Λαμπερά εγκαίνια μιας αθλητικής εγκατάστασης. Μια εξέδρα με δυο σκαλάκια, άνευ ράμπας. Πέντε παπάδες. Καμαρωτοί, αξιωματούχοι και τοπικοί παράγοντες. Ο υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού. O παραολυμπιονίκης , παγκόσμιος πρωταθλητής κολύμβησης και πρόεδρος της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής κ. Γιώργος Καπελλάκης κάτω από την εξέδρα μόνος του. Και στο φόντο ένα εντυπωσιακό ηλιοβασίλεμα συμπληρώνει τη φωτογραφία, σαν να συμβολίζει τη δύση του πολιτισμού. Ένας δεν σκέφτηκε όχι το πόσο άδικη και σκληρή είναι αυτή η εικόνα, αλλά να πει, ότι αντε δεν σκεφτήκαμε την πρόσβαση πάνω στην εξέδρα του κ. Καπελλάκη, ας κατέβουμε να είμαστε δίπλα του; Ούτε ένας; Ούτε ένας δεν ένιωσε ντροπή, ώστε να κατέβει, να κατεβούν μαζί του, όλοι κάτω; Τόσο πεινασμένοι για εξέδρα; Και όχι δεν έπρεπε – όπως ακούστηκε- να «σκεφτούν να ανεβάσουν στα χέρια τον άνθρωπο πάνω». Ο άνθρωπος και ο κάθε άνθρωπος με αναπηρία, δεν είναι σακί με πατάτες να τον κουβαλάνε στα μπάτσα. Είναι άνθρωπος και αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά του, μα και υποχρέωση μας να του παράσχει η κοινωνία και οι αρμόδιοι ΙΣΟΤΙΜΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ, σε κάθε δημόσιο χώρο. Όταν συχνά λέμε ότι η Παιδεία είναι η λύση, αλλά μέχρι τότε η Πολιτεία θα πρέπει με νόμους και συμβολικές πράξεις να σταματήσει τον υπαρκτό αποκλεισμό των συνανθρώπων μας, αλλά και όλοι εμείς όταν για παράδειγμα, κλείνουμε τις ράμπες με τ’ αυτοκίνητά μας, είναι προφανές ότι είμαστε αιθεροβάμονες.
