Γράφει ο Ιωάννης Σ.
Κουμπιάδης, δικηγόρος
Ολες οι επιδιώξεις του Ερντογάν, ο οποίος εμφανίζεται να μην ορρωδεί προ ουδενός (Ε.Ε., ΗΠΑ, ΔΙΕΘΝΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ Η ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΡΑΤΩΝ Η ΕΝΩΣΕΩΝ ΚΡΑΤΩΝ), αλλά ακάθεκτος πιστεύει ότι μπορεί να συνεχίζει καθημερινά τις παραβατικότητες και προκλητικότητες του και την μέχρι σήμερα συνεχιζόμενη ιταμή ρητορική του, ένα και μοναδικό στόχο έχουν, να περάσει το ΔΟΓΜΑ ΕΡΝΤΟΓΑΝ, δηλαδή συμφωνίες Α ΛΑ ΤΟΥΡΚΑ ή αλλιώς το δόγμα της “διπλωματίας της αναστάτωσης” και της τακτικής της διαρκούς “φυγής προς τα εμπρός” (της αντιμετώπισης δηλ. κάθε κρίσης με τη δημιουργία μίας νέας).
ΑΣ ΜΗΝ ΔΙΑΦΕΥΓΕΙ ΟΜΩΣ ΚΥΡΙΩΣ Σ’ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΙΟΥΣ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΟ ΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΟ ΣΤΟΧΟ.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΛΟ ΠΟΛΙΤΗ, ΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ, ΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΩΣ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΠΑΝΤΟΥΜΕ ΟΤΙ «ΕΧΟΥΝ ΓΝΩΣΙΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ» (δηλαδή ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί και επαγρυπνούμε) ΔΙΟΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΣΕ ΞΗΡΑ, ΑΕΡΑ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ.
Ο κ. Ερντογάν όμως μάλλον «ΛΟΓΑΡΙΑΖΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΞΕΝΟΔΟΧΟ» και δεν είναι τυχαία για την περίπτωση του η φράση ότι «ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΞΥΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΓΑΜΠΡΟ» (ως γνωστόν η παροιμιώδης αυτή φράση προήλθε από το έθιμο που επέβαλε παλιά να ξυρίσει ο κουρέας πρώτα έναν-έναν τους φίλους του γαμπρού και τελευταίο αυτόν, ο οποίος πλήρωνε και τα έξοδα όλων).
Οι Αρχαίοι Έλληνες μπορεί να χρησιμοποιούσαν και άλλη μια παροιμιώδη φράση: Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες», όμως σήμερα ο δωδεκανησιακός λαός μπορεί άφοβα να πεί: «μη φοβού τον Ερντογάν και το βαθύ κράτος της Τουρκίας, ιταμώς απειλούντες μας», κι ας τόλμησε ασεβώς και με τα «παπαγαλάκια του», υπουργούς και μη, μεταξύ των όσων ιταμών απειλών καθημερινά εκτοξεύουν και στοχεύουν στους νησιώτες μας, ακόμη και να μας τάξει και να μας δελεάσει και με Ανεξαρτησία των Νησιών μας!!! Σε ποιους; Στους Έλληνες Δωδεκανησίους!!!
Οι οποίοι με την εκπλήρωση της μετά 630 συναπτά έτη και την ελληνική γλώσσα αλώβητη διατηρήσαντες διακαούς και πολυπόθητης ενσωμάτωσής μας στον εθνικό κορμό και στο πρώτο άκουσμα του εθνικού μας ύμνου και της έπαρσης της ελληνικής σημαίας γονατίσαμε όλοι ευλαβώς και όχι μόνο, αλλά τρέξαμε και στα νεκροταφεία και αναγγείλαμε στους νεκρούς προγόνους μας το χαρμόσυνο γεγονός.
Αλλά θα πρέπει να ενθυμούμεθα, μελετώντας την ιστορία μας, ότι και οι Αγγλοι όταν πλέον πήραν υπό τον έλεγχό τους τα Δωδεκάνησα, στα λίγα χρόνια που έμειναν, με κάθε τρόπο, αλλά πάντοτε με πλάγια μέσα, σχεδίαζαν την Αυτονομία μας, που αν συνέβαινε αυτό, θα έμπαιναν τουλάχιστον όλα τα πλησιέστερα στην Τουρκία ελληνικά νησιά μας στο στόμα του λύκου, αφού για όποιον μελετήσει λίγο περισσότερο την ιστορία αυτού του τόπου, αυτή ήταν η μόνιμη επιδίωξη των Τούρκων και με τότε καλοθελήτρια την Αγγλία, η οποία αφού δεν πέτυχε πια να αποσπάσει την συναίνεση των άλλων μεγάλων δυνάμεων (ΗΠΑ ΚΑΙ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ) για τα μονίμως στοχευμένα από τη Τουρκία πλησιέστερα σ’ αυτήν ελληνικά νησιά, στο τέλος, επειδή σκόνταφτε στην αντίδραση και άρνηση των άλλων Μεγάλων Δυνάμεων, έκαμε τα αδύνατα δυνατά, έστω να αποδοθεί στη Τουρκία μονάχα το Καστελλόριζο, αλλά και εδώ απέτυχε.
Οι Μεγάλες Δυνάμεις τελικά στη Διάσκεψη της Ειρήνης των Παρισίων, τον Φεβρουάριο του 1947 ενέκριναν, έστω ακόμη και για τα δικά τους γεωπολιτικοστρατηγικά συμφέροντα, μετά και την απρόσμενη θετική στάση, δια του υπουργού Μολότωφ, της Ρωσίας και ενώθηκαν όλα τα Δωδεκάνησα με την μητέρα πατρίδα, την Ελλάδα και -εννοείται- του Καστελλορίζου συμπεριλαμβανομένου.
Έτσι δε, εκπληρώθηκε ο αιώνιος διακαής πόθος μας και φυσικά βοήθησε και το γεγονός ότι η χώρα μας συμμετείχε και συγκαταλέγετο ανάμεσα στις νικηφόρες συμμαχικές δυνάμεις του β’ Παγκοσμίου πολέμου και αυτό συνετέλεσε στο να συμπληρώσει η χώρα μας τα γεωγραφικά της όρια, έστω με την ένωση μόνο της Δωδεκανήσου, χωρίς να καταστεί τότε δυνατό να εκπληρωθεί και να γίνει δεκτό και τα άλλο δίκαιο ενωσιακό αίτημα-πόθος της μητέρας Πατρίδας μας και για την Κύπρο.
Σήμερα, τελειώνοντας αυτό το μικρό γράφημά μου, αφού θα ακολουθήσουν και επόμενα, μπορούμε να πούμε εν πλήρει συνειδήσει ότι υπάρχει η ανέκαθεν σε κάθε κρίσιμη στιγμή εθνική αρραγής συνοχή και ενότητα, κι ας γκρινιάζουν όσοι κομματικοί δημοσιολογούντες πολιτευόμενοι ή μη, οι οποίοι δεν θέλουν ετούτες τις κρίσιμες για το έθνος ώρες να μην ξεχνούν την παλιά τους τέχνη του αστόχως και ακαίρως στοχεύειν σε κάθε προφορικό ή γραπτό λόγο τους, εκτός από τον ιταμό Ερντογάν και τον κομματικό-συνήθως τον κυβερνώντα – αντίπαλο!!!
