Αυτός ο εικαστικός ο Φαμπρ που μας έφερε ο κ. Μπαλτάς ως καλλιτεχνικό διευθυντή του Ελληνικού Φεστιβάλ, είχε κάνει περφόμανς με τίτλο «παλλόμενα πέη» , με κάτι άντρες σε χορευτικό δρώμενο να κάνουν αυτό που… λέει ο τίτλος. Επίσης, είναι ο ίδιος, ο οποίος, θεωρεί « εικαστικό δρώμενο» να εκσφενδονίζονται στον αέρα ουρλιάζοντας ζωντανές γάτες. Μιλάμε για φοβερή τέχνη… Την οποία, πολύ εκτίμησε ο υπουργός Πολιτισμού και τον όρισε επικεφαλής (curator ο ίδιος επιμένει να αυτοπροσδιορίζεται) του γνωστού Ελληνικού Φεστιβάλ. Το οποίο φεστιβάλ, ο συγκεκριμένος εκκεντρικός καλλιτέχνης, είδε σαν μια «μεγάλη installation», που χωράει μόνο Βέλγους, και το οποίο καμία σχέση δεν θα έχει εφεξής με ότι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Αναλαμβάνει μαζί με το επιτελείο του για μια τετραετία και μετονομάζεται το Ελληνικό Φεστιβάλ σε Διεθνές Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Κύριε Μπαλτά μου τόσα χρόνια δεν ήταν Διεθνές; Η ειρωνεία είναι ότι στην συνάντηση που είχε ο Φάμπρ με τον Αλέξη Τσίπρα, ο παντελώς άσχετος επί των θεμάτων του Φεστιβάλ, όπως προκύπτει αβίαστα, πρωθυπουργός, αφού ευχαρίστησε τον Βέλγο που κάνει το φεστιβάλ… διεθνές, πρόσθεσε «σας έχω εμπιστοσύνη». Μα καλά Αλέξη δεν σου είπε κανείς πως μια χαρά διεθνές ήταν; Δεν μπορείς να το μηδενίζεις διατρανώνοντας, πως τώρα θα γίνει «διεθνές» όταν έχουν περάσει από το Ηρώδειο, την Επίδαυρο, κορυφαίοι ηθοποιοί, εμβληματικοί θίασοι, εθνικά θέατρα (Πίνα Μπάους, Εθνικό Θέατρο Βρετανίας, Ελεν Μίρεν, Φιόνα Σο, Μπομπ Ουίλσον, Κέβιν Σπέισι, Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, Ιζαμπέλα Ροσσελίνι, Έλεν Μίρεν, Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, Σβετλάνα Ζαχάροβα, Μονσερά Καμπαγιέ…) και τόσοι άλλοι. Αν έπρεπε να ακριβολογήσει η μετονομασία θα έπρεπε περιοριστεί σε δυο λέξεις για το 2016: Βελγικό Φεστιβάλ. Το 2016 θα είναι αφιερωμένο στο Βέλγιο «πατρίδα πολλών διεθνούς φήμης καλλιτεχνών» όπως διαβάζουμε στο πρόγραμμα. Από ελληνικά ονόματα μην περιμένετε τίποτα άλλο από την παρουσία των θεσμικών φορέων, δηλαδή κρατικά θέατρα και Λυρική Σκηνή. Αν αναλογίζεσθε πόσες ευκαιρίες χάνουν οι Ελληνες καλλιτέχνες να εργαστούν και να ανταπεξέλθουν οικονομικά σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, δεν θα βρείτε εδώ απαντήσεις. Η φετινή διοργάνωση που θα ξεκινήσει τέλος Ιουνίου και είναι πολύ προσωποκεντρική, με δυο παραστάσεις του ίδιου του Φαμπρ και μια έκθεσή του, γκρεμίζει την ελληνικότητα του Φεστιβάλ, γκρεμίζει όμως και τον διεθνή χαρακτήρα που είχε πάντα. Ηρθε μια Τρόικα και στον πολιτισμό και ο Γιαν Φαμπρ, ως νέος αποικιοκράτης σε τριτοκοσμική χώρα. Μια χώρα που κατοικείται από ανθρώπους πληγωμένους και βασανισμένους. Το Φεστιβάλ ήταν γιορτή, αντάμωμα όλου του κόσμου. Και τώρα γίνεται ένα κλειστό κλαμπ με τους Έλληνες να απορρίπτονται. Δεν γίνεται ο Φαμπρ να κάνει το αυτοφεστιβάλ του και το υπουργείο να τον χειροκροτεί. Είναι μεγάλη προσβολή στον ελληνικό λαό, στους καλλιτέχνες του, στον Πολιτισμό του. Και η απόλυτη «δηθενιά» και «επαρχιωτισμός» για τους κυβερνώντες.
«Αριστερές» εκκεντρικότητες και δηθενιές
