• Η κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα, ενώ η καλλιτεχνική και επιχειρηματική του διαδρομή παραμένει ζωντανή σε έργα, χώρους και ανθρώπους που αγάπησε
Η Ρόδος αποχαιρετά έναν άνθρωπο που ένωσε την τέχνη με την καθημερινότητα. Ο Νίκος Αρβανιτίδης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 82 ετών, νοσηλευόμενος στο Γενικό Νοσοκομείο Ρόδου, έπειτα από μάχη με σοβαρή ασθένεια. Ζωγράφος και γλύπτης, αλλά και ενεργός επιχειρηματίας με το ομώνυμο κατάστημα επίπλων στο νησί, αφήνει μια παρακαταθήκη που ξεπερνά τα σύνορα. Η κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα με την οικογένεια, τους φίλους, τους συναδέλφους και το κοινό να ετοιμάζονται για έναν ύστατο χαιρετισμό που θα συνδυάζει σεμνότητα και ευγνωμοσύνη.
Η αρχή ενός ανήσυχου βλέμματος
Ο Νίκος Αρβανιτίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943. Η σχέση του με την εικόνα διαμορφώθηκε από νωρίς, όμως η ουσιαστική του πορεία άρχισε το 1963 όταν βρέθηκε στο Παρίσι για να συνεχίσει σπουδές που θα τον καθόριζαν. Φοίτησε στην Ecole Boulle και στην Ecole Nationale Supérieure des Arts Décoratifs, όπου ολοκλήρωσε κύκλους στη ζωγραφική, τη γλυπτική, την αρχιτεκτονική εσωτερικού χώρου και τα σκηνικά θεάτρου. Η περίοδος 1965 έως 1968 τον βρήκε υπότροφο της Γαλλίας, γεγονός που επιβεβαίωσε την αναγνώριση του ταλέντου του σε ένα απαιτητικό περιβάλλον.
Δάσκαλος, ερευνητής, ταξιδιώτης της φόρμας
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα ανέλαβε καθήκοντα διδάσκοντος στη Σχολή Διπλαρείου την περίοδο 1968 έως 1970, μεταφέροντας σε νεότερους δημιουργούς την εμπειρία και την πειθαρχία μιας σχολής σκέψης που συνδυάζει τεχνική και τόλμη. Ακολούθησε μια γόνιμη δεκαετία διδασκαλίας και σεμιναρίων στη Γαλλία από το 1970 έως το 1978, σε πόλεις όπως η Νίκαια, το Καμπρετόν και η Μπαγιόν. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 ζούσε και δημιουργούσε ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γαλλία, μοιράζοντας τον χρόνο του σε εργαστήρια, αίθουσες τέχνης και τόπους που τον ενέπνεαν.
Μια γλώσσα αφηρημένη με παλμό και ένταση
Η δουλειά του Νίκου Αρβανιτίδη κινήθηκε συστηματικά στο πεδίο της αφηρημένης ζωγραφικής. Δούλευε σε χαρτόνια, επιλεγμένα χαρτιά και τελάρα, με ακρυλικά και ινδική μελάνη, αναζητώντας αντιθέσεις που ανασαίνουν. Στο γλυπτικό του έργο προτιμούσε βάσεις από ξύλο και σχήματα που έδιναν όγκο σε μια εσωτερική κίνηση. Στα έργα του επανέρχεται ως μοτίβο το γυναικείο σώμα, όχι ως ρεαλιστική αποτύπωση αλλά ως σύμβολο ροής και μεταμόρφωσης μέσα από το χρώμα. Τα ζωντανά χρώματα υπήρξαν το χαρακτηριστικό του γνώρισμα και ένας τρόπος να επιβάλει ρυθμό στον καμβά. Ο ίδιος είχε παραδεχθεί ότι δεν θεωρούσε τον εαυτό του ανέκαθεν ικανό, όμως μέσα από αδιάλειπτη άσκηση και καθημερινή εργασία έφτασε σε μια στάθμη που τον ικανοποιούσε και που το κοινό αναγνώρισε. Η δημιουργία ήταν για εκείνον τρόπος ζωής. Δούλευε κάθε ημέρα και αντλούσε από αυτή τη διαδικασία την ενέργεια που τον κρατούσε δραστήριο και παρών.
