• O πρόεδρος Κοινότητας Διμυλιάς-Ελεούσας μιλά για τα προβλήματα, τις προτεραιότητες, αλλά και το όραμά του για μία βιώσιμη αναγέννηση των οικισμών
Στα 30 του χρόνια, ο Αλέξης Γιορδαμνής είναι από τους νεότερους κοινοτάρχες της Ρόδου και ήδη διανύει τον δεύτερο χρόνο της θητείας του ως πρόεδρος της Κοινότητας Διμυλιάς-Ελεούσας. Με φρέσκια ματιά αλλά και ρεαλιστική προσέγγιση απέναντι στις προκλήσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης, μιλά στη «δ» για τα προβλήματα, τις προτεραιότητες, αλλά και το όραμά του για μία βιώσιμη αναγέννηση των χωριών του. Στην πρώτη του συνέντευξη στον έντυπο Τύπο, περιγράφει τις εντυπώσεις που έχει ήδη αποκομίσει, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η περιοχή του, αλλά και τις προτεραιότητες που θέτει, μεταξύ αυτών την οδοποιΐα και το σοβαρό ζήτημα με το νεκροταφείο. Ξεχωριστή θέση στις επιδιώξεις του καταλαμβάνει η τύχη των εμβληματικών ιταλικών κτηρίων στην Ελεούσα — ένα ζήτημα που, όπως τονίζει, «δεν είναι απλώς θέμα ανάπτυξης, αλλά ζήτημα πολιτιστικής μνήμης, ιστορικής ευθύνης και τοπικής περηφάνιας».
Αναλυτικά η συνέντευξη:
• Είσαι από τους νεότερους προέδρους στη Ρόδο, αν όχι ο νεότερος. Έχουν περάσει 16 μήνες της θητείας σου, ποιες είναι οι πρώτες εντυπώσεις;
Για να είμαστε ακριβείς είμαι ο δεύτερος νεότερος πίσω μόνο από την πρόεδρο της Κοινότητας Ιαλυσού. Μετά από ώριμη σκέψη θέλησα να ασχοληθώ με την αυτοδιοίκηση, με σκοπό να προσθέσω ένα λιθαράκι στην καλύτερη ποιότητα ζωής της κοινότητάς μας. Στους 16 αυτούς μήνες όμως διαπίστωσα πως για να δρομολογηθούν κάποια έργα, μικρά και μεγάλα, χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, καθημερινή επαφή με τους αρμόδιους αντιδημάρχους και με τον πρόεδρο της ΔΕΥΑΡ, με σκοπό φυσικά την επίλυση των προβλημάτων της καθημερινότητας και όχι μόνο. Μέχρι στιγμής είμαστε σε αναμονή ολοκλήρωσης μελετών και χρηματοδότησης.
• Θεωρείς ότι η δημοτική αρχή σε αντιμετωπίζει ισότιμα σε σχέση με άλλους προέδρους (που ανήκουν στη δημοτική αρχή); Εσύ εκλέχθηκες με την παράταξη του Νίκου Γερονικόλα.
Στις επαφές που έχω μέχρι στιγμής δεν έχω αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα επικοινωνίας ή διαφορετικής αντιμετώπισης, σε σύγκριση πάντα με τους υπόλοιπους προέδρους της Δημοτικής Ενότητας Καμείρου.
• Ποια θεωρείς ότι είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η περιοχή; Εξ όσων γνωρίζω υπάρχει και ένα σοβαρότατο ζήτημα με το νεκροταφείο. Αντιμετωπίστηκε;
Πράγματι, αυτό που επείγει για την κοινότητά μας είναι η αποκατάσταση της επέκτασης του νεκροταφείου που έχει υποστεί μεγάλες ζημιές, αλλά και να καταφέρουμε στη θητεία μας, σε συνεννόηση με την υπηρεσία της ΔΕΥΑΡ και τον πρόεδρό της τη δημιουργία βιολογικού καθαρισμού. Είναι το μεγαλύτερο ζήτημα που αντιμετωπίζει η κοινότητά μας η αποκατάσταση της επέκτασης του νεκροταφείου μας. Μετά από πολλές συζητήσεις και προτάσεις από τεχνικούς, και όχι μόνο, θεωρώ πλέον πως είναι αναγκαίος ο εκ νέου σχεδιασμός του έργου, λόγω του μεγάλου ύψους της κατασκευής καθώς το οικόπεδο βρίσκεται σε μεγάλο και ανούσιο ύψος.
Στις επαφές που έχω με τις τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου αλλά και με τον χωρικό μας αντιδήμαρχο κ. Παπαστεργή, έχουμε καταλήξει σε μία ημερομηνία για την περάτωση του έργου. Επιπλέον έχω έρθει σε επαφή και με την αρμόδια αντιδήμαρχο για τα νεκροταφεία, κ. Γιανέλλη, για την κατασκευή οστεοφυλακίου, ώστε να προχωρήσουμε σε εκταφές, κάτι που αποτελεί αίτημα και των ενοριών μας.
