Δεν έχω ξαναφτάσει σε παραμονή Χριστουγέννων χωρίς τις χριστουγεννιάτικες πινελιές του δέντρου, των κατακόκκινων κεριών, χωρίς τα χριστουγεννιάτικα αρώματα του πορτοκαλιού και της κανέλας ν’ ανακατεύονται με του ανθόνερου.
Και πως να φτάσω…
Με τη διάχυτη ακεφιά στην εποχή των μέτρων ασφυξίας που τελειωμό δεν έχουν, η όποια αισιοδοξία είναι κάτι σαν παρανομία. Δεν είναι μόνο η έλλειψη χρημάτων, δεν είναι μόνο η περιρρέουσα ατμόσφαιρα Είναι η έλλειψη χαράς. Σαν κάποιος να την έχει συμβουλέψει να μας κρύβεται και να παίζει κρυφτούλι βουτώντας βαθιά στην άχνη των κουραμπιέδων. Μια ευκαιρία για ανάσα σ’ αυτόν τον ατέλειωτο ανήφορο, μπορεί να γίνει όμως τούτη η γιορτή. Λέω να κάνω μια προσπάθεια, να πάρω ανάσες γιορτής .
Θα επιστρατεύσω ακόμη και το προχριστιανικό μήνυμα των Χριστουγέννων, μιας και οι μέρες προβλέπονται ηλιόλουστες. Της αρχαίας γιορτής του ακατανίκητου θεού ‘ Ηλιου-Dies Natalis Solis Invicti-, που συνδέεται με το φως και το σκοτάδι, το θάνατο και την αναγέννηση.
Που μας θυμίζει, ότι η ζωή κύκλους κάνει και πρέπει να τους σεβόμαστε, ότι οφείλουμε να συμμετέχουμε σεμνά με τις προσπάθειές μας-υπέρβαση της καθημερινότητάς και τελετές ευγνωμοσύνης απεναντί της.
Μαζί με το μήνυμα από το Φως της Φάτνης, αθώα κίνητρα για την μικρή ελπίδα πως όλα τούτα ίσως λειτουργήσουν σαν ξόρκια και να γλυκάνουν λίγο το γκρίζο.
Να ανάψω ένα σπίρτο σαν το γνωστό κοριτσάκι του Αντερσεν. Το τελευταίο. Μ’ αυτό θα ανάψω μια μεγάλη φωτιά. Να ζεστάνω τον τόπο για να μη ξυλιάσει φέτος ο κάθε μικρός Χριστός . Να ζεσταθώ. Να φωτιστεί ένα γύρω ο τόπος μου. Να κυλήσουν τα παγωμένα δάκρυα, να εξαφανιστούν οι σκιές.
Ελπίζω να σας έπεισα. Τουλάχιστον έπεισα τον εαυτό μου. Να πάρω βαθιά ανάσα και να γεμίσω το σπίτι με χριστουγεννιάτικες πινελιές κι αρώματα πορτοκαλιού και κανέλας.
Προλαβαίνω… Προλαβαίνουμε!
Εν ανάγκη ανάψτε κι εσείς ένα σπίρτο…
Προλαβαίνουμε!
