Του Νίκου Παπαδόπουλου
Καθηγ. Ψυχολογίας Παν. Κρήτης / Επισκέπτη καθηγ. Παν. Χαϊδελβέργης – Συγγραφέα
Δύσκολο να ανεύρει κανείς με ακρίβεια τα αίτια και πιο δύσκολο να χαρακτηρίσει την πράξη. Πρόκειται για το άδειασμα λυμάτων(;) στη θάλασσα. Έτσι που καταφθάνουν στη θαυμάσια παραλία της ταλαίπωρης Αφάντου -απόγευμα, 31 Ιουλίου- μεταβάλλοντάς την σε αηδιαστικό βούρκο. Αν είσαι προσεκτικός και ευαίσθητος, θα προστεθείς στην ομάδα εκείνων που παρακολουθούν μακρόθεν το θέαμα κλαίοντας τη μοίρα τους, τη μοίρα μας… Αν μπεις γρήγορα στη θάλασσα, όταν τα δεις μπροστά σου θα αηδιάσεις διπλά. Βγαίνοντας θα αναζητήσεις μάταια τον Ιορδάνη ποταμό! Αν είσαι κριτικός και «εριστικός» ή “ανικανοποίητος”, θα πεις: “Πόσο ασυνείδητοι άνθρωποι υπάρχουν!”. Και θα προσθέσεις: “Και οι υπεύθυνοι τί κάνουν;”.
Αν είσαι ξένος τουρίστας θα ρωτήσεις τον (υπο)γράφοντα το παρόν: “Γιατί αυτή η βρωμιά; Ποιός την προκαλεί; Και γιατί δεν ελέγχεται;”. Και όταν αμήχανα αυτός σου απαντήσει: “Ε, συμβαίνει καμιά φορά να γίνεται από κάποιους επιπόλαιους!..”, θα πάρεις την απάντηση. “Όχι, κύριε, και πριν από τρία χρόνια συνέβη το ίδιο σε μια κοντινή παραλία. Ήρθα τώρα εδώ ακριβώς γι αυτό, αλλά το λάθος ήταν ότι ήλθα στη Ρόδο. Δε θα το ξανακάνω, αφού γίνονται τέτοια πράγματα!.. Άλλωστε δεν είναι το μόνο αυτό εδώ. Όλες οι, τόσο ωραίες μάλιστα, παραλίες είναι γεμάτες από πλαστικά, βρώμικα χαρτιά και σκουπίδια. Δεν υπάρχει κανένας να τις φροντίσει, ούτε και να ελέγξει; Γιατί; Πέστε μου, γιατί;”. Κούνησα με απόγνωση το κεφάλι… σκεπτόμενος ότι και όσα φυσικά καλά μας απέμειναν, τα καταστρέφουμε…
Καταλήγοντας: Αν μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας από βλακεία μόνο ή και ατιμία, δεμένοι στο άρμα του κυνηγιού του κέρδους με κάθε τρόπο, ή αδιαφορώντας ως υπεύθυνοι και μη ελέγχοντας όσους δε σέβονται ανθρώπους και περιβάλλον, δεν μας φταίει κανένας άλλος από τον ταλαίπωρο και αηδιαστικό «εαυτούλη» μας!.. Όμως: Το ερώτημα παραμένει για απάντηση από όσους σέβονται τον εαυτό τους, έστω λίγο: Τι φταίνε όσοι ζητούν μια ανάσα την οποία τους την κόβουν κάποιοι ίσως απερίσκεπτοι ή «μυαλοφυγόδικοι» (ηλίθιοι θα έλεγε κάποιος άλλος), αλλά και κάποιοι απύθμενα αδηφάγοι και, ακόμη, κάποιοι νοσηρά αδιάφοροι, κολλημένοι στην κραυγαλέα αυτοκαταστροφική ραστώνη τους ;