Εκθέσεις, διαδρομές, κοινότητες
Ο Νίκος Αρβανιτίδης συμμετείχε σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις για περισσότερο από 50 χρόνια, με σταθερή παρουσία στη Γαλλία και στην Ελλάδα. Η επαφή του με το γαλλικό κοινό λειτούργησε ως παράθυρο προς την ευρωπαϊκή σκηνή, ενώ η επιστροφή του στα ελληνικά νησιά και στην πρωτεύουσα ανανέωνε τον δεσμό του με τις αφετηρίες του. Παράλληλα, η δραστηριότητά του στη Ρόδο μέσα από το κατάστημα επίπλων σφράγισε την αισθητική πολλών σπιτιών και επαγγελματικών χώρων. Δεν έβλεπε διαχωρισμό ανάμεσα στο αντικείμενο καθημερινής χρήσης και στο έργο τέχνης. Η ποιότητα ήταν γλώσσα κοινή.
Ηθική της πρωτοτυπίας και άσκηση ελευθερίας
Για τον Νίκο Αρβανιτίδη η μεγάλη πρόκληση για κάθε δημιουργό ήταν η πρωτοτυπία. Η έμπνευση από προγενέστερους δασκάλους είχε αξία μόνο όταν συνοδευόταν από μια προσωπική σφραγίδα. Η αφηρημένη ζωγραφική του έδινε αυτό που ο ίδιος ονόμαζε αίσθηση ελευθερίας. Η επιλογή των υλικών, η κίνηση του χεριού, η παύση πάνω στο λευκό, όλα συνέκλιναν σε ένα αποτέλεσμα που έμοιαζε να πάλλεται. Η συνέπεια στη δουλειά του δεν ήταν άσκηση αυστηρότητας αλλά μέθοδος να βρίσκει κάθε ημέρα τη φωνή του από την αρχή.
Δημόσια παρουσία και προσφορά
Πέρα από την τέχνη και την επιχειρηματική του δραστηριότητα, ο Νίκος Αρβανιτίδης υπήρξε ενεργό μέλος της κοινότητας μέσα από τον Ροταριανό Όμιλο Ρόδου. Εντάχθηκε το 1990 και υπηρέτησε ως πρόεδρος τη χρονιά 1999 έως 2000. Η συμμετοχή του αυτή δεν ήταν τυπική. Υποστήριζε δράσεις που συνδύαζαν πολιτισμό και κοινωνική ευαισθησία, επιμένοντας ότι η τέχνη οφείλει να επιστρέφει κάτι απτό στην πόλη που τη φιλοξενεί.
Η παρουσία του στις ψηφιακές πλατφόρμες
Στη διάρκεια των τελευταίων ετών αξιοποίησε τα κοινωνικά δίκτυα για να ενημερώνει για εκθέσεις και νέες δουλειές. Η επαφή του με το κοινό μέσα από τις πλατφόρμες αυτές έγινε μια ακόμη πηγή ανατροφοδότησης, με φωτογραφίες από εργασίες στο στούντιο και μικρά στιγμιότυπα της καθημερινής του πειθαρχίας.
Το αποτύπωμα και η μνήμη
Η είδηση του θανάτου του συγκίνησε τη ροδίτικη κοινωνία και τον καλλιτεχνικό χώρο. Για τους ανθρώπους που συνεργάστηκαν μαζί του θα μείνει ως ο δάσκαλος που μοιραζόταν γενναιόδωρα τεχνικές και ιδέες. Για τους φίλους και τους πελάτες του καταστήματος θα είναι πάντα ο άνθρωπος που καταλάβαινε τον χώρο και τον σεβόταν. Για όσους στέκονται μπροστά στα έργα του θα είναι ο δημιουργός που μιλούσε με ένταση αλλά και μέτρο. Το έργο του δεν κλείνει με το πέρασμά του. Συνεχίζει να ταξιδεύει ανάμεσα σε τοίχους, αίθουσες και συλλογές, ως ζωντανή υπόμνηση ότι η ελευθερία στην τέχνη κατακτάται με δουλειά, επιμονή και καθαρό βλέμμα.
Ο τελευταίος αποχαιρετισμός
Η κηδεία του Νίκου Αρβανιτίδη θα γίνει τη Δευτέρα. Οι άνθρωποί του ζητούν αντί στεφάνων όσοι το επιθυμούν να τιμήσουν τη μνήμη του στηρίζοντας δράσεις πολιτισμού και κοινωνικής προσφοράς. Η Ρόδος, η Αθήνα και οι πόλεις της Γαλλίας όπου εξέθεσε και δίδαξε θα συνεχίσουν να κουβαλούν την υπογραφή του. Κάθε ζωηρό χρώμα πάνω σε καμβά, κάθε ογκοπλασία σε ξύλινη βάση, κάθε έπιπλο που κάνει έναν χώρο φιλόξενο, είναι ένα μικρό κομμάτι από τη διαδρομή του.
