• «Μαζί με άλλους Ολυμπιονίκες, λειτουργούμε ως πρεσβευτές, μεταφέροντας τις ολυμπιακές αξίες σε μαθητές ανά την Ελλάδα» • «Παρατηρούμε περιστατικά ενδοσχολικής βίας σε ηλικίες που δεν φανταζόμασταν» • «Οταν έχουμε να κάνουμε με παιδιά, ο αθλητισμός είναι μέσο παιδείας, κοινωνικοποίησης και προσωπικής ανάπτυξης» • «Αυτό που κάναμε στη Ρόδο έφερε τα παιδιά κοντά στον αθλητισμό, μέσα από έναν θεαματικό και βιωματικό τρόπο»
Σε μια εποχή που τα παιδιά καλούνται να ισορροπήσουν σε έναν κόσμο γεμάτο αντιφάσεις, βία και έλλειψη προτύπων, η παρουσία ενός Ολυμπιονίκη αποκτά ξεχωριστή σημασία, όχι μόνο για τις διακρίσεις του, αλλά για τα μηνύματα που φέρει.
Ο Κώστας Φιλιππίδης, ολυμπιονίκης, παγκόσμιος πρωταθλητής στο άλμα επί κοντώ, βρέθηκε πρόσφατα στη Ρόδο, όχι μόνο για να μιλήσει για ρεκόρ, μετάλλια και τις σπουδαίες διακρίσεις του, αλλά και για να σταθεί δίπλα στα παιδιά.
Η συνάντησή του με μαθητές στο πλαίσιο της διοργάνωσης AGES Pole Vault Kameiros Rhodes 2025 και η έκθεση ολυμπιακών δαδών στο Δημαρχείο της Ρόδου ανέδειξαν μία πτυχή του αθλητισμού που συχνά υποτιμάται: αυτήν της παιδείας, της εμπνευσμένης καθοδήγησης και της καλλιέργειας αξιών.
Στη συνέντευξή μας στη «δ», ο κορυφαίος αθλητής, μιλά για τη σημασία των αθλητικών εμπειριών στην παιδική ηλικία, τον ρόλο των γονέων, την αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού, αλλά και για τη λαμπρή πορεία του στον πρωταθλητισμό.
• Κύριε Φιλιππίδη, θα ήθελα να ξεκινήσουμε τη συνέντευξη με την ιδέα της εκδήλωσης AGES Pole Vault Kameiros Rhodes 2025 και τη διοργάνωσή της στη Ρόδο, πέρα από το αγωνιστικό και διαγωνιστικό σκέλος, ειδικά σε σχέση με τα παιδιά. Είναι γνωστό ότι στην περιφέρεια δεν υπάρχουν πάντοτε τα κατάλληλα ερεθίσματα ούτε και η πολυτέλεια των ευκαιριών. Πώς γεννήθηκε, λοιπόν, αυτή η ιδέα;
Αυτό είναι αλήθεια. Κατ’ αρχάς, γνωρίζω προσωπικά τον πρόεδρο του Συλλόγου ΑΓΕΣ ΚΑΜΕΙΡΟΣ, τον Σπύρο Ράμμο. Η γνωριμία μας μετρά αρκετά χρόνια και γνωρίζω πως πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει επενδύσει ουσιαστικά στον αθλητισμό, ξεκινώντας με τη δημιουργία του συλλόγου και προχωρώντας με συστηματικές προσπάθειες ανάπτυξης του φυτωρίου του σωματείου. Τα παιδιά που ξεκίνησαν την πορεία τους από τον σύλλογο, αλλά και αθλητές μετεγγραφών, όπως η Νικόλ Κυριακοπούλου, χάλκινη παγκόσμια πρωταθλήτρια στο άλμα επί κοντώ, ενίσχυσαν την προσπάθεια. Πριν από 11 χρόνια προσέλαβε τον Κώστα Τσαταλό, πρώην πρωταθλητή του άλματος επί κοντώ, με στόχο να συνεχίσει μια ήδη σημαντική προσπάθεια. Από τότε που ανέλαβε ο Κώστας, σημειώθηκαν αξιοσημείωτες επιτυχίες σε νεαρές ηλικιακές κατηγορίες. Ο ΑΓΕΣ ΚΑΜΕΙΡΟΣ εδραιώθηκε στον χάρτη του ελληνικού αθλητισμού, κατακτώντας μετάλλια σε πανελλήνια πρωταθλήματα και βελτιώνοντας τη θέση του στην ετήσια αξιολόγηση της ΣΕΓΑΣ.
