• Ενα ακίνητο, δύο ιδιοκτήτες, καμία ενημέρωση • “Μου πήραν το σπίτι μου με πλειστηριασμό… που δεν ήταν καν δικό τους” • Δικαστική θύελλα μετά τις αποκαλύψεις για πιθανή κακουργηματική απάτη • Υπόθεση με διεθνείς προεκτάσεις και τραπεζικές ευθύνες οδηγείται σε αστικά και ποινικά δικαστήρια
Στην καρδιά του Αιγαίου, εκεί όπου η Ρόδος συνδυάζει αρχαιότητα, τουρισμό και ευρωπαϊκή νομιμότητα, εκτυλίσσεται μία ιστορία που σαρώνει με ορμή τα θεμέλια της έννοιας της ιδιοκτησίας και της δικαιοσύνης.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ακίνητα αλλάζουν χέρια μέσω πλειστηριασμών. Είναι όμως ίσως η πρώτη φορά που το σπίτι που «χάθηκε» δεν ανήκε σε εκείνον που όφειλε – αλλά σε μία γυναίκα που όχι μόνο δεν είχε καμία οφειλή, αλλά ούτε καν ειδοποιήθηκε.
Η υπόθεση που αποκαλύπτεται τώρα δεν είναι ένα ακόμη «παράδειγμα τραπεζικής αυθαιρεσίας». Είναι ένα ρήγμα στον ίδιο τον νομικό πολιτισμό της χώρας.
Η πρωταγωνίστρια της υπόθεσης, – μια Βρετανίδα, εγκατεστημένη στη Ρόδο από το 2007 — ζούσε σε ακίνητο το οποίο απέκτησε νόμιμα, αποπεράτωσε, εξόφλησε φορολογικά και το οποίο είχε πλήρως καταχωρηθεί στα βιβλία του κτηματολογίου. Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι πως η ίδια έλαβε το 2007 δάνειο από ελληνική συστημική τράπεζα, με προσημείωση υποθήκης στις συγκεκριμένες ιδιοκτησίες που αγόρασε και διαμόρφωσε, και το εξυπηρετεί πλήρως έως σήμερα, χωρίς καθυστέρηση, χωρίς ρύθμιση, χωρίς καθυστέρηση ούτε μίας ημέρας.
Στο επίκεντρο της υπόθεσης βρίσκεται ειδικότερα μία γυναίκα που, εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες, είχε εγκατασταθεί στη Γλύστρα Λάρδου, στο νησί της Ρόδου. Απέκτησε ημιτελή κατοικία το 2007, την αποπεράτωσε με ίδια κεφάλαια και νόμιμη δανειοδότηση, προσημειώνοντας τα συγκεκριμένα τμήματα του ακινήτου (υπόγειο, ισόγειο, γκαράζ, πρώτο όροφο).
Και όμως, πριν λίγες ημέρες της ανακοινώθηκε πως το σπίτι της δεν είναι πια δικό της. Το σοκ δεν ήταν απλώς συναισθηματικό. Ήταν δομικό, πολιτικό, θεσμικό. Παρουσία του νέου φερόμενου ιδιοκτήτη και του δικηγόρου του, της ανακοινώθηκε σε συνάντηση στη Ρόδο πως το ακίνητό της πλειστηριάστηκε λόγω οφειλών άλλων προσώπων — και πως πρέπει να το εγκαταλείψει. Με βάση τα έγγραφα που παρουσίασε — απέκτησε μέσω πλειστηριασμού το ακίνητο για περίπου 323.000 ευρώ.
Ο άνδρας αυτός, δήλωνε υπερθεματιστής πλειστηριασμού που έγινε νόμιμα ενώπιον συμβολαιογράφου. Ουσιαστικά, απαιτούσε να αδειάσει την κατοικία της μέσα σε λίγες μέρες για να εγκατασταθεί ο ίδιος.
