Το όνειρο που πνίγεται

Τα πολύνεκρα ναυάγια στο Αιγαίο ρίχνουν βαριά σκιά στα φετινά Χριστούγεννα. Μέσα σε τέσσερα εικοσιτετράωρα ναυάγησαν τρία σκάφη που μετέφεραν πρόσφυγες και μετανάστες, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τουλάχιστον τριάντα ένας άνθρωποι. Οι δραματικές εξελίξεις στο Αιγαίο αναδεικνύουν εκ νέου το αδιέξοδο της μεταναστευτικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Λίγες μέρες πριν εκπρόσωποι του ΟΗΕ είχαν ανακοινώσει ότι 164 άνθρωποι είχαν χαθεί στα ανοιχτά των ακτών της Λιβύης. Περίπου 1500 άνθρωποι έχουν χαθεί στην κεντρική Μεσόγειο από την αρχή της χρονιάς σύμφωνα με διεθνείς οργανισμούς. Δεν αγνοούμε ότι η μετανάστευση, όπως και οι προσφυγικές ροές είναι φαινόμενα σύνθετα. Ότι υπάρχουν οικονομικές, κοινωνικές και γεωπολιτικές διαστάσεις. Ότι υπάρχουν άνθρωποι που θησαυρίζουν από τη διακίνηση ανθρώπων. Ότι υπάρχουν κυβερνήσεις, όπως της γειτονικής Τουρκίας, που συχνά με κυνικό τρόπο «εργαλειοποιούν» το προσφυγικό ζήτημα και το χρησιμοποιούν ως διαπραγματευτικό χαρτί στις σχέσεις τους με την Ευρώπη. Όμως, την ίδια στιγμή δεν μπορούμε να προσπερνάμε τόσο εύκολα ότι αυτό που περιγράφεται ως «απειλή», τελικά είναι άνθρωποι: άντρες, γυναίκες και παιδιά που προσπαθούν να γλυτώσουν από τον πόλεμο, από τη φτώχεια, από την καταπίεση και αναγκάζονται να εκτεθούν σε μεγάλο κίνδυνο και σε συνθήκες πολύ δύσκολες για να το πετύχουν. Στους πόσους νεκρούς θα ανοίξει επιτέλους η συζήτηση για μια διαφορετική πολιτική, που να προσπαθεί να εξασφαλίζει ότι οι άνθρωποι δεν θα έχουν λόγο να φεύγουν από τις πατρίδες τους και ταυτόχρονα δεν θα ξεχνάει ότι πρόσφυγες και μετανάστες έχουν και αυτοί δικαίωμα στη ζωή και στην ασφάλεια όπως όλοι μας.