Παραμονή της Μεγάλης Γιορτής, απόψε η Κάρπαθος ανασαίνει στην προσμονή της αυριανής μέρας, που θα φέρει την Παναγία στο κέντρο κάθε σκέψης και προσευχής. Ο Δεκαπενταύγουστος εδώ είναι κάτι περισσότερο από ημερομηνία, είναι μνήμη, φως και δέσιμο ανθρώπου με Θεό.
Στην καρδιά του νησιού, οι Μενετές ξυπνούν νωρίς, με την αύρα της θαυματουργής εκκλησίας τους να διαποτίζει τα σοκάκια.
Από το πρωί, τα χέρια των εθελοντών δεν σταματούν, στήνουν το μεγάλο τραπέζι, ετοιμάζουν το μεσημεριανό γεύμα για χιλιάδες προσκυνητές. «Εκείνη με κρατά ζωντανό, για να έρχομαι στη γιορτή της και να μαγειρεύω!» μας έλεγε με σταθερή φωνή ο πρώτος μάγειρας, ο Μανώλης Σεβδαλής.
Ο ναός της Παναγίας χτίστηκε το 1865, εκεί όπου στέκονταν οι ναοί του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Δημητρίου. Οι τέσσερις μαρμάρινες κολώνες του, ψηλές και στιβαρές, μεταφέρθηκαν από την ερειπωμένη Αγία Αναστασία στην Αρκάσα, πάνω σε κορμούς δέντρων, με όλο το χωριό να σμίγει κάθε Κυριακή στο τράβηγμα και στο γλέντι.
Η καμπάνα του παλιού κωδωνοστασίου, που κάποτε η φωνή της έφτανε ως τα Πηγάδια, σώπασε ύστερα από χτυπήματα κεραυνών. Το σημερινό κωδωνοστάσιο, όπως και το σχολείο, χτίστηκαν με τον κόπο και την αγάπη των απόδημων Μενετιατών.
Η αυλή της Παναγίας έγινε και σκηνή της Ιστορίας, αφού εδώ, στις 5 Οκτωβρίου 1944, υψώθηκε η ελληνική σημαία και άρχισε ο δρόμος για την Ελευθερία.
Απόψε, παραμονή της γιορτής, τα σοκάκια πλημμυρίζουν ζωή. Τα καφενεία ασφυκτικά γεμάτα, τα σπίτια ασπρισμένα και στολισμένα, σαν νύφες φορτωμένες με χρυσά φλουριά. Οι λύρες και τα λαούτα παίρνουν μπρος, μα όλο και συχνότερα η φωνή τους σκεπάζεται από ακούσματα που δεν είναι της Καρπάθου και κάπου, σε πείσμα του καιρού, οι παλιοί αναστενάζουν, φοβούμενοι μη σβήσει η ντόπια μουσική. Να κι αυτό σημάδι των καιρών δεν είναι;
Κι ανάμεσα στο γλέντι και την προσευχή, όλοι —ντόπιοι και ξένοι— κουβαλούν μέσα τους μια προσμονή, για ένα φανερό ή κρυφό θαύμα. Άλλοι το περιμένουν για τον εαυτό τους, άλλοι για αγαπημένα πρόσωπα που λείπουν ή παλεύουν κι όλοι ξέρουν πως, αν η Παναγία θελήσει, μπορεί να το φέρει ακόμη και μέσα στη βοή του χορού ή στη σιωπή που καίει σε ένα κεράκι στην άκρη της εκκλησίας.
Κάπου μακριά από τα φώτα του χωριού, όσοι βρίσκονται ξενιτεμένοι απόψε, νιώθουν την απουσία να τους βαραίνει πιο πολύ. Είναι σαν ο μπονεντης να τους φέρνει μυρωδιά από θυμίαμα και βασιλικό, σαν να ακούν από μακριά τον πρώτο ήχο της λύρας κι η καρδιά τους να σφίγγεται, γνωρίζοντας πως κάθε φιλί, κάθε ευχή, κάθε σταυροκόπημα απόψε, περνά κι από το δικό τους όνομα.
Κι όμως, όταν η νύχτα αγκαλιάσει το χωριό, η μουσική —όποια κι αν είναι— θα φέρει τον κόσμο στον χορό. Τα βάσανα θα μείνουν πίσω, τα μάτια θα γυαλίσουν, και στα πιο ήσυχα διαλείμματα, θα ανέβουν ως Εκείνη οι πιο κρυφές προσευχές και τα τάματα. Γιατί αρκεί ένα φιλί, μια αληθινή προσευχή, για να ειπωθούν όλα μπροστά στην πιο ανοιχτή αγκαλιά του κόσμου —την Παναγία που αύριο γιορτάζει.
Πηγη: karpathiakanea.gr
