Στη Ρόδο του τουρισμού, της ιστορίας και του πολιτισμού, ένα έργο που θα μπορούσε να είναι σημείο αναφοράς για τον αθλητισμό, παραμένει για δύο δεκαετίες βουτηγμένο στη σκόνη και στη σιωπή. Το Δημοτικό Κολυμβητήριο Ιαλυσού, ένα έργο ολυμπιακών προδιαγραφών, ρημάζει κάτω από το βάρος της αδιαφορίας και της αναποτελεσματικότητας.
Την απαράδεκτη εικόνα του κολυμβητηρίου έχει αναδείξει επανειλημμένως η «δ», καυτηριάζοντας την αδράνεια των δημοτικών αρχών που εξαντλούνται μόνο σε επίπεδο καλών προθέσεων, καθώς οι όποιες δεσμεύσεις έχουν την ίδια αρνητική κατάληξη. Το Δημοτικό Κολυμβητήριο θεμελιώθηκε την 1η Ιανουαρίου 2005 με προϋπολογισμό 1.240.000 ευρώ, στο πλαίσιο του προγράμματος «Ελλάδα 2004». Σχεδιασμένο με ολυμπιακές προδιαγραφές, στόχευε να φιλοξενεί μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις και να προσφέρει χώρο άθλησης στη νεολαία του νησιού. Μέχρι το 2009 είχαν απορροφηθεί 930.000 ευρώ, όμως από το 2010 με τη συνένωση των δήμων στον ενιαίο Δήμο Ρόδου το έργο βυθίστηκε στη στασιμότητα. Παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες ένταξης σε νέα προγράμματα (Φιλόδημος Ι, ΠΔΕ), δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Το 2023, μάλιστα, απεντάχθηκε οριστικά από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, λόγω αδράνειας των Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου Ρόδου.
Η σημερινή εικόνα προκαλεί οργή
Το άλλοτε φιλόδοξο έργο σήμερα θυμίζει ερείπιο. Οι ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις έχουν ξηλωθεί, τα αποδυτήρια είναι κατεστραμμένα, τα σκουπίδια στοιβάζονται και οι τοίχοι είναι γεμάτοι συνθήματα. Η εικόνα είναι αποκαρδιωτική και προκαλεί αίσθημα ντροπής. Και το πιο ειρωνικό: ο χώρος βρίσκεται δίπλα σε έναν σύγχρονο βρεφονηπιακό σταθμό και στον νέο Ιερό Ναό των Αγίων Πάντων Ιαλυσού αναδεικνύοντας ακόμη περισσότερο τη χαώδη αντίθεση ανάμεσα στην πρόοδο και την εγκατάλειψη. Η Ρόδος, το μεγαλύτερο νησί της Δωδεκανήσου, με τεράστια ναυτική παράδοση και δεκάδες διακρίσεις στον ναυταθλητισμό, δεν διαθέτει ούτε ένα κολυμβητήριο. Οι αθλητές αναγκάζονται να εγκαταλείπουν την προσπάθεια ή να αναζητούν προπονήσεις σε ιδιωτικά κολυμβητήρια ή εκτός νησιού. Σε έναν τόπο που περιβάλλεται από θάλασσα, η απουσία οργανωμένης υποδομής για την εκμάθηση και την προπόνηση των κολυμβητριών/ών- σε 50 πισίνα είναι ανεξήγητη και ανεπίτρεπτη.
«Το έργο θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί εδώ και χρόνια. Μέχρι το 2009 είχα απορροφήσει περίπου 930 χιλ. ευρώ, στη συνέχεια ακολούθησε ο Καλλικράτης που αντί πρόοδο δημιούργησε τεράστια προβλήματα στο νησί», δηλώνει ο πρώην δήμαρχος Ιαλυσού Σάκης Στάγκας. Η μοναδική ελπίδα σωτήριας του έργου και η κατασκευή του πρώτου κολυμβητηρίου στη Ρόδο, εναπόκειται στην πρόθεση του περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου Γιώργου Χατζημάρκου, που έχει αποδείξει την αποτελεσματικότητα στην υλοποίηση πληγωμένων ή «αμαρτωλών» έργων. Ενδεχομένως η μη υλοποίηση του λόγου παραχώρησης της συγκεκριμένης έκτασης στον Δήμο Ιαλυσού, (τώρα) Ρόδου να είναι η λύση στο αδιέξοδο της περίπτωσης του κολυμβητηρίου, που αποτελεί επιτομή της διοικητικής αποτυχίας. Είκοσι χρόνια μετά, η Ρόδος εξακολουθεί να στερείται μια βασική αθλητική υποδομή, την ώρα που άλλα νησιά μικρότερα και με λιγότερους πόρους (πχ Κάλυμνος) διαθέτουν λειτουργικά κολυμβητήρια.
Δεν πρόκειται απλώς για ένα έργο που «δεν έγινε». Είναι μια χαμένη ευκαιρία για τη νεολαία, τον αθλητισμό και την ίδια την ταυτότητα του νησιού. Το κολυμβητήριο της Ιαλυσού δεν είναι απλώς ένα έργο που «κόλλησε».
Είναι μια συλλογική ήττα, που υπενθυμίζει τη χαμένη σχέση της τοπικής αυτοδιοίκησης με την ευθύνη και το όραμα. Και όσο αυτό το κουφάρι μένει, στην παρούσα κατάσταση δεν υπενθυμίζει μόνο την αποτυχία των δημοτικών διοικήσεων, αλλά και τη σιωπή μιας κοινωνίας που έχει μάθει να συμβιβάζεται με τη μετριότητα.
