Τι νοσταλγούν οι σεφ μας; Και τι επιθυμούν για το μέλλον; Τι θα ήθελαν να τους φέρει το 2021; Από την Κέρκυρα μέχρι τη Ρόδο και από το Λονδίνο μέχρι τη Θεσσαλονίκη και την Ηρακλειά, άξιοι μάγειροι μάς στέλνουν τις ευχές τους ελπίζοντας όλοι σε ένα καλύτερο αύριο
Κική Τριανταφύλλη
Φέτος, οι αναμνήσεις τους ήταν ίσως πολύ πιο ζωντανές από άλλες χρονιές. Γιατί ενώ όλοι οι άλλοι γιορτάζαμε τέτοιες ημέρες, μάγειροι και ζαχαροπλάστες δούλευαν σκληρά για να μας ευχαριστήσουν. Το 2020, όμως, αποδείχτηκε χρονιά ιδιαίτερα σκληρή για τον χώρο της εστίασης, καθώς τα μέτρα κατά της πανδημίας έχουν επιβάλει το κλείσιμο των εστιατορίων. Πότε θα ανοίξουν; Αγνωστο. Αν εξαιρέσουμε το delivery εορταστικών μενού για ιδιωτικά ρεβεγιόν μέχρι …εννιά άτομα, οι άξιοι μάγειροί μας είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους μόνοι ή στην καλύτερη περίπτωση με τους αγαπημένους τους. Τι νοσταλγούν; Τι ονειρεύονται; Και τι εύχονται για τη νέα χρονιά;
Τι πραγματικά εστί φαγητό από το… τίποτα
Μανώλης Ηρώνιας, «Παλιός Μονόλιθος», Μονόλιθος Ρόδου
Βέρος Δωδεκανήσιος, μεγαλωμένος στην Αφρική, ο Μανώλης Ηρώνιας προσφέρει στην ταβέρνα του «Παλιός Μονόλιθος», στη Ρόδο, εκλεκτό τοπικό φαγητό
Θυμάμαι πάντα μια μοναδική εμπειρία στα 18 μου χρόνια (και νοσταλγώ): Το 1971, τρεις φίλοι (δύο κι εγώ) μετά την αποφοίτησή μας από το αντίστοιχο ελληνικό λύκειο (standard ten), είπαμε να κάνουμε ένα σαφάρι στη Νότια Αφρική. Ξεκινήσαμε από το Κέιπ Τάουν, όπου ζούσαμε, και ταξιδέψαμε με ένα VW Beetle (δικό μου) βορειοανατολικά. Οταν μας έπιανε η νύχτα, κοιμόμασταν μέσα στο αυτοκίνητο. Και όταν ήμασταν κοντά σε «οικισμό» – καλύβες στη μέση του πουθενά- ζητούσαμε να μας φιλέψουν. ΠΟΤΕ δεν μας αρνήθηκαν! Διανύσαμε περίπου 3.300χλμ σε τρεις μήνες. Σε εκείνο το περιβάλλον πήρα τις πρώτες μου εμπειρίες για το τι πραγματικά εστί φαγητό από το… τίποτα: ένα πηγάδι για νερό, ένα κομμάτι γης να παράγουν κάτι, και τόξα για κυνήγι είχαν.
( Υ.Γ.: Οχι δεν είχαν Κόκα Κόλα, μόνο νερό από πηγή. Και το πρωινό ήταν τελετουργικό: όλοι στον οικισμό γονατιστοί, με το βλέμμα στην Ανατολή (του ηλίου) τραγουδούσαν «ευχαριστούμε τον Θεό που είμαστε ακόμα ζωντανοί»…)
Εδώ και χρόνια ζω στη Ρόδο. Μισό αιώνα μετά από εκείνο το ταξίδι, το 2021 θα ήθελα να φέρει μια κανονικότητα και, μεταξύ μας: δεν θα ξαναπάω στη Νότια Αφρική, ούτε για διακοπές, γιατί τώρα πια η εγκληματικότητα είναι στα ύψη -μιλάω καθημερινά με τους φίλους μου εκεί και μου τα λένε. Κάπου αλλού στην Αφρική ίσως…
Δείτε περισσότερα στο protagon.gr