Έκρινα, λοιπόν, πως όλη αυτή η πρόοδος άξιζε να αναδειχθεί με έναν διαφορετικό τρόπο. Συνομίλησα με τον κύριο Ράμμο, του παρουσίασα την ιδέα, η οποία πραγματοποιείται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες εδώ και πλέον 30 χρόνια. Εμείς, από το 2013, σε συνεργασία με τον ΣΕΓΑΣ, πραγματοποιούμε αντίστοιχους αγώνες στην Αθήνα: στο Ζάππειο, στον Φλοίσβο, στο Σύνταγμα. Του εξήγησα ότι το νησί διαθέτει τις δυνατότητες, ότι γίνεται ήδη μια σοβαρή προσπάθεια, και πως αυτό θα προσέφερε στην τοπική κοινωνία και ιδιαίτερα στη νεολαία.
Χρειάστηκαν μερικά χρόνια για να ωριμάσει η ιδέα και να συζητηθούν οι λεπτομέρειες. Ο Σπύρος ήταν εξ αρχής εξαιρετικά θετικός. Βεβαίως, αντιμετωπίσαμε εμπόδια και δυσκολίες λόγω χρονισμού και άλλων παραγόντων, αλλά τελικά τα καταφέραμε. Αυτή είναι εν συντομία η ιστορία της ιδέας και της υλοποίησής της.
• Στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου Ρόδου, στήθηκε και μία πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση με αυθεντικές ολυμπιακές δάδες, την οποία είχαν την ευκαιρία να επισκεφθούν πολλοί μαθητές του νησιού.
Πράγματι, αυτό αποτελεί ένα ξεχωριστό και σημαντικό κομμάτι. Είμαι πρεσβευτής της ειρήνης στο Διεθνές Κέντρο Ολυμπιακής Εκεχειρίας, το οποίο υλοποιεί μεταξύ άλλων και εκπαιδευτικά προγράμματα, κυρίως σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας, αλλά και σε διεθνές επίπεδο, με τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. Μαζί με άλλους Ολυμπιονίκες, λειτουργούμε ως πρεσβευτές, μεταφέροντας τις ολυμπιακές αξίες σε μαθητές ανά την Ελλάδα, και όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε απομακρυσμένες και ακριτικές περιοχές, ακόμη και στο εξωτερικό.
Πριν από τρία χρόνια για παράδειγμα, το Κέντρο μας συνεργάστηκε με την Axion Hellas και είχα συμμετάσχει, η οποία συμπτωματικά αυτές τις μέρες υλοποιεί και πάλι τα προγράμματά της στα Δωδεκάνησα. Διαθέτουμε, συνεπώς, σημαντική εμπειρία στην προσέγγιση των μαθητών με στόχο τη διάδοση των Ολυμπιακών αξιών: τι είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, πώς προέκυψαν, ποια είναι τα ιδανικά τους, πώς προάγουν την ειρηνική συνύπαρξη, την επίλυση διαφορών χωρίς βία, και ποιο είναι το πραγματικό νόημα αυτού του εγχειρήματος.
