Το θερινό μας δράμα

Κάθε χρόνο η ετήσια επανάληψη της ίδιου θερινού δράματος. Με το στομάχι σφιγμένο και το άγχος τι θα ακούσουμε ή θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε εμείς ή φίλοι και συγγενείς μας, Θα περίμενε κανείς ότι με τόσα χρόνια “εμπειρία” κάτι θα είχε αλλάξει, θα είχαν βελτιωθεί οι υποδομές, θα είχαν αναλάβει δράση τοπικοί φορείς ώστε να προλάβουν  τις πυρκαγιές. Θα περιμένουμε μάταια, ως φαίνεται. Όλα έχουν ειπωθεί. Και για τις ευθύνες και για τις αιτίες και για τα αποτελέσματα. Οι φωτιές καταστρέφουν τα πάντα και έχουν μετατραπεί σε καλοκαιρινό σήριαλ. Σαν να βλέπεις κάθε φορά μια σειρά στον αναπαυτικό σου καναπέ. Σαν να βλέπεις κάθε φορά μια σειρά στον αναπαυτικό σου καναπέ. Θρηνούμε και παρακολουθούμε με δέος κράτος, δήμαρχοι, πολίτες τις φλόγες να εξοκολουθούν να αφήνουν το μαύρο αποτύπωμά τους στο πολύτιμο περιβάλλον, στο ζωογόνο δάσος, στο αναγκαίο για την μεγαλούπολη περιαστικό πράσινο. Δεν είχε εμφανιστεί ακόμη η απειλή της κλιματικής αλλαγής όταν εδώ και δεκαετίες η Ελλάδα άρχισε να υποφέρει από την διαρκή κρίση των πυρκαγιών. Ξεπηδούν από ποικιλία αιτιών. Η πλέον συχνή που φουντώνει με τις συνθήκες-απόρροια της κλιματικής κρίσης, τα ξερόχορτα, τα ξερόκλαδα που μένουν στοιβαγμένα στους δρόμους, τα εναπομείναντα περιαστικά δάση «πνίγονται» στις πευκοβελόνες και στα κουκουνάρια, τα ιδιωτικά οικόπεδα αδιάφορων το ίδιο, ο Δήμος  που δεν μπήκε στον κόπο να στείλει συνεργείο να καθαρίσει και να χρεώσει στη συνέχεια στον ιδιοκτήτη την υπηρεσία και φυσικά στις σουρεαλιστικές καταστάσεις και ο Δήμαρχος στο σκηνικό να καταγγέλλει το κράτος και την κυβέρνηση, εάν τον συμφέρει να κάνει πολιτικό παιχνίδι. Οι Δήμοι που πια, έχουν ευθύνη μόνον για τους στολισμούς των Χριστουγέννων και για πολιτιστικές εκδηλώσεις. Δεν πιστεύω ότι συνηθίσαμε στην ιδέα της καταστροφής. Πιστεύω ότι είναι μια κουλτούρα ωχαδερφισμού και απαξίωσης. Γιατί ξέρουμε πως «μας παίρνει». Και δεν συνειδητοποιούμε πως η κλιματική κρίση είναι εδώ. Τελειώνουν λένε, οι αναπνοές του κλίματος. Και οι δικές μας μαζί. Και των παιδιών μας.