Σαφής και αιχμηρός εμφανίστηκε ο πρώην αντιδήμαρχος Ρόδου και πρώτος σε ψήφους δημοτικός σύμβουλος, Τηλέμαχος Καμπούρης, σχολιάζοντας το επεισόδιο στο Δικαστικό Μέγαρο με πρωταγωνιστή τον δήμαρχο. Με λόγια που δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας, υπογραμμίζει πως η παρουσία του δημάρχου εκεί, χωρίς θεσμική ιδιότητα ή σχετική αρμοδιότητα, προσβάλλει το αξίωμα που φέρει. Κάνει λόγο για αλαζονεία, θεσμική εκτροπή και ένα «σόου» που αμαυρώνει τον δημόσιο ρόλο, λίγες μόνο ώρες πριν την απολογία των ανηλίκων. «Όταν οι εκπρόσωποι της εξουσίας αγνοούν τα όρια, δεν έχουμε απλώς μια άτυχη στιγμή. Έχουμε θεσμική κατάπτωση», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Ολόκληρη η ανάρτηση:
“Κάποια πράγματα δεν χωράνε στο αξίωμα. Ούτε η αλαζονεία, ούτε η επίδειξη.
Η παρουσία του Δημάρχου στο Δικαστικό Μέγαρο, χωρίς θεσμική ιδιότητα ή λόγο, δημιούργησε σκηνές που δεν τιμούν ούτε τον ίδιο ούτε τον ρόλο που υπηρετεί. Δεν επιτρέπεται να ήταν εκεί ως εκπρόσωπος του Δήμου. Κι αν ήθελε ενημέρωση, που οι δικηγόροι έχουν μόνο με εξουσιοδότηση, μπορούσε να την έχει με τρόπο διακριτικό και θεσμικά ορθό.
Ότι και να διαδραματίστηκε μέσα στις κλειστές πόρτες των δικαστηρίων το να χάνεις την ψυχραιμία σου μέσα σε έναν χώρο που απαιτεί νηφαλιότητα, είναι ανθρώπινο. Το να το κάνεις όμως ως Δήμαρχος, είναι προβληματικό. Γιατί δίνεις το λάθος παράδειγμα. Και γιατί οι πράξεις σου δεν σε εκθέτουν μόνο προσωπικά – εκθέτουν έναν ολόκληρο θεσμό.
Το παράδοξο της υπόθεσης είναι οτι όλο αυτό το σοου έλαβε χώρα λιγες ώρες πριν την απολογία των ανηλίκων και ενώ η παραμονή τους στα κρατητήρια της Πυροσβεστικής έγινε στα πλαίσια της νόμιμης ποινικής διαδικασίας που μεσολαβεί μέχρι την απολογία τους ενωπιον της ανακριτικης αρχης, μετα τη λήψη προθεσμίας, λογω της απουσιας του συνηγόρου τους εκτός Ρόδου.
Όταν η εξουσία παύει να λειτουργεί με μέτρο, όταν οι εκπρόσωποί της αγνοούν όρια, διαδικασίες και την ευθύνη του παραδείγματος, αυτό δεν είναι απλώς μια “άτυχη στιγμή”. Είναι πλήρης θεσμική κατάπτωση. Γιατί χάνεται το βάθος της θέσης, ο σεβασμός στους θεσμούς, και κυρίως: η διάκριση μεταξύ προσωπικού και δημόσιου ρόλου.
Και δεν είναι η πρώτη φορά.
Ίσως, λοιπόν, ήρθε η στιγμή να αφήσει την υπεροψία στην άκρη, να κοιτάξει μέσα του και να αναρωτηθεί:
Τι υπηρετώ τελικά; Τον εαυτό μου ή το κοινό καλό;
Κάποια ερωτήματα δεν χρειάζονται μικρόφωνο. Χρειάζονται μόνο αλήθεια και σιωπή”.