• Ποιες ήταν οι επιμέρους δράσεις που περιελάμβανε η συγκεκριμένη εκπαιδευτική εμπειρία για τα παιδιά;
Εξηγήσαμε στα παιδιά τη σημασία των ολυμπιακών δαδών και της λαμπαδηδρομίας, το μήνυμα που μεταφέρει η Ολυμπιακή φλόγα. Η έκθεση φιλοξενήθηκε σε αίθουσα του Δημαρχείου, ενώ παράλληλα τα παιδιά συμμετείχαν ενεργά. Δοκίμασαν το αγώνισμα του άλματος επί κοντώ και πήραν μέρος σε αθλητικές δραστηριότητες και παιχνίδια. Το κύριο ζητούμενο ήταν η ενεργή εμπλοκή των παιδιών και η καλλιέργεια αξιών μέσω του αθλητισμού. Από την πρώτη στιγμή που συνομίλησα με τον δήμαρχο Αλέξανδρο Κολιάδη, έδειξε άμεσα ενδιαφέρον για το εκπαιδευτικό σκέλος του εγχειρήματος και για τη σημασία του για τα παιδιά. Μου τόνισε πως αυτό προέχει και έπειτα μπορούμε να συζητήσουμε για το αγωνιστικό σκέλος της διοργάνωσης. Μας παραχωρήθηκε η αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου Ρόδου όπου στήσαμε την έκθεση με τις ολυμπιακές δάδες. Εκεί εξηγήσαμε τη διαδικασία της λαμπαδηδρομίας, τη συμβολική αξία της φλόγας και τις αξίες που συνοδεύουν τη μεταφορά της. Πρόκειται για θεμελιώδεις γνώσεις που κάθε παιδί θα έπρεπε να γνωρίζει. Αυτά είναι θεμελιώδη στοιχεία που κάθε παιδί οφείλει να γνωρίζει, ώστε να μπορέσει να πορευτεί στη ζωή του με αρχές και αξίες. Φυσικά, η εμπειρία ολοκληρώθηκε με την πρακτική γνωριμία των παιδιών με το ίδιο το άθλημα, αυτό το ιδιαίτερο και συναρπαστικό αγώνισμα. Το επί κοντώ περιλαμβάνει εξοπλισμό, τεχνική, θεαματικότητα. Θέλαμε να τους εξηγήσουμε, να το δουν από κοντά, να το αγγίξουν, να το γνωρίσουν. Να τους μιλήσουμε για αυτό και, εν τέλει, να τους παροτρύνουμε να επισκεφθούν το στάδιο. Όχι μόνο για το επί κοντώ, για οποιοδήποτε άθλημα θελήσουν να ασχοληθούν.
Διοργανώθηκαν και δρομικά αγωνίσματα, καθώς και ποικίλες αθλητικές δραστηριότητες. Στόχος ήταν να κινητοποιήσουμε τις νέες γενιές να έρθουν κοντά στον αθλητισμό. Δεν είναι αναγκαίο να γίνουν πρωταθλητές. Όμως αν συμμετέχουν, θα βιώσουν και θα κατανοήσουν βαθιά τις θεμελιώδεις αξίες του αθλητισμού, αξίες που μπορούν να τους συνοδεύσουν σε όλη τη ζωή τους, ανεξαρτήτως διακρίσεων.
• Κύριε Φιλιππίδη, ο αθλητισμός είναι απάντηση, λύση, διέξοδος στην έξαρση της ενδοσχολικής και εφηβικής βίας;
Ο αθλητισμός, κατά την άποψή μου, αποτελεί απάντηση. Είναι λύση. Είναι μέσο. Είναι όχημα. Είναι τα πάντα. Διδάσκει αρχές. Διδάσκει πειθαρχία. Διδάσκει σεβασμό προς τον αντίπαλο, εάν μπορεί να θεωρηθεί αντίπαλος και όχι συναθλητής. Διδάσκει πώς να λειτουργείς μέσα σε μία ομάδα, μέσα σε ένα σύνολο. Διδάσκει δεξιότητες που είναι δύσκολο να κατακτηθούν σε άλλους τομείς της ζωής.
