“Φρένο” στην κατεδάφιση των κατασκευών εντός του πάρκου του «Θέρμαι» και στο ξερίζωμα των φυτών και των δέντρων που έχει φυτεύσει και φροντίζει η εκμισθώτρια εταιρεία, αναμένεται να θέσει το Διοικητικό Εφετείο Πειραιώς σε εφαρμογή σχετικής διάταξης νέου νόμου.
Το νομικό οπλοστάσιο του Δήμου Ρόδου αλλά και της εκμισθώτριας εταιρείας, που προσέφυγε χθες ενώπιον του Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς, έχει ενισχυθεί συγκεκριμένα για την ακύρωση της µε αριθµό 5821/11/31-8-2012 απόφασης της Γενικής Γραµµατέως της Αποκεντρωµένης Διοίκησης Αιγαίου µε την οποίαν δόθηκε εντολή για την κατεδάφιση κατασκευών, που χαρακτηρίστηκαν ως αυθαίρετες, στο πάρκο του «Θέρµαι» καθώς και το ξερίζωμα των φυτών που το διακοσµούν.
Πιο συγκεκριμένα κατά την παρ. 1 περ. 1.ε και 1.ζ του άρθρου 49 του ν. 998/1979, όπως αυτή είχε συμπληρωθεί με το άρθρο 53 παρ. 1 του ν. 4042/2012 και τροποποιήθηκε με το άρθρο 41 Ν.4067/2012 «1ε. Υφιστάμενα κτήρια και υποδομές εντός πάρκων και αλσών χωρίς έγκριση εξαιρούνται της κατεδάφισης, εφόσον πληρούν τις προϋποθέσεις της παρ. 6 του άρθρου 71 του Δασικού Κώδικα και της προβλεπομένης στη διάταξη αυτή υπουργικής απόφασης και εφόσον οι οικείοι Ο.Τ.Α. εξασφαλίσουν εντός τριών (3) ετών από την έναρξη ισχύος του παρόντος τις απαιτούμενες από την κείμενη νομοθεσία εγκρίσεις. 1.ζ. Τυχόν πράξεις της διοίκησης που εκδόθηκαν για την προστασία των εκτάσεων των παραγράφων 1ε και 1στ του παρόντος άρθρου ανακαλούνται.»
Κατά την παρ. 6 του άρθρου 71 του ν. 86/1969 «Δασικός Κώδικας», όπως αυτή προστέθηκε με την παρ. 8 του άρθρου 4 Ν.3208/2003 «Τα δάση της περίπτωσης ε` της παραγράφου 1 του άρθρου 69, που προορίζονται για αισθητική απόλαυση και αναψυχή, υπόκεινται σε διαχείριση ως δάση πάρκα και επιτρέπεται σε αυτά η κατασκευή έργων και η εκτέλεση εργασιών που συντηρούν και εμπλουτίζουν τη βλάστηση, βελτιώνουν την αισθητική του τοπίου, εξασφαλίζουν την άνετη και ασφαλή κίνηση και εξυπηρέτηση των επισκεπτών και διευκολύνουν τη σωματική άσκηση και την πνευματική ανάταση του ανθρώπου.
Η κατασκευή μόνιμων εγκαταστάσεων, απαραίτητων για τη λειτουργία των πάρκων, επιτρέπεται μόνο στο αναγκαίο μέτρο και σε εκτάσεις που δεν έχουν δασική βλάστηση, η δε συνολικά καταλαμβανόμενη από τις ανωτέρω εγκαταστάσεις έκταση δεν μπορεί να υπερβεί το πέντε τοις εκατό (5%) της συνολικής έκτασης και κατ` ανώτατο όριο τα δέκα στρέμματα. Ο Υπουργός Γεωργίας με αποφάσεις του εξειδικεύει το είδος των έργων και των εργασιών που επιτρέπονται ως αναγκαία για την επίτευξη των ως άνω σκοπών.
