Ο πατέρας είναι ο αφανής ήρωας της οικογένειας. Ο πατέρας, μοιάζει λίγο παραμελημένος, ακόμα και στον τρόπο που γιορτάζουμε την Ημέρα του Πατέρα. Πόσοι από εμάς, θα θυμηθούν σήμερα την Ημέρα του Πατέρα;
Στην Ελλάδα η Γιορτή του Πατέρα καθιερώθηκε ουσιαστικά πριν από μερικά χρόνια, από τον Σύλλογο Διαζευγμένων Αντρών, λόγω της απαξίωσης που αντιμετώπιζαν οι πατεράδες από τα δικαστήρια σχετικά με την επιμέλεια των παιδιών όταν εκδικάζονταν τα διαζύγια.
Η γιορτή έχει εθιμοτυπικό χαρακτήρα, λειτουργεί κυρίως ως συμπληρωματική της Γιορτής της Μητέρας. Αδικία, λένε οι πιο ευαίσθητοι μπαμπάδες… Κι εδώ που τα λέμε, δικαίως νιώθουν αδικημένοι.
Στο νηπιαγωγείο οι δασκάλες δεν μας έμαθαν να φτιάχνουμε καρτούλες για τον μπαμπά και να τις στολίζουμε με καρδούλες και λουλουδάκια, πριν τη Γιορτή του Πατέρα δεν βομβαρδιζόμαστε με διαφημίσεις για να τους αγοράσουμε δώρο, και τα ανθοπωλεία δεν περιμένουν τη γιορτή του Πατέρα για να ζήσουν.
Οι μητέρες – συνήθως- δεν ετοιμάζουν κάτι σπουδαίο στους συζύγους και στους μπαμπάδες των παιδιών τους για την σημερινή ημέρα, κι ας αποτελεί κρυφή προσμονή για τους «ισχυρούς» πυλώνες της οικογένειας.
Η αλήθεια είναι ότι η Γιορτή του Πατέρα δεν αφορά μόνο τους πατεράδες, αλλά την πατρότητα γενικά και την συνεισφορά των μπαμπάδων στο κοινωνικό σύνολο.
Στην ουσία είναι μια γιορτή που έχει ως στόχο να δείξει ότι ο ρόλος του πατέρα είναι εξίσου σημαντικός με αυτόν της μητέρας δεδομένου ότι πολύ συχνά στην κοινωνία μας οι μπαμπάδες περνούν σε δεύτερη μοίρα. Κι εκείνοι το δέχονται αδιαμαρτύρητα.
Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να του κάνεις στον μπαμπά σου – και εκείνο που θα εκτιμήσει περισσότερο από όλα – είναι ο χρόνος σου. Να βρεις χρόνο μεταξύ των κοινωνικών και επαγγελματικών υποχρεώσεων για περάσετε μια μέρα μαζί, να μιλήσετε, να διασκεδάσετε, να μοιραστείτε στιγμές… Γιατί και οι μπαμπάδες έχουν ψυχή!
Μήπως οι πατεράδες πρέπει νά αρχίσουμε αγώνα για τά δικαιώματα μας αντίστοιχο του φεμινισμού?