Στην παρέλαση της Παρασκευής, με συγκίνησε ένα κοριτσάκι που παρήλασε στο αναπηρικό του αμαξίδιο, με τη βοήθεια ενός άλλου κοριτσιού της ίδιας ηλικίας.
Ως εικόνα ήταν καθηλωτική, όχι μόνο για το σθένος του κοριτσιού και των γονιών της, αλλά για όλους εμάς τους υπόλοιπους που στεκόμασταν εκεί, θεωρώντας ότι το κορίτσι αυτό έκανε κάτι διαφορετικό. Το κορίτσι όμως αυτό, έκανε το αυτονόητο… Στάθηκε ίση απέναντι σε ίσους.
Το κορίτσι αυτό, πήρε μέρος στις εκδηλώσεις εορτασμού της επετείου του ΟΧΙ για να τιμήσει τους γνωστούς αλλά και αφανείς ήρωες του έπους του ’40, και να τιμήσει την πατρίδα της. Το ερώτημα που πέρασε από το μυαλό μου όμως, είναι αν την τιμάει και η πατρίδα της. Εγωιστικό θα μπορούσε να πει κάποιος, ρεαλιστικό τολμώ να πω εγώ.
Κοιτώντας γύρω μου, αφού το κορίτσι πέρασε από μπροστά μου, συνειδητοποίησα ότι σχεδόν σε κανένα από τα κτήρια του κέντρου το κορίτσι δεν θα μπορούσε να είχε πρόσβαση με το αναπηρικό του αμαξίδιο, είδα θέσεις στάθμευσης ΑΜΕΑ κατειλημμένες από ανάπηρους στα μυαλά, πεζοδρόμια χωρίς ράμπες, είδα μια πόλη που κάνει δύσκολη τη ζωή των ανθρώπων που κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο.
Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να πάει η σκέψη παραπέρα… Σχολεία χωρίς πρόσβαση για ΑΜΕΑ, δημόσια κτήρια, πάρκα, παιδικές χαρές, καταστήματα, εστιατόρια, κέντρα διασκέδασης, γειτονιές… Κι αν τα τελευταία χρόνια δεν είχε μεριμνήσει ο νόμος, τότε θα μιλούσαμε για μια πόλη και κατ΄επέκταση μια χώρα απόλυτα εχθρική προς τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα.
Δεν θα μιλήσω για τις πιστοποιήσεις αναπηρίας και τα ΚΕΠΑ, γι αυτά, κάθε δικαιούχος έχει τη δική του προσωπική ιστορία τρέλας να διηγηθεί.
Στο κορίτσι αυτό, που θαύμασα, και σε κάθε κορίτσι και αγόρι στην ίδια θέση, τι περιθώρια δίνουμε ως κοινωνία, ως κράτος, ως πολιτεία να ονειρευτεί μια ζωή ίση απέναντι σε ίσους;
Μια ζωή χωρίς εμπόδια και δυσκολίες πρόσβασης σε κάθε μορφή της καθημερινότητάς τους, στο σχολείο, στις σπουδές, στην άθληση, στη διασκέδαση, στην αγορά εργασίας θα έπρεπε να ήταν αδιαπραγμάτευτη και αυτονόητη…
Στην Ελλάδα του 2016 όμως, ακόμα παλεύουμε γι΄αυτά τα αυτονόητα που δεν μας έχουν γίνει συνείδηση, ούτε στον καθένα ξεχωριστά ούτε σε όλους μαζί.
Αυτό το στυγμιότυπο, ήταν ένα από τα λίγα που ξεχώρισα στις επετειακές εκδηλώσεις της περασμένης Παρακευής και γιατί αυτές οι εικόνες αξίζει να μένουν αποτυπωμένες στην καρδιά και στο μυαλό μας.
Γιατί οι άνθρωποι που δίνουν καθημερινά τις μάχες τους για όσα εμείς θεωρούμε δεδομένα και αυτονόητα, είναι εκείνοι που χαράσσουν τομές στην κοινωνία και την ωθούν να εξελιχθεί.
Και γιατί επίσης θα ήθελα να της ζητήσω συγγνώμη, για όλα όσα δεν κάνουμε για εκείνη, κλέβοντάς της στιγμές από την παιδική της αθωότητα και ξεγνοιασιά…
Α-τυπος και υπογραμμός: Η συγγνώμη