• Υπάρχουν συγκεκριμένα έργα ή παρεμβάσεις που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη ή έχεις σχεδιάσει να δρομολογήσεις;
Έχουμε προτείνει διάφορα έργα σε ό,τι αφορά τις τεχνικές υπηρεσίες, από ασφαλτοστρώσεις εντός οικισμών της κοινότητάς μας, μέχρι τη συντήρηση της αγροτικής οδοποιίας καθώς αποτελούμε μία ιδιαιτέρως αγροτική περιοχή, μια αγροτική οδοποιία που δέχθηκε επιπρόσθετα μεγάλες ζημιές από την κακοκαιρία “Bora” να σημειώσω.
• Ποιο είναι το προσωπικό σου όραμα για την κοινότητα και πώς σκοπεύεις να το υλοποιήσεις;
Το όραμά μου για την κοινότητά μας είναι βαθιά συνδεδεμένο με την αγάπη μου για τον τόπο και την πεποίθηση ότι τα χωριά μας μπορούν να γίνουν ζωντανοί, ελκυστικοί προορισμοί καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Η Διμυλιά και η Ελεούσα είναι δύο από τα πιο όμορφα χωριά του νησιού μας, με μοναδική φυσική ομορφιά, ιστορία και πολιτιστική ταυτότητα. Ως πρόεδρος της κοινότητας, νιώθω περήφανος που εκπροσωπώ αυτούς τους τόπους και προσπαθώ να τους αναδείξω με κάθε τρόπο.
• Ένα από τα «αμαρτήματα» της ελληνικής πολιτείας είναι και η εγκατάλειψη μέρους του κτηριακού συγκροτήματος του παλιού Σανατορίου. Αντιλαμβάνομαι ότι αν και δεν είναι δική σου αρμοδιότητα, είναι κάτι που σε προβληματίζει.
Ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που απασχολούν την κοινότητά μας είναι η τύχη των τριών κτηρίων του συγκροτήματος της πλατείας του πρώην Σανατορίου Ελεούσας (το ιστορικό ιταλικό χωριό Campochiaro). Τα κτήρια αυτά, ταυτισμένα με την ιστορία και την ταυτότητα της περιοχής, παραμένουν για χρόνια εγκλωβισμένα σε έναν φαύλο κύκλο ιδιοκτησιακής ασάφειας και αδράνειας. Η παραχώρησή τους στο ΤΑΙΠΕΔ όχι μόνο δεν συνέβαλε στην αξιοποίησή τους, αλλά αντίθετα ενίσχυσε τη στασιμότητα και την εγκατάλειψη.
Η μοναδική ενέργεια που έχει πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα είναι η άκαρπη προσπάθεια εκμίσθωσης ενός εκ των τριών κτηρίων το 2014. Παρά τις συνεχείς και μακροχρόνιες προσπάθειες που έχουν καταβληθεί από τοπικούς φορείς, η κατάσταση παραμένει στάσιμη. Ωστόσο, ο αγώνας μας συνεχίζεται με συνέπεια και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, με στόχο να διασφαλίσουμε ότι το ζήτημα αυτό θα παραμείνει ψηλά στην ατζέντα των αρμόδιων φορέων και θα οδηγηθεί, επιτέλους, σε μία ουσιαστική λύση.
Η άποψή μου είναι ξεκάθαρη: μόνο μέσα από μία κοινή, σοβαρή και στοχευμένη συνεργασία μεταξύ Δήμου, Περιφέρειας και των βουλευτών του νομού μπορούμε να ελπίζουμε σε πρόοδο. Πρέπει άμεσα να πραγματοποιηθεί μία συνάντηση με τους αρμόδιους του ΤΑΙΠΕΔ για να συζητηθεί το μέλλον αυτών των ιστορικών κτηρίων. Όσο παραμένουν στη σημερινή τους κατάσταση, ένα είναι βέβαιο – θα οδηγηθούν με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση. Και τότε, δεν θα μιλάμε πια για κτήρια, αλλά για ερείπια, και θα έχουμε χάσει μια πολύτιμη ευκαιρία για ανάπτυξη, πολιτιστική αξιοποίηση και ανάδειξη της περιοχής μας.
Η δική μου προσπάθεια, ως πρόεδρος της κοινότητας, επικεντρώνεται στο να σπάσει αυτή η αδράνεια. Είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει πίεση προς κάθε αρμόδιο φορέα, να γίνουν οι σωστές συζητήσεις και να τεθούν οι βάσεις για μία λύση που θα στηρίζεται στις ανάγκες και τις δυνατότητες της τοπικής κοινωνίας.
Η αξιοποίηση των κτηρίων αυτών δεν είναι μόνο θέμα ανάπτυξης· είναι και θέμα πολιτιστικής μνήμης, τοπικής περηφάνιας και ιστορικής ευθύνης. Αυτός είναι ο δρόμος που πιστεύω ότι πρέπει να ακολουθήσουμε. Με πίστη στον τόπο μας, με ενότητα, συνεργασία και σχέδιο, μπορούμε να δώσουμε νέα πνοή στα χωριά μας και να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τις επόμενες γενιές.
