Η πλασματική εικόνα που επιχειρεί να περάσει η κυβέρνηση για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην κοινωνία, πόρρω απέχει από το τι πραγματικά συμβαίνει.
Παρά τις προσπάθειες των κυβερνώντων να κρύψουν τα προβλήματα κάτω από το χάλι, και ει δυνατόν να πατήσουν πάνω του, ο ρεαλισμός τούς χαλάει τα σχέδια. Η κοινωνία, βράζει και το πολιτικό σύστημα αποσυντίθεται ανίκανο να αντεπεξέλθει στα σημεία των καιρών.
Μόλις χθες, λίγο μετά τις 7 το πρωί σε κεντρικό δρόμο της πόλης μια καλοβαλμένη, ηλικιωμένη κυρία, περίμενε για αρκετή ώρα δίπλα σε έναν κάδο απορριμμάτων. Οταν βεβαιώθηκε ότι δεν υπάρχουν διερχόμενα αυτοκίνητα και πεζοί, άπλωσε το χέρι της να πάρει μια πλαστική τσάντα που περιείχε φαγώσιμα, την οποία κάποιος συμπολίτης μας είχε αφήσει, όπως εξάλλου συμβαίνει πλέον όλο και συχνότερα.
Το ότι η τσάντα, καλά κλεισμένη και περιποιημένη, περιείχε φαγώσιμα, το διαπίστωσα το προηγούμενο βράδυ, περνώντας από το συγκεκριμένο σημείο, όπου σχεδόν καθημερινά συμπολίτες μας αφήνουν διάφορα είδη που δεν χρειάζονται, όπως ρούχα και παπούτσια ή φαγητό που περισσεύει για συμπολίτες μας που έχουν ανάγκη.
Με μεγάλο δισταγμό μήπως κάποιος την δει, η κυρία πήρε την τσάντα, την έκρυψε κάτω από την ζακέτα της και απομακρύνθηκε, σχεδόν ενοχικά, με γρήγορα βήματα.
Προφανώς δεν είναι η μοναδική που αναγκάζεται να πάρει φαγητό παρατημένο επί ώρες δίπλα από έναν κάδο σκουπιδιών, και οπωσδήποτε αν είχε άλλη επιλογή δεν θα το έκανε. Η περιβολή της δεν παρέπεμπε σε περιθωριοποιημένο ή ανήμπορο άτομο. Αντιθέτως.
Οι συνειρμοί για το πώς από την μία μέρα στην άλλη η γυναίκα αυτή, έφτασε στο σημείο να χαμηλώνει τα μάτια από ντροπή πριν απλώσει το χέρι της, διαδέχονταν ο ένας τον άλλον παρακολουθώντας την σκηνή. Πολύ εύκολα τελικά μπορεί κανείς να βρεθεί από την μία όχθη στην άλλη, χωρίς να υπάρχει κανένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας.
Τα μέτρα που λαμβάνονται είναι ασπιρίνες για μια κοινωνία που ψυχορραγεί την ίδια ώρα που η κυβέρνηση προσβλέπει στον φυσικό θάνατο όσων είναι άνω των 70 για να λύσει το συνταξιοδοτικό, αφού όπως αποδείχθηκε δια στόματος Ευκλείδη Τσακαλώτου, κάθε άλλο παρά ατυχής ήταν η περιβόητη έκφραση του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ.
Φτάσαμε σε ένα σημείο που αντί να κάνουμε όνειρα, κάνουμε μαθηματικά και αντί να σχεδιάζουμε ένα καλύτερο αύριο αρκούμαστε να κάνουμε σχέδια για την μέρα που ξημερώνει. Κι από αύριο έχει (;) ο Θεός…
«Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά» είχε πει ο Οδυσσέας Ελύτης, φαίνεται όμως πως μας πρόλαβε η φθορά και αφού η χώρα βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί είναι αμφίβολο για το πότε –αν- θα καταφέρει να κάνει το αναγκαίο άλμα.
A-τυπος και υπογραμμός: Tο άλμα