Από εκείνη τη στιγμή, ξεκίνησε ένας νομικός και υπαρξιακός εφιάλτης. Η γυναίκα λιποθύμησε από την ψυχική πίεση.
Μεταφέρθηκε από το γραφείο του αγοραστή στο γραφείο της δικηγόρου της κ. Δωροθέας Αθανασάκη. Εκεί αποκαλύφθηκαν σταδιακά τα δεδομένα μίας υπόθεσης που, αν επιβεβαιωθεί, συνιστά μία από τις μεγαλύτερες στρεβλώσεις τραπεζικού πλειστηριασμού των τελευταίων ετών.
Το ακίνητο στο οποίο διαμένει, ανήκει στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο με παρακείμενο διαμέρισμα, επίσης πωληθέν το 2007-2008 σε άλλους βρετανούς υπηκόους.
Εκείνοι — σε αντίθεση με την παθούσα — δεν κατοικούσαν πια στο ακίνητο, δεν το συντηρούσαν, και δεν εξυπηρετούσαν το δάνειο που είχαν λάβει επίσης από την ίδια Τράπεζα. Το ακίνητό τους εγκαταλείφθηκε.
Η τράπεζα ξεκίνησε διαδικασία κατάσχεσης και πλειστηριασμού, την οποία διαχειρίστηκε εταιρεία είσπραξης απαιτήσεων με έδρα το εξωτερικό.
Οι λεπτομέρειες που ακολούθησαν επιβεβαιώνουν ένα δυστοπικό σκηνικό: η πλειστηριασμένη ιδιοκτησία δεν ήταν αυτή της εντολέως της, αλλά η γειτονική, που ανήκε σε δύο Βρετανούς υπηκόους, τους οποίους κανείς δεν είχε δει στο ακίνητο εδώ και χρόνια. Οι συγκεκριμένοι δεν εξυπηρετούσαν το δάνειό τους, και οι διαχειρίστριες εταιρείες, μαζί με την ίδια την τράπεζα, ξεκίνησαν τη διαδικασία πλειστηριασμού. Όμως, όπως καταγγέλλεται, περιέγραψαν λανθασμένα το ακίνητο — ή ίσως σκόπιμα, με αποτέλεσμα το ακίνητο της γυναίκας να κατακυρωθεί σε άλλον, ενώ το δάνειό της παραμένει απολύτως ενήμερο.
Το κλειδί βρίσκεται στην ιστορία του οικοδομικού τετραγώνου. Το οικόπεδο είχε διαιρεθεί σε δύο οριζόντιες ιδιοκτησίες, με ακριβείς κατανομές (Υ1, Υ2, Ι1, Ι2, G1, G2, Α1, Α2), τις οποίες γνώριζε λεπτομερώς η Τράπεζα και οι αρμόδιοι εκτιμητές. Καθώς οι δύο ιδιοκτησίες πωλήθηκαν και δανειοδοτήθηκαν ξεχωριστά, ήταν αυτονόητο πως η κάθε οριζόντια μονάδα είχε σαφή ταυτότητα, και αυτή είχε αποτυπωθεί στο Κτηματολόγιο, στις προσημειώσεις, στα συμβόλαια και στους φακέλους δανεισμού. Όμως κάπου εκεί — είτε από προχειρότητα είτε από σκοπιμότητα — έγινε το μοιραίο μπέρδεμα. Και αντί να πλειστηριαστεί το πραγματικά εγκαταλειμμένο και οφειλόμενο ακίνητο, κατακυρώθηκε το λάθος.
Όμως, το πώς από το εγκαταλειμμένο ακίνητο οδηγηθήκαμε στην εκπλειστηρίαση της κατοικίας μίας άλλης γυναίκας, που ουδέποτε έπαψε να πληρώνει, είναι ένα μυστήριο — ή, όπως λέει η κα Αθανασάκη, «ένα οργανωμένο λάθος που έχει ονοματεπώνυμα».
