Μάρτηδες…

Έχουν περάσει τόσοι Μάρτηδες, τόσες γιορτές αφιερωμένες στη γυναίκα και κάθε που πλησιάζει η μέρα αυτή, κάνεις ένα βήμα πίσω να δεις τι άλλαξε. Γυναίκες στην Ελλάδα δολοφονούνται από τους συντρόφους τους. Άντρες με το προφίλ του καλού παιδιού ή του κακοποιητή είναι οι θύτες των γυναικοκτονιών και τους ενώνει ένα και μόνο πράγμα: Το μίσος στην ιδέα της ελευθερίας της γυναίκας μακριά τους, η απώλεια της εξουσίας τους πάνω στα κορμιά τους. Κάποια 8 Μάρτη μπορεί και να εμφανίστηκαν στο σπίτι με λουλούδια και γλυκά. Το γεγονός ότι εν έτει 2022 έχουμε ακόμα να λύσουμε θέματα σεξισμού, στερεοτύπων, έμφυλης βίας δεν τιμά κανέναν απολύτως. Η 8η Μαρτίου είναι μια υπενθύμιση πως ο αγώνας μας για ισότητα συνεχίζεται. Δεν φτάνουν μόνο οι νομοθετικές ρυθμίσεις. Το πρόβλημα είναι κοινό, αφορά το σύνολο της κοινωνίας. Και δυστυχώς, αν κρίνουμε από τα περιστατικά που σχεδόν επί καθημερινής βάσης έρχονται στο φως της δημοσιότητας, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε. Ελπίδα όμως πάντα θα υπάρχει μέσω της ανατροφής των μελλοντικών γενεών, των παιδιών μας. Και τότε θα έχουμε λόγο για να γιορτάσουμε… Όταν πάψει να υπάρχει ο όρος “αδύναμο φύλο”, τότε θα μπορούμε να μιλάμε για μια κανονική γιορτή. Μέχρι τότε, ο αγώνας είναι και θα είναι, καθημερινός.