Από το Σύλλογο Αποφοίτων του ΚΕΘΕΑ ανακοινώθηκαν τα ακόλουθα: Τις τελευταίες ημέρες συνεντεύξεις και δημοσιεύματα αναπαρήγαγαν καταγγελτικούς ισχυρισμούς για τις θεραπευτικές πρακτικές του ΚΕΘΕΑ. Ως άνθρωποι που περάσαμε μέσα από τις θεραπευτικές του κοινότητες, που ολοκληρώσαμε όλα τα στάδια της θεραπείας και ζούμε πλέον καθαροί από κάθε ουσία ή από τον τζόγο, αισθανόμαστε την ανάγκη να τοποθετηθούμε δημόσια. Με τον λόγο μας επιδιώκουμε να συμβάλουμε με νηφαλιότητα στον δημόσιο διάλογο γύρω από τη φιλοσοφία, το έργο και τη λειτουργία του ΚΕΘΕΑ και των αντίστοιχων δομών απεξάρτησης μέσω της κατάθεσης του βιώματός μας, με σεβασμό και ευθύνη απέναντι στην αλήθεια.
Ποιοι είμαστε
Είμαστε απόφοιτοι των θεραπευτικών κοινοτήτων του ΚΕΘΕΑ. Δεν έχουμε κανένα θεσμικό, επαγγελματικό ή άλλο συμφέρον από τη λειτουργία του Συλλόγου μας.
Βλέπουμε τον κόσμο από τη θέση του ανθρώπου που βρέθηκε σε πραγματική ανάγκη απεξάρτησης και διεκδίκησε με τη βοήθεια του ΚΕΘΕΑ μια ευκαιρία στη ζωή. Έχοντας βαθιά, προσωπική εμπειρία της εξάρτησης αλλά και της απεξάρτησης, θέλουμε να επιστρέψουμε σε όσες και όσους πολεμάνε τις εξαρτήσεις και στην κοινωνία τη φροντίδα, τις αξίες και τα εφόδια που πήραμε από το θεραπευτικό πλαίσιο του ΚΕΘΕΑ.
Στο σημείο αυτό και πριν συνεχίσουμε, πρέπει να γίνει απολύτως σαφές το εξής: Θα μιλήσουμε για θεραπεία, θεραπευτικό πλαίσιο κοκ, αλλά δεν υπήρξαμε ποτέ «ασθενείς», διότι δεν αντιμετωπιστήκαμε ποτέ ως άνθρωποι που «πάσχουν», αλλά ως άνθρωποι που μπορούν να αναλάβουν ενεργά την ευθύνη της αλλαγής τους μέσα από μια ψυχοκοινωνική και κοινοτική διαδικασία. Δεν θεραπευτήκαμε με φάρμακα, αλλά με συμμετοχή, ειλικρίνεια και καθημερινή προσπάθεια, όχι ως παθητικοί δέκτες.
Πολλοί από εμάς είχαμε δοκιμάσει πολλές και διαφορετικές μορφές θεραπείας (εντός και εκτός εισαγωγικών) πριν χτυπήσουμε την πόρτα του ΚΕΘΕΑ: αποτυχημένες προσπάθειες αυτοΐασης, προγράμματα υποκατάστασης, ιδιωτικές κλινικές αποτοξίνωσης ή απεθισμού, (οι οποίες- αξίζει να σημειωθεί- με το πέρας της σύντομης παραμονής μας, μας παρέπεμπαν σε προγράμματα δημόσιας και στεγνής απεξάρτησης για να συνεχίσουμε την θεραπεία μας) ή ιδιώτες ψυχιάτρους με εύκολες λύσεις και περισσότερα φάρμακα.
Με πλήρη επίγνωση λέμε πως το μοντέλο θεραπείας του ΚΕΘΕΑ υπήρξε για εμάς και εκπροσωπεί ακόμα τη μοναδική ολοκληρωμένη και αξιοπρεπή λύση για ουσιαστική απεξάρτηση.
Η ζωή μέσα στην χρήση
Βία – σωματική, ψυχική, κοινωνική.
Εξευτελισμός – από τον ίδιο τον τρόπο ζωής που επιβάλλει η εξάρτηση.
Ανειλικρίνεια – απέναντι στον εαυτό μας, στις οικογένειές μας, στους γύρω μας.
Απόγνωση – από την αίσθηση ότι δεν υπάρχει διέξοδος ή πιθανότητα αλλαγής.
Εξαθλίωση – από τη διαρκή ψυχική και σωματική φθορά.
Θάνατος – μέσα μας, δίπλα μας, οι ζωές των φίλων που χάθηκαν άδικα.
Η ζωή μέσα στην Κοινότητα
Νοιάξιμο & Φροντίδα – μια καθημερινή, έμπρακτη παρουσία ανθρώπων που μας στήριζαν με συνέπεια, ανθρωπιά και καθαρό βλέμμα.
Ασφάλεια – ένα πλαίσιο σταθερό, καθαρό και προστατευτικό, απαραίτητο για να σταθούμε ξανά στα πόδια μας.
Σεβασμός – αντιμετώπιση μας ως ανθρώπων με αξία, όχι ως «χρηστών» ή «καμένων χαρτιών»
Ειλικρίνεια – με τον εαυτό μας και αναμεταξύ μας, ως βασικό εργαλείο αλλαγής.
Ελπίδα – η πρώτη φορά που νιώσαμε ότι η ζωή μπορεί τελικά να αλλάξει.
Αλληλεγγύη & Συντροφικότητα – ομάδες με όρια, εμπιστοσύνη και κοινούς στόχους
Αλλαγή – δουλειά με τις συμπεριφορές, τα λάθη και τα όριά, απαιτητική και συνάμα ανθρωποκεντρική
Ζωή – την επιστροφή σε όσα μας είχε στερήσει η εξάρτηση: σχέσεις, αξιοπρέπεια, αυτοεκτίμηση, προοπτική.
Οι αναφορές που παρουσιάζουν τις κοινότητες ως χώρους κακομεταχείρισης δεν ανταποκρίνονται σε όσα ζήσαμε. Η θεραπεία δεν ήταν ούτε τιμωρητική ούτε σαδιστική. Ήταν όμως απαιτητική, δύσκολη, ενίοτε σκληρή, πάντα όμως μέσα σε ένα σταθερό, ασφαλές και ξεκάθαρο πλαίσιο — όπως είναι κάθε σοβαρή προσπάθεια απεξάρτησης. Το θεραπευτικό προσωπικό δεν τιμωρούσε. Μας στήριζε, μας ενδυνάμωνε και μας καθοδηγούσε.
Η βασική αρχή ήταν ξεκάθαρη από την πρώτη στιγμή: Η Κοινότητα έχει σκληρή και ανυποχώρητη στάση απέναντι στην εξάρτηση και στις συμπεριφορές που εκείνη γέννησε, αλλά φροντίζει με σεβασμό και αγάπη τους ανθρώπους που την έκαναν τρόπο ζωής.
«Μίσησε τη συμπεριφορά — αγάπησε τον άνθρωπο».
Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις στην απεξάρτηση, η αλλαγή δεν ερχόταν σε μια μέρα. Απαιτούσε χρόνο, υπομονή, δουλειά με τον εαυτό, νοηματοδότηση της θεραπευτικής πορείας και πίστη στη δυνατότητα ριζικής αλλαγής.
Για όσους δεν ταυτίστηκαν με το θεραπευτικό μοντέλο
Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν κατάφεραν ή δεν θέλησαν να προχωρήσουν στη στεγνή κοινοτική θεραπεία. Και αυτό είναι σεβαστό. Το ΚΕΘΕΑ ποτέ δεν κράτησε κανέναν με το ζόρι: οι πόρτες ήταν πάντα ανοιχτές — τόσο για την είσοδο όσο και για την έξοδο από τα προγράμματά του.
Στεκόμαστε δίπλα και σε όσους δίνουν τον αγώνα τους μέσω της υποκατάστασης. Δεν αντιπαραβάλλουμε μοντέλα. Ωστόσο, με βάση τη δική μας εμπειρία, πιστεύουμε βαθιά στη δυνατότητα του ανθρώπου να πραγματοποιήσει πλήρη ρήξη με την εξάρτηση και στηρίζουμε τη δημόσια, δωρεάν και στεγνή απεξάρτηση.
Η αλήθεια που ζήσαμε και η ευθύνη μας σήμερα
Το ΚΕΘΕΑ έσωσε τόσο τις ζωές μας, όσο και εκείνες των οικογενειών μας. Μόνο ευγνωμοσύνη μπορούμε να εκφράσουμε στους ανθρώπους του και στις θεραπευτικές του μεθόδους. Για δεκαετίες υπήρξε ένας οργανισμός σημείο αναφοράς για τη δημόσια στεγνή απεξάρτηση, ένας ζωντανός οργανισμός που εξελισσόταν μαζί με την κοινωνία, μάθαινε από τα λάθη του και προσαρμοζόταν στις προκλήσεις της κάθε εποχής, όπως κάθε συλλογική προσπάθεια που βάζει στο κέντρο της τον άνθρωπο. Η εξέλιξη και οι αλλαγές υπηρετούσαν την βελτίωσή του, διατηρώντας ταυτόχρονα άθικτο τον πυρήνα της φιλοσοφίας του: σεβασμός, σταθερότητα, καθαρό πλαίσιο και πραγματικό ενδιαφέρον για εκείνους που παλεύουν με την εξάρτηση. Ήταν — και ελπίζουμε ότι και οι αντίστοιχες δομές του ΕΟΠΑΕ να συνεχίσουν όχι απλά να είναι αλλά και να ενισχυθούν με βάση το παράδειγμα και την παράδοσή του — ένας ασφαλής τόπος με πυξίδα την πίστη στον άνθρωπο και στη δυνατότητά του να αλλάξει.
Και εμείς, ως άνθρωποι που ωφεληθήκαμε βαθιά από το ΚΕΘΕΑ, έχουμε την ευθύνη να υπερασπιστούμε την αλήθεια του — όχι απέναντι σε κανέναν, αλλά για όλους εκείνους που σήμερα ή αύριο θα χρειαστούν βοήθεια, όπως κάποτε χρειαστήκαμε κι εμείς.