Κατά την παρ. 1 περ. ε΄ του άρθρου 69 του ίδιου παραπάνω νόμου, όπως αυτή προστέθηκε με την παρ. 3 του άρθρ. 4 του Ν.3208/2003 «1. Προστατευτικά δάση και γαίαι εν γένει, καλλιεργήσιμοι ή μη, των οποίων η καθόλου διαχείρισις υπόκειται εις ειδικούς περιορισμούς χάριν του δημοσίου συμφέροντος είναι: α) ..ε΄) Τα περιαστικά δάση, τμήματα δασών και δασικές εκτάσεις που μπορεί δασοπονικά να αναδασωθούν».
Από τις διατάξεις αυτές σαφώς προκύπτει ότι τα κτήρια και οι υποδομές που κατασκευάστηκαν μέσα σε πάρκα και άλση χωρίς έγκριση της αρμόδιας δασικής υπηρεσίας ή άλλης αρμόδιας υπηρεσίας, εξαιρούνται από την κατεδάφιση, εφόσον πληρούν τις προϋποθέσεις της παρ. 6 του άρθρου 71 του Δασικού Κώδικα και της προβλεπομένης στη διάταξη αυτή υπουργικής απόφασης και εφόσον οι οικείοι Δήμοι εξασφαλίσουν μέσα σε τρία (3) έτη από την έναρξη ισχύος του ν. 4067/2012 (ΦΕΚ Α΄ 79/9-4-2012), ήτοι από τις 9-4-2012, τις απαιτούμενες από την κείμενη νομοθεσία εγκρίσεις. Αν για τις κατασκευές και υποδομές αυτές έχουν εκδοθεί πράξεις της διοίκησης με τις οποίες διατάσσεται η κατεδάφισή τους, αυτές ανακαλούνται, ενώ αν δεν έχουν εκδοθεί τέτοιες πράξεις μέχρι σήμερα δεν μπορούν να εκδοθούν πριν περάσουν τρία χρόνια από την έναρξη ισχύος του ν. 4067/2012 χωρίς ο οικείος Δήμος να έχει εξασφαλίσει τις απαιτούμενες από την κείμενη νομοθεσία εγκρίσεις.
Αυτά προκύπτουν και από την αιτιολογική έκθεση του άρθρου 41 του ν. 4067/2012, κατά την οποία: «σε πολλά άλση και πάρκα έχουν κατασκευαστεί κατά καιρούς από τους οικείους ΟΤΑ έργα και υποδομές για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών, όπως αναψυκτήρια, παιδικές χαρές, μικρές αθλητικές εγκαταστάσεις κλπ, τα οποία στην πράξη αποτελούν λειτουργικά παραρτήματα των χώρων αυτών, χρησιμοποιούνται από τους πολίτες, στερούνται όμως οποιασδήποτε έγκρισης και πολλά έχουν κριθεί κατεδαφιστέα. Με την παρούσα διάταξη παρέχεται η δυνατότητα στους οικείους ΟΤΑ να επιτραπεί η νόμιμη λειτουργία τους για όσα εξ αυτών εμπίπτουν στην παρ. 1δ του παρόντος και πληρούν τις προϋποθέσεις που θα θέσει η σχετική υπουργική απόφαση εφόσον προσκομίσουν εντός τριών (3) ετών από την ισχύ του παρόντος νόμου τις απαιτούμενες εγκρίσεις».
Πρόθεση δηλαδή του νομοθέτη είναι να εξαιρεθούν από την κατεδάφιση τα έργα και οι υποδομές που κατασκευάστηκαν στα πάρκα και άλση από τους οικείους Δήμους, εφόσον αυτά θα πληρούν τις προϋποθέσεις που θα θέσει η απόφαση του Υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, είναι επομένως προφανές ότι μέχρι την έκδοση της απόφασης αυτής και την παρέλευση της παραπάνω τριετίας δεν μπορεί να εκδοθεί από το Γενικό Γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης καμιά απόφαση για κατεδάφιση των παραπάνω έργων και όσες ήδη έχουν εκδοθεί ανακαλούνται αυτοδίκαια από το νόμο.
