδελφοί του απευθύνονται σ’ αυτόν με το όνομά του και όχι με την ιδιότητά του…
Τι συνέβη ακριβώς;
Η Εισαγγελία Ρόδου, μέσω του αρμόδιου Αντεισαγγελέα, έκανε το αυτονόητο: άσκησε το δικαίωμά της να ζητήσει διευκρινίσεις για το αν υπήρχε άδεια για τις μουσικές εκδηλώσεις των Ανθεστηρίων. Κάτι απολύτως θεσμικά κατοχυρωμένο, υπηρεσιακά υποχρεωτικό και, το σημαντικότερο, αναγκαίο στο πλαίσιο της διασφάλισης της νομιμότητας.
Αντί ο δήμαρχος να ανταποκριθεί με τον σεβασμό που απαιτεί η περίσταση, επέλεξε έναν δημόσιο λόγο που μοιάζει περισσότερο με διαδικτυακό σχόλιο εκνευρισμένου τρολ, παρά με θεσμική απάντηση σε Εισαγγελική πράξη. Με φράσεις γεμάτες ειρωνεία και υπεροψία, ο κ. Κολιάδης όχι μόνο σχολίασε αρνητικά τη Δικαιοσύνη, αλλά σχεδόν την υποτίμησε, σαν να πρόκειται για κάποιον ενοχλητικό παρατηρητή των προσωπικών του «γιορτών».
Το επικίνδυνο μήνυμα
Οι τοποθετήσεις αυτές δεν είναι απλώς “άκομψες”. Είναι επικίνδυνες. Εκπέμπουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι ο πρώτος πολίτης του νησιού αισθάνεται υπεράνω των θεσμών – ή, ακόμη χειρότερα, τους θεωρεί διακοσμητικούς όταν αγγίζουν τις ενέργειες της δικής του δημοτικής αρχής. Όταν ένας δήμαρχος εκπέμπει απαξίωση για τη Δικαιοσύνη, τι περιμένουμε να κάνουν οι πολίτες;
Το αφήγημα περί «χαμόγελων παιδιών» και «αναμνήσεων» δεν μπορεί να επισκιάσει την ουσία: η νομιμότητα δεν αναστέλλεται επειδή κάποιος δήμαρχος διοργανώνει εκδήλωση. Η τήρηση των νόμων ισχύει ακόμα και στην πιο ρομαντική ανοιξιάτικη γιορτή.
Αφωνία και ατολμία των θεσμικών παραγόντων
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί και η ηχηρή σιωπή του Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου, ο οποίος μέχρι στιγμής δεν έχει προβεί σε καμία δημόσια τοποθέτηση για τις δηλώσεις του δημάρχου. Η θεσμική ουδετερότητα δεν ισοδυναμεί με αδράνεια· και σε περιπτώσεις κατά τις οποίες ένας δήμαρχος επιτίθεται εμμέσως σε δικαστικό λειτουργό, η σιωπή μοιάζει μάλλον με συνενοχή ή φόβο.
Οι θεσμοί δεν χρειάζονται προστάτες – χρειάζονται σεβασμό
Η εφημερίδα αυτή δεν φιλοδοξεί να παίξει τον ρόλο του υπερασπιστή της Εισαγγελικής Αρχής. Η Δικαιοσύνη δεν έχει ανάγκη από «συνηγόρους» του Τύπου. Έχει, όμως, κάθε δικαίωμα να απαιτεί τον σεβασμό που της οφείλεται από τους εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης – αυτούς που οφείλουν, πρωτίστως, να διδάσκουν θεσμική παιδεία.
Το ό,τι «οι κρίνοντες κρίνονται» ισχύει. Όμως το να κρίνει κανείς έναν εισαγγελέα επειδή κάνει απλώς τη δουλειά του, κι αυτό να γίνεται δημόσια, με ειρωνείες και αδιανόητο ύφος, δεν είναι «κριτική». Είναι υπονόμευση.
Η Εισαγγελία δεν μπήκε σε καμία γιορτή για να χαλάσει το κέφι των παιδιών. Μπήκε για να κάνει αυτό που ορίζει ο νόμος. Αν αυτό ενοχλεί, τότε ίσως κάποιοι θα έπρεπε να ενοχλούνται λιγότερο από τη Δικαιοσύνη και περισσότερο από τον δικό τους τρόπο άσκησης εξουσίας.
Την επόμενη χρονιά λοιπόν, τα Ανθεστήρια να έχουν μουσική, χαμόγελα και –αν είναι δυνατόν– λιγότερη ειρωνεία. Και κυρίως, χωρίς δημάρχους που νομίζουν ότι η θεσμική ευθύνη είναι παιδικό πανηγύρι.
