Υπεράνω όλων οι αριθμοί. Ακόμα και των ανθρώπων. Όλα εξαρτώνται από το αποτέλεσμα της μαθηματικής εξίσωσης. Αυτή είναι η περιβόητη ανάπτυξη μάλλον. Να ευημερούν οι αριθμοί και να ταλαιπωρούνται οι άνθρωποι.
Πέρα από την τουριστική Ρόδο, την πολύβουη, την καλοκαιρινή, που επιλέγουν χιλιάδες επισκέπτες για τις διακοπές τους, υπάρχει και η άλλη πλευρά, η ορεινή. Άλλη ομορφιά, άλλη ζωή, άλλη καθημερινότητα. Πολλά μικρά –κατά βάση- χωριά, διάσπαρτα γύρω από τον Αττάβυρο με λιγοστούς κατοίκους, πασχίζουν να κρατηθούν ζωντανά. Εκεί όπου υπάρχουν άνθρωποι που επιμένουν να μένουν στον τόπο τους, άλλοι τολμηροί που επιστρέφουν για να δραστηριοποιηθούν επαγγελματικά αλλά και οι χωριανοί του σαββατοκύριακου. Αυτοί είναι που κάνουν την διαφορά, κόντρα στις πιθανότητες, κόντρα στους αριθμούς και κόντρα σε όσους μεγαλόσχημους κάνουν μαθηματικές πράξεις και αποφασίζουν για εκείνους. Αποφασίζουν ότι δεν βγαίνουν οι αριθμοί για να λειτουργήσει έστω υποτυπωδώς ένα υποκατάστημα Τράπεζας που να εξυπηρετεί τα μικρά αυτά χωριά, για να υπάρχει σταθμευμένο ασθενοφόρο ώστε να μην μεταφέρονται ασθενείς και τραυματίες με ΙΧ και αγροτικά αυτοκίνητα, για να υπάρχουν τακτικά δρομολόγια λεωφορείων, για να περνάει ο ταχυδρόμος, ο αγροτικός γιατρός, για να έχουν δασκάλους, για να μην αναγκάζονται να πηγαινοέρχονται από την πόλη προκειμένου να εξυπηρετηθούν ακόμα και για τις πιο απλές συναλλαγές.
Αυτή που λες αναγνώστη μου, είναι η ανάπτυξη. Να παρουσιάζεις μια εικονική πραγματικότητα, να μιλάς για επενδύσεις και για δήθεν οικονομική ανάκαμψη και να ακούει ο παππούλης στο χωριό και να σκέφτεται να μην δώσει ο Θεός να αρρωστήσει και χρειαστεί να περιμένει το ασθενοφόρο γιατί δεν ξέρει αν θα προλάβει να φτάσει στο Κέντρο Υγείας, ή στο Νοσοκομείο. Να ακούει ο συνταξιούχος για ανάκαμψη των οικονομικών δεικτών την ίδια ώρα που από τις πολλές περικοπές, δεν έχει πια την πολυτέλεια να πληρώσει και για τα φάρμακά του και για τους λογαριασμούς του, και για να γεμίσει το ψυγείο του. Να ακούνε ο αγρότης και ο κτηνοτρόφος για σύνδεση του πρωτογενούς τομέα με τον τουρισμό και να σκύβουν το κεφάλι γιατί δεν τους φτάνουν και οι 24ωρες την ημέρα για να δουλεύουν να βγάλουν τα προς το ζην, την ώρα που τα χρέη συσσωρεύονται.
Κι αυτοί οι άνθρωποι εκεί, σε αυτά τα μικρά χωριά της Ρόδου, που ζουν χιλιόμετρα μακριά από την πόλη, συνεπείς στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος αλλά χωρίς το κράτος να δίνει γι αυτούς δεκάρα τσακιστή, περιμένουν εξηγήσεις από εκείνους που παίρνουν τις αποφάσεις. Με βάση ποιες μαθηματικές πράξεις τούς στερούν το δικαίωμα για μια αξιοπρεπή καθημερινότητα, χωρίς ταλαιπωρία, χωρίς φόβο και χωρίς ανασφάλεια; Στο όνομα ποιας ανάπτυξης το κράτος τούς θεωρεί πολίτες β΄κατηγορίας; Το τίμημα που πληρώνουν για να διαμένουν στα χωριά τους είναι πολύ βαρύ. Και το πληρώνουν με τόκο ληστρικό.
A-τυπος και υπογραμμός: Bαρύ τίμημα
