Το όποιο εντυπωσιακό γεγονός, το όποιο σκάνδαλο, ότι έχει αίμα και ίντριγκα, έρχεται πρώτο στη σειρά αξιολόγησης και μετάδοσης. Αυτές τις μέρες παρακολουθεί η ελληνική κοινωνία ένα αποτρόπαιο έγκλημα ενός μικρού κοριτσιού από τον πατέρα του. Εχει καταντήσει σίριαλ, όπου οι ειδικοί ψυχολόγοι σε συνεργασία με τους δημοσιογράφους αναλύουν επιπόλαια το γεγονός, με «τσόντα» τα ναρκωτικά και την πορνεία. Θα πρέπει να είναι κανείς μαζοχιστής για να βλέπει όχι μόνο τις εικόνες, αλλά και να ακούει τη μάνα και τον πατέρα και τους διάφορους παρουσιαστές που συναγωνίζονται σ’ αυτό το παράλογο κοσμοθέατρο. Εικόνα σου είμαι και σου μοιάζω τηλεκοινωνία μου, έρχεται να πιστέψει και να εκλάβει την ψευδαίσθηση ως πραγματικότητα όποιος εκτίθεται χωρίς γνώση και περίσκεψη. «Η θεαματικοποίηση της φρίκης. Η εμπορευματοποίηση της ανατριχίλας. Πόσες αλήθεια φορές με θρησκευτική ευλάβεια αναπαράχθηκαν λεπτομέρειες του “ακατονόμαστου” εγκλήματος; Ξανά και ξανά, μετά λόγου γνώσεως, σαν έμπειροι οικοδεσπότες σε ένα μακάβριο γεύμα, γνωρίζοντας καλά ότι τη στιγμή εκείνη η ακροαματικότητα σκαρφαλώνει. Και έπειτα πιο κομψά, η δήθεν άρνηση της λεπτομερειακής καταγραφής, οι υπαινιγμοί για τη μη αναπαράσταση της φρίκης μόνο και μόνο για να την κάνουν ακόμη πιο αισθητή και απτή» έλεγε χθες για το θέμα, η κυρία Φωτεινή Τσαλίκογλου, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Η θεαματικοποίηση της φρίκης- Η εμπορευματοποίηση της ανατριχίλας