Σε εξώδικο που απέστειλε η δικηγόρος καταγγέλλει παραλείψεις, παρατυπίες και ίσως δόλο. Καμία ειδοποίηση δεν επιδόθηκε στην πραγματική κάτοικο του ακινήτου. Η περιγραφή του εκπλειστηριαζόμενου ακινήτου, σύμφωνα με όσα έχουν μέχρι στιγμής προκύψει, είναι πρόχειρη, ίσως σκόπιμα ασαφής, και περιλαμβάνει σημεία που αντιστοιχούν στη νόμιμη και ενήμερη ιδιοκτησία.
Η τράπεζα και οι εκτιμητές, όμως, γνώριζαν τις ιδιοκτησίες. Γνώριζαν σε ποια κατοικία μένει άνθρωπος. Και είχαν πρόσβαση στα στοιχεία των οφειλετών και των μη οφειλετών. Τότε, γιατί δεν ενημέρωσαν τη γυναίκα που, κυριολεκτικά, έχασε το σπίτι της χωρίς να της ανήκει το χρέος;
Η απάντηση, εφόσον δεν έρθει από τους εμπλεκόμενους, θα δοθεί από τα δικαστήρια. Το ζήτημα δεν είναι μόνο αστικό. Είναι πλέον και ποινικό.
Η κ. Αθανασάκη δηλώνει πως θα υποβάλει μηνυτήρια αναφορά για κακουργηματική απάτη, ψευδή καταχώριση σε δημόσια έγγραφα, απόπειρα υφαρπαγής ιδιοκτησίας και κατάχρηση δικαιώματος. Θα ζητήσει ακύρωση του πλειστηριασμού, αναστολή κάθε πράξης αποβολής, και πλήρη αποζημίωση για την ηθική και υλική ζημιά της εντολέως της.
Ταυτόχρονα, η υπόθεση έχει κοινοποιηθεί στην Εισαγγελία Ρόδου, στον υπουργό Δικαιοσύνης και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Αν ισχύουν όλα όσα καταγγέλλονται, τότε δεν έχουμε να κάνουμε με ένα «λάθος» ή ένα γραφειοκρατικό κενό. Έχουμε ένα οργανωμένο μοντέλο παράκαμψης των εγγυήσεων του αστικού και συνταγματικού δικαίου, ένα σύστημα όπου δεν έχει σημασία ποιος πληρώνει ή ποιος ζει σε ένα σπίτι, αλλά το ποιος δεν θα το υπερασπιστεί αρκετά γρήγορα.
Η κοινωνική διάσταση είναι εξίσου έντονη. Σε ένα περιβάλλον όπου τα σπίτια των πολιτών πλειστηριάζονται με click, οι ειδοποιήσεις παραδίδονται σε ανύπαρκτους αντίκλητους και οι πλειοδότες εμφανίζονται αιφνιδιαστικά με εντολή απομάκρυνσης, η έννοια του «σπιτιού» ως καταφύγιο και ιδιοκτησία τίθεται υπό κατάρρευση. Και μαζί της, η έννοια του κράτους Δικαίου.
Το διακύβευμα δεν είναι πια μόνο ένα σπίτι. Είναι αν μπορεί, στη σύγχρονη Ελλάδα, κάποιος να ζει επί χρόνια εντός της νομιμότητας, να εξυπηρετεί το δάνειό του και παρ’ όλα αυτά, να του ζητείται να φύγει από την ιδιοκτησία του με συνοπτικές διαδικασίες. Αν επιβεβαιωθούν τα όσα ισχυρίζεται η εντολέας της κ. Αθανασάκη, τότε δεν έχουμε να κάνουμε με λάθος. Έχουμε να κάνουμε με τον φόβο κάθε νομοταγούς πολίτη που ξυπνά και μαθαίνει ότι το σπίτι του δεν του ανήκει πια.
Και αυτό, στην Ευρώπη του 2025, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.
