Ναι, αλλά δεν έχουμε πλαστικά… καλαμάκια

Ένα δημοφιλές αστείο στα κοινωνικά δίκτυα είναι, όταν κάπου αναφέρεται ένα μεγάλο «επεισόδιο» ρύπανσης, οι χρήστες να απαντούν ότι «ναι, αλλά εμείς δεν χρησιμοποιούμε πλαστικά καλαμάκια». Γεγονός κάπως οξύμωρο, εάν σκεφτεί κανείς ότι στις θάλασσες της ομορφότερης χώρας του κόσμου, αυτής με τις ατέλειωτες, πανέμορφες ακτογραμμές, καταλήγουν κάθε χρόνο 11.500 τόνοι πλαστικών σκουπιδιών. «Και μένα τι με νοιάζει;», αναρωτιούνται κάποιοι. Ερώτημα το οποίο, ωστόσο, δεν πρόκειται να επαναλάβουν, εάν κληθούν να βγάλουν από το ρουθούνι μιας καρέτα- καρέτα ένα πλαστικό καλαμάκι. Ή, μάθουν ότι αυτές οι χελώνες, που «καθαρίζουν» τις θάλασσες που κολυμπάμε από τις μέδουσες, αποδεκατίζονται, καθώς μπερδεύουν τα πλαστικά και τα νάιλον με τη βασική τους τροφή, τις μέδουσες. Ή, σε ένα βήμα παραπάνω, αν μάθουν ότι αυτά τα πλαστικά καταλήγουν στο πιάτο τους (όλων μας), μέσω των ψαριών.  Και θα συνεχίσουν να το κάνουν, καθώς ένα πλαστικό ταξιδεύει δεκαετίες στις θάλασσές μας και θα περάσουν αιώνες μέχρι να διαλυθεί. Σύμφωνα με έρευνα της WWF, η Ελλάδα παράγει περίπου 700.000 τόνους πλαστικών απορριμμάτων ετησίως. Ή για να γίνει πιο εύκολα κατανοητό, 68 κιλά πλαστικών κατά κεφαλή. Ένα τεράστιο μέρος αυτών, καταλήγει, μέσω των παράκτιων δραστηριοτήτων, ή ποταμών, στις θάλασσές μας. Και, φυσικά, δεν πρόκειται για ελληνικό πρόβλημα μόνο. Απλά εμάς, ως τη χώρα με τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στη Μεσόγειο, μας αφορά λίγο παραπάνω…