Μία υπόθεση που ξεκίνησε από την προσπάθεια τακτοποίησης ενός αυθαίρετου τροχόσπιτου στη Ρόδο, οδήγησε σε μια σφοδρή δικαστική διαμάχη μεταξύ ιδιώτη αρχιτέκτονα και γνωστών τοπικών επιχειρηματιών του τουρισμού.
Το Μονομελές Εφετείο Δωδεκανήσου, κλήθηκε να σταθμίσει τα όρια ανάμεσα στην ελευθερία καταγγελίας, την υπεράσπιση επιχειρηματικών συμφερόντων και την προστασία της προσωπικότητας ενός επαγγελματία.
Η υπόθεση ανέδειξε την πολυπλοκότητα των συγκρούσεων γύρω από την αυθαίρετη δόμηση και τη δυνατότητα ηλεκτροδότησης αμφισβητούμενων κατασκευών, αλλά κυρίως έφερε στο επίκεντρο το ερώτημα πότε οι καταγγελίες παύουν να είναι θεμιτές και μετατρέπονται σε δυσφήμηση.
Η αφετηρία της διαμάχης
Το 2015, ο αρχιτέκτονας που διατηρεί τεχνικό γραφείο στη Ρόδο ανέλαβε για λογαριασμό ομογενών ιδιοκτητών οικοπέδου στα Βληχά να νομιμοποιήσει αυθαίρετη κατασκευή, αποτελούμενη από τσιμεντένια βάση και σταθερά τοποθετημένο τροχόσπιτο. Η διαδικασία ένταξης στον νόμο 4178/2013 προχώρησε, ενώ ακολούθησε αίτηση ηλεκτροδότησης στη ΔΕΔΔΗΕ Ρόδου.
Η ενέργεια αυτή προκάλεσε την έντονη αντίδραση του επιχειρηματία, ο οποίος, εκπροσωπώντας την εταιρεία του, υπέβαλε σειρά αιτήσεων και καταγγελιών προς τη ΔΕΔΔΗΕ, την Υπηρεσία Δόμησης του Δήμου Ρόδου και την Εισαγγελία, ισχυριζόμενος ότι δεν υπήρχε ποτέ αυθαίρετο κτίσμα πριν το 2011 και ότι ο μηχανικός υπέβαλε ψευδή δήλωση.
Οι αιτιάσεις αυτές συνοδεύτηκαν από αίτηση ακύρωσης της ηλεκτροδότησης και μήνυση για ψευδή βεβαίωση.
Ο αρχιτέκτονας βρέθηκε αντιμέτωπος με ποινικές διώξεις, οι οποίες στηρίχθηκαν σε ισχυρισμούς περί παραπλανητικής δήλωσης στον νόμο περί αυθαιρέτων και περί χρήσης αθέμιτων μεθόδων. Ωστόσο, μετά την προκαταρκτική εξέταση και την ακροαματική διαδικασία, απαλλάχθηκε από όλες τις κατηγορίες.
Η αγωγή και η πρώτη δικαστική κρίση
Ο μηχανικός προσέφυγε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Ρόδου ζητώντας αποζημίωση 250.000 ευρώ για ηθική βλάβη. Το Δικαστήριο, με απόφαση του έκανε εν μέρει δεκτή την αγωγή του, κρίνοντας ότι οι καταγγελίες υπερέβησαν τα όρια της θεμιτής προστασίας συμφερόντων και συνιστούσαν προσβολή της προσωπικότητας.
Τόσο ο ενάγων όσο και οι εναγόμενοι άσκησαν έφεση, οδηγώντας την υπόθεση ενώπιον του Εφετείου Δωδεκανήσου.
Η απόφαση του Εφετείου Δωδεκανήσου
Το Εφετείο, εξετάζοντας συνεκδικαζόμενες τις δύο εφέσεις, επιβεβαίωσε ότι η αρχική δήλωση του μηχανικού δεν ήταν ψευδής και ότι οι ισχυρισμοί περί “ανύπαρκτου αυθαιρέτου” δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. Ειδικότερα, διαπιστώθηκε ότι στο ακίνητο υπήρχε πράγματι τροχόσπιτο τοποθετημένο σε τσιμεντένια βάση πριν το 2011, γεγονός που καθιστούσε βάσιμη την προσπάθεια τακτοποίησής του.
Το Δικαστήριο επεσήμανε ότι οι καταγγελίες του ξενοδόχου δεν περιορίστηκαν σε θεμιτή υπεράσπιση συμφερόντων, αλλά προσέλαβαν χαρακτήρα συκοφαντικής δυσφήμησης. Έκρινε ότι στοιχειοθετείται ηθική βλάβη, καθώς ο μηχανικός βρέθηκε στο επίκεντρο κατηγοριών που υπονόμευσαν την τιμή και την επαγγελματική του υπόσταση.
Στην υπόθεση παρέστησαν οι δικηγόροι κ.κ. Νικόλαος Σκορδίλης εκπροσωπώντας τον ενάγοντα και εκκαλούντα αρχιτέκτονα και Δέσποινα Ζιώγα εκπροσωπώντας τον επιχειρηματία και την εταιρεία του.
