Εξαιρετικά στενάχωρη η είδηση του θανάτου της Φώφης Γεννηματά, θυμίζοντας με τον πιο τραγικό τρόπο ποια είναι τα πραγματικά μεγάλα και επαναφέροντας μας στην ταπεινότητα της ζωής. Αδιανόητο, ανυπόφορο, άδικο. Δεν υπάρχουν ούτε αρκετές, ούτε κατάλληλες λέξεις να μιλήσεις για τον θάνατο μιας νέας γυναίκας που έδωσε τον προσωπικό της αγώνα με άμεμπτη αξιοπρέπεια. Που δεν έζησε μια ζωή χωρίς νόημα, μια ζωή σπαταλημένη, παραιτημένη ή φοβική, ακολούθησε τον δρόμο που ήθελε να ακολουθήσει και τον πήγε όσο πιο πέρα μπορούσε. «Το θέμα είναι να μπορείς να ζεις, να μη ζεις συνέχεια κάτω από τη σκιά και την αγωνία και τον φόβο. Αν ζεις με τον φόβο, αυτή δεν είναι ζωή, έχεις νικηθεί στην πραγματικότητα, στην καθημερινότητά σου. Εγώ δεν έζησα ποτέ έτσι», έλεγε και σ’ αυτές τις φράσεις συμπυκνώνεται η φιλοσοφία της ζωής της. Χωρίς να είναι κάποιος αναγκαστικά οπαδός της, η πολιτικός φίλος της, πέραν της εύλογης συγκίνησης στο άκουσμα του θανάτου της, κανείς δεν θα την θυμάται ως ένα πολιτικό πρόσωπο τοξικό ή μικροπρεπές, κι αυτό στο γενικότερο περιβάλλον και στα χρόνια της θητείας της, δεν το λες καθόλου ασήμαντο στην πολιτική ζωή. Σοβαρότητα, καλοσύνη, μετρημένα λόγια, ήπιοι τόνοι, σιωπηλός δυναμισμός, σταθερή αποχή από μικροπρέπειες, συνειδητή αντίσταση στη δημοφιλή μόδα της χυδαιότητας. Mια σταθερά ευγένειας που η πολιτική σκηνή είχε και έχει ανάγκη. Δεν έκανε την ζωή της reality, δεν εκμεταλλεύτηκε την μάχη με την ασθένειά της για να κερδίσει κομματικούς πόντους. Κι όταν μίλησε δημόσια για τον καρκίνο, το έκανε για να στείλει το μήνυμα ότι μπορείς και πρέπει, να δώσεις την μάχη. Αποχαιρετούμε την Φώφη Γεννηματά με τον προσήκοντα σεβασμό που οφείλουμε στους γενναίους ανθρώπους γιατί στην ζωή οι συγκρούσεις, το δίκιο και το άδικο, είναι μέσα στο παιχνίδι. Η γενναιότητα, όμως παραμένει πάντα ένα ζητούμενο. Και μένει εκείνο το χαμόγελο να θυμίζει πόσο μικρά είναι όλα τα υπόλοιπα…
Εκείνο που μένει
