Μάρτηδες…

Έχουν περάσει τόσοι Μάρτηδες, τόσες γιορτές αφιερωμένες στη γυναίκα και κάθε που πλησιάζει η μέρα αυτή, κάνεις ένα βήμα πίσω να δεις τι άλλαξε. Γυναίκες στην Ελλάδα δολοφονούνται και κακοποιούνται από τους συντρόφους τους. Άντρες που τους ενώνει ένα και μόνο πράγμα: Το μίσος στην ιδέα της ελευθερίας της γυναίκας μακριά τους, η απώλεια της εξουσίας τους πάνω στα κορμιά τους. Το γεγονός ότι εν έτει 2024 έχουμε ακόμα να λύσουμε θέματα σεξισμού, στερεοτύπων, έμφυλης βίας δεν τιμά κανέναν απολύτως. Ενας ακόμη Μάρτης, υπογραμμίζει δυστυχώς τη συνεχιζόμενη αποτυχία της κοινωνίας μας να προστατεύει αποτελεσματικά όλα τα μέλη της. Οι γυναίκες στην Ελλάδα, όπως και αλλού, δεν θα έπρεπε να ζουν με τον φόβο της βίας, ειδικά από εκείνους που εμπιστεύονται Οσο τέτοια εγκλήματα συνεχίζονται, δεν βλέπω λόγο για γιορτές και λουλούδια, παρά μόνον για περισυλλογή. Η 8η Μαρτίου είναι μια υπενθύμιση πως ο αγώνας μας συνεχίζεται. Δεν φτάνουν μόνο οι νομοθετικές ρυθμίσεις. Το πρόβλημα είναι κοινό, αφορά το σύνολο της κοινωνίας. Για να δημιουργήσουμε ασφαλέστερα περιβάλλοντα για τις γυναίκες, δεν αρκούν οι  αυστηρότερες ποινές. Χρειάζεται μία πολιτισμική μετατόπιση που θα αμφισβητήσει τις φαύλες έμφυλες νόρμες, ώστε να εξαλείψει από τη ρίζα τους τον μισογυνισμό και τον τοξικό ανδρισμό που τροφοδοτούν αυτή τη βία. Και τότε θα έχουμε λόγο για να γιορτάσουμε… Και ΟΧΙ δεν θα γιορτάσω με φίλες σε ταβέρνες το φύλο μου, θα αναρωτηθώ μόνο ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ. Ας αντισταθούμε σε ότι μάς υποβιβάζει, μάς κακοποιεί, μάς δολοφονεί. Κι όχι μόνο αύριο, κάθε ημέρα. Μέχρι τότε, ο αγώνας είναι και θα είναι, καθημερινός.