Γράφει ο Παναγιώτης Ράγκος, μέλος του Δ.Σ. της ΕΦΟΑ και πρόεδρος του Συλλόγου Απόλλων Καλύμνου
Το ελληνικό τένις βρίσκεται σε ανοδική πορεία, αλλά αυτή η δυναμική κρύβει ένα κρίσιμο, συχνά αποσιωπημένο ζήτημα, την αλλαγή νοοτροπίας στα ίδια τα σωματεία. Πολλά από αυτά έχουν παγιδευτεί σε έναν φαύλο κύκλο διεκδικήσεων, συχνά χωρίς αντίστοιχη προσφορά προς το άθλημα, τους αθλητές και την κοινωνία.
Η προβολή του τένις από τα ΜΜΕ και οι επιτυχίες των Ελλήνων επαγγελματιών δημιούργησαν μια εικόνα του τένις ως “ελκυστικής επένδυσης” , για γονείς, για ιδιώτες, αλλά και για ορισμένα σωματεία. Η εκπαίδευση παιδιών έγινε σε κάποιες περιπτώσεις περισσότερο «υπηρεσία» παρά «προσφορά», και το όραμα της δημιουργίας αθλητών ή υγιών προσωπικοτήτων αντικαταστάθηκε από βραχυπρόθεσμα οικονομικά οφέλη.
Ορισμένα σωματεία οφείλουν να αντιληφθούν ότι η διαρκής διεκδίκηση πόρων και στήριξης, χωρίς αντίστοιχη διάθεση να προσφέρουν πίσω στην κοινότητα, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν αρκεί να ζητούν ενίσχυση από την Ομοσπονδία ή τους Δήμους.
Πρέπει να προσφέρουν:
-Πρόσβαση σε περισσότερα παιδιά, χωρίς οικονομικούς φραγμούς.
-Καταρτισμένους και υπεύθυνους προπονητές.
-Διαφάνεια στη λειτουργία τους και στους οικονομικούς όρους.
-Κοινωνικές δράσεις, εντός και εκτός γηπέδων.
-Ποιότητα εκπαίδευσης και όχι απλώς χρονοχρέωση ωρών.
Ένα σωματείο δεν είναι επιχείρηση. Είναι φορέας παιδείας, πολιτισμού και αθλητικής ηθικής. Πρέπει να λειτουργεί με γνώμονα το συλλογικό καλό και την ανάπτυξη του τένις όχι μόνο ως άθλημα, αλλά ως κοινωνικό φαινόμενο. Η πραγματική προσφορά μετριέται σε αθλητές που αγαπούν το άθλημα, σε κοινότητες που το αγκαλιάζουν, και σε παιδιά που βρίσκουν σε αυτό διέξοδο και αξίες…
Το ελληνικό τένις έχτισε τα τελευταία 30 χρόνια μία λαθεμένη νοοτροπία και με κύριο υπεύθυνο έναν άνθρωπο που το διαχειρίστηκε με βάση την λογική των προσωπικών συμφερόντων. Χρειάζεται ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στα σωματεία, τους προπονητές, την Ομοσπονδία και την κοινωνία. Με λιγότερη εστίαση στο «τι δικαιούμαι» και περισσότερη στο «τι προσφέρω». Η αλλαγή κουλτούρας είναι δύσκολη, αλλά απαραίτητη. Και η αρχή πρέπει να γίνει από εκεί που όλα ξεκινούν, απ’ τα σωματεία.