Τα προγράμματα που εφαρμόζουμε στα τελευταία χρόνια μέσω του Διεθνούς Κέντρου Ολυμπιακής Εκεχειρίας προωθούν τον σεβασμό προς τη διαφορετικότητα. Εστιάζουμε, μεταξύ άλλων, και στο φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας. Αυτές οι δράσεις θέτουν βάσεις για την αντιμετώπιση, τη μείωση ή και την εξάλειψη του φαινομένου. Δυστυχώς, το ποσοστό παραμένει υψηλό. Παρατηρούμε περιστατικά ενδοσχολικής βίας σε ηλικίες που δεν φανταζόμασταν. Στη Ρόδο, στις δράσεις συμμετείχαν μαθητές Δ’, Ε’ και ΣΤ’ Δημοτικού. Ωστόσο, έχουμε ενδείξεις ότι η βία εμφανίζεται ακόμη και από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Αυτό είναι πραγματικότητα. Είμαι επίσης μέλος της Επιτροπής του Υπουργείου Παιδείας για την πλατφόρμα που δημιουργήθηκε πέρυσι, η οποία αφορά στην αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού, το λεγόμενο bullying. Δουλεύαμε επί μήνες για να στήσουμε αυτή την πλατφόρμα. Και το τι συνέβη την πρώτη κιόλας ημέρα που τέθηκε σε λειτουργία είναι πραγματικά αξιοσημείωτο. Kαταγράφηκαν χιλιάδες καταγγελίες. Από γονείς, από παιδιά, από μαθητές, από εκπαιδευτικούς, από κάθε γωνιά της χώρας. Πρόκειται για ένα εργαλείο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από όλους. Διαπιστώσαμε ότι οι μαθητές Λυκείου ήταν πιο εξοικειωμένοι με την πλατφόρμα και την χρησιμοποιούσαν απευθείας. Αντίθετα, στα Δημοτικά σχολεία, τη χρήση αναλάμβαναν κυρίως οι γονείς.
• Βρέθηκαν λύσεις μέσα από αυτή τη διαδικασία;
Ναι, το σύστημα λειτούργησε και δόθηκαν λύσεις. Δεν ισχυρίζομαι ότι το πρόβλημα εξαλείφεται πλήρως – κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο. Όμως, προσπαθούμε. Αγωνιζόμαστε. Και θεωρώ πως ο αθλητισμός είναι ένα ισχυρό μέσο προς αυτή την κατεύθυνση.
• Επειδή μέσα από τον αθλητισμό διδάσκονται έννοιες όπως η ευγενής άμιλλα;
Μαθαίνεις πράγματα. Αυτός είναι ο τρόπος να καταπολεμήσουμε και τη βία που σχετίζεται με τον φανατισμό, ακόμη και στον χώρο του αθλητισμού. Μαθαίνεις πειθαρχία, σεβασμό. Και όλα αυτά δεν τα μαθαίνεις θεωρητικά, αλλά βιωματικά. Στον κλασικό αθλητισμό, στον στίβο για παράδειγμα, δεν θα δεις φαινόμενα βίας, ούτε συγκρούσεις, ούτε μαχαιρώματα, ούτε ακρότητες. Μιλάμε για πραγματικά ευγενή αθλήματα.
• Επομένως, αυτό ακριβώς προσφέρει ο αθλητισμός;
Όταν διδάσκουμε στα παιδιά για τους Ολυμπιακούς αγώνες και πώς μπορούν να συνυπάρξουν 11.000 άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη σε ένα ολυμπιακό χωριό, αυτό από μόνο του απαντά σε πολλά. Είναι η απάντηση στην κοινωνική σύγκρουση, στην απομόνωση, στη βία.
• Εσείς σε ποια ηλικία ξεκινήσατε τον αθλητισμό;
Ξεκίνησα σε ηλικία τεσσάρων ετών, με την ενόργανη γυμναστική, με πρωτοβουλία των γονιών μου, φυσικά. Ένα παιδί τεσσάρων ετών δεν είναι σε θέση να πάρει τέτοιες αποφάσεις από μόνο του, παρόλο που οι γονείς μου δεν ήταν οι ίδιοι αθλητές. Πίστεψαν, ωστόσο, ότι ο αθλητισμός θα μου έκανε καλό. Ξεκίνησα με την ενόργανη και συνέχισα μέχρι τα δεκατέσσερα. Έφτασα μέχρι τα κλιμάκια της Εθνικής Ομάδας. Όμως, λόγω σωματότυπου, καθώς ψήλωσα αρκετά, ήταν δύσκολο να συνεχίσω. Έτσι, πέρασα στο άλμα επί κοντώ.
• Δεν περάσατε, δηλαδή, από κάποιο άλλο αγώνισμα του στίβου;
Πήγα απευθείας στο επί κοντώ, από τα 14 μου. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα εξαρχής οραματιστεί την πορεία μου σε αυτό το άθλημα. Ήταν μία διαδικασία βήμα προς βήμα. Χρονιά με τη χρονιά διαπίστωνα ότι ήμουν καλός, σημείωνα γρήγορη πρόοδο, πετύχαινα υψηλά άλματα. Από μικρή ηλικία είχα καλές επιδόσεις και συμμετείχα σε αγώνες στο εξωτερικό με την Εθνική Ομάδα. Έκανα ρεκόρ σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες και αυτό μου έδινε αυτοπεποίθηση ότι μπορώ να εξελιχθώ, να προκριθώ σε διεθνείς διοργανώσεις και να φτάσω σε υψηλό επίπεδο. Όταν βρίσκεσαι σε ένα τόσο υψηλό επίπεδο, ανάμεσα στους κορυφαίους παγκοσμίως στο άθλημά σου, η καθημερινότητά σου είναι εξαιρετικά απαιτητική. Η δυσκολία δεν έγκειται μόνο στο γεγονός ότι πρόκειται για Ολυμπιακούς Αγώνες – αυτό που κάνει τη διαφορά είναι πως αυτοί διεξάγονται κάθε τέσσερα χρόνια. Οι υπόλοιποι αγώνες, όπως τα Παγκόσμια ή τα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, γίνονται πιο συχνά. Όμως οι Ολυμπιακοί έχουν μοναδικό χαρακτήρα και βάρος.
• Ωστόσο, έχετε καταγραφεί στα στατιστικά της δεκαετίας ως ένας εκ των κορυφαίων αθλητών στο επί κοντώ.
Ναι, ήμουν για πάνω από δέκα χρόνια σταθερά στους δέκα καλύτερους του κόσμου στο αγώνισμά μου. Τα στατιστικά ανέδειξαν αυτή τη διάρκεια, επειδή μετρούν συνολικές επιδόσεις ανά δεκαετία. Αγωνιζόμουν συνεχώς, σε πολλές χώρες, σε κορυφαίες διοργανώσεις, όπως τα Diamond League. Συμμετείχα σε όλους τους τελικούς: Ολυμπιακούς, Παγκόσμιους, Πανευρωπαϊκούς. Το επίπεδο ήταν εξαιρετικά υψηλό και απαιτητικό.
• Ποια ήταν τα συναισθήματά σας όταν συμμετείχατε σε αυτούς τους αγώνες;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση όταν βρέθηκα στον τελικό των Ολυμπιακών αγώνων. Ένα κατάμεστο στάδιο, γεμάτο με φιλάθλους που υποστήριζαν με ενθουσιασμό όλους τους αθλητές. Να στέκεσαι στην αρχή της διαδρομής και να γνωρίζεις ότι όλοι έχουν ίσες πιθανότητες να κερδίσουν εκείνη την ημέρα. Είναι μία εμπειρία που σε σημαδεύει για πάντα.
• Υπάρχει κάποια στιγμή που ξεχωρίζετε από την καριέρα σας;
Δεν είναι μία, είναι πολλές. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο μου πανελλήνιο ρεκόρ, όταν ήμουν 16 ετών. Ήταν μία στιγμή εξαιρετικής συγκίνησης. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή επάνω στο πρώτο σκαλί του βάθρου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου που άκουσα τον εθνικό μας ύμνο. Επίσης, δεν θα ξεχάσω την τελευταία φορά που συμμετείχα στους Ολυμπιακούς αγώνες, στο Τόκιο, πριν από τέσσερα χρόνια. Είναι πάρα πολλές οι στιγμές, οι οποίες όταν μπουν δίπλα στις δύσκολες, σου δίνουν το πλήρες αποτύπωμα της διαδρομής σου.
• Και για τις δύσκολες στιγμές; Τι θα λέγατε;
Μα έτσι είναι η ζωή του αθλητή. Αν έχεις τρεις καλές στιγμές, οι επτά υπόλοιπες είναι δύσκολες. Δεν γίνεται να είναι όλα καλά. Εκεί έρχεται η ανάγκη της διαχείρισης: πώς να διορθώσεις, πώς να εξελιχθείς, πώς να ξεπεράσεις τις απογοητεύσεις. Οι ψυχολογικές διακυμάνσεις είναι πολλές. Είσαι άνθρωπος, έχεις συναισθήματα. Το ζήτημα είναι πώς μπορείς να τα διαχειριστείς και να επανέλθεις.
• Είναι η επιτυχία εύκολη ή δύσκολη στη διαχείριση;
Κατά τη γνώμη μου, πολλές φορές η επιτυχία είναι πιο δύσκολη στη διαχείριση από την αποτυχία. Όταν πετυχαίνεις κάτι σημαντικό, σημαίνει ότι έκανες κάποια πράγματα σωστά. Εκεί χρειάζεσαι σωστή καθοδήγηση από τον προπονητή σου ή από άτομα του περιβάλλοντός σου. Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου εξαιρετικά τυχερό γιατί είχα δίπλα μου έναν προπονητή, με τον οποίο συνεργάστηκα σε όλη την αθλητική μου πορεία. Ήταν ο ίδιος πρώην πρωταθλητής και Olympian. Με καθοδήγησε με υπομονή και διορατικότητα, όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο: με βοήθησε να σπουδάσω, να κάνω μεταπτυχιακές σπουδές, να χτίσω και την ακαδημαϊκή μου καριέρα παράλληλα με τον πρωταθλητισμό. Με καθοδήγησε στο πώς να διαχειρίζομαι την επιτυχία, όπως και την αποτυχία. Αυτό είναι κάτι που προσπαθώ πλέον και εγώ να μεταφέρω στα παιδιά. Ότι με σωστό προγραμματισμό και επιμονή μπορείς να τα καταφέρεις. Να μην εγκαταλείπεις έναν στόχο για να κυνηγήσεις κάτι άλλο χωρίς σκέψη γιατί στο τέλος μπορεί να χάσεις και τον αρχικό και τη συνολική ισορροπία της ζωής σου.
Ο προπονητής μου υπήρξε καθοριστικός. Ήταν ένας έμπειρος, έμπιστος άνθρωπος, που με στήριξε σε κάθε βήμα. Ειδικά στην επιτυχία χρειάζεσαι σταθερότητα και εσωτερικά κίνητρα. Χρειάζεσαι καθοδήγηση, γιατί διαφορετικά μπορεί να επαναπαυθείς ή να θεωρήσεις κάποια πράγματα δεδομένα. Υπάρχει και ο κίνδυνος της έπαρσης, που έχει αποδειχθεί στατιστικά καταστροφική για πολλούς αθλητές. Οπότε, πιστεύω βαθιά ότι η επιτυχία είναι τελικά πιο δύσκολη στη διαχείριση από την αποτυχία.
• Και αυτό είναι ένα μήνυμα και ένα μάθημα για τη ζωή σας;
Σαφώς, είναι μάθημα και για τη ζωή, αλλά και για την κοινωνία γενικότερα. Το πώς μπορείς να ξεπερνάς δυσκολίες. Στον αθλητισμό, ακόμη και όταν χάνεις, σπάνια το αποκαλούμε «αποτυχία». Είναι απλώς ένα κακό αποτέλεσμα. Στη ζωή, όμως, υπάρχουν πραγματικές αποτυχίες και μάλιστα συχνές. Το ζητούμενο είναι πώς στέκεσαι απέναντί τους. Πώς, ενώ έχεις απογοητευτεί, βρίσκεις τη δύναμη να συνεχίσεις και να γίνεις καλύτερος. Να ανακαλύψεις νέο κίνητρο. Αυτά είναι τα μηνύματα που προσπαθούμε να περάσουμε, εγώ και οι συνάδελφοί μου, στις νέες γενιές.
• Πώς αποφασίσατε να αποσυρθείτε από την ενεργό δράση; Από τον πρωταθλητισμό, για να το θέσουμε έτσι.
Ήταν μια συνειδητή απόφαση. Ήμουν υγιής, χωρίς τραυματισμούς ή προβλήματα. Δεν υπήρξε κάποιος εξαναγκασμός. Απλώς ένιωσα ότι είχε έρθει η ώρα να κάνω ένα επόμενο βήμα. Εκείνη την περίοδο γεννήθηκε η κόρη μου, το πρώτο μου παιδί, και ένιωσα έντονη την ανάγκη να αφοσιωθώ περισσότερο στην οικογένεια, να αξιοποιήσω τις σπουδές μου και να δω τη ζωή από άλλη σκοπιά. Να προχωρήσω και σε άλλα πεδία, πέρα από τον στίβο. Συζήτησα με τον προπονητή μου, όπως πάντα. Δεν ήταν μία απόφαση της στιγμής. Προηγήθηκαν πολλές συζητήσεις, συμβουλές, σκέψη. Θα μπορούσα να συνεχίσω, ενδεχομένως και για άλλη μία Ολυμπιάδα. Δεν είχα κανένα πρόβλημα. Όμως θεώρησα ότι η συγκυρία ήταν η κατάλληλη. Και είμαι ευγνώμων που είχα την επιλογή να σταματήσω με δική μου πρωτοβουλία. Είχε ωριμάσει μέσα μου. Είχα κουβεντιάσει με τον προπονητή μου, μου έδωσε τις κατευθύνσεις του. Θα μπορούσα να συνεχίσω, αλλά ένιωσα ότι ήθελα να αλλάξω πορεία.
• Και αυτή η νέα πορεία τι περιλαμβάνει;
Την παραμονή στον αθλητισμό, αλλά από άλλη θέση. Επαγγελματικά πλέον συνεργάζομαι με άλλους αθλητές, είμαι πιστοποιημένος εκπρόσωπος αθλητών από την παγκόσμια ομοσπονδία στίβου (World Athletics), εμπλέκομαι στη διοργάνωση διεθνών event στίβου ως Meeting Director. Επίσης σχεδιάζω και υλοποιώ εκπαιδευτικά προγράμματα, μοιράζομαι την εμπειρία μου με τις νέες γενιές. Προσπαθώ να μεταδώσω τις γνώσεις, τις εμπειρίες και τις αξίες που έχω αποκομίσει μέσα από όλη αυτή τη διαδρομή.
• Τα παιδιά σας; Ασχολούνται με τον αθλητισμό;
Όχι ακόμη, είναι πολύ μικρά. Το μεγαλύτερο μου παιδί είναι μόλις τρεισήμισι ετών. Ωστόσο, είναι βέβαιο πως θα ασχοληθούν με τον αθλητισμό, χωρίς να υπάρχει καμία πίεση ή προσδοκία να γίνουν πρωταθλητές. Δεν έχει καμία σημασία αυτό. Θα ασχοληθούν όσο θέλουν και όσο μπορούν. Ο βασικός στόχος είναι η καλλιέργεια ενός υγιούς τρόπου ζωής, το «ευ ζην». Αυτό πρέπει να τους μείνει. Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα, και ειδικά στις νεαρές ηλικίες, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με την παχυσαρκία, την κακή διατροφή και γενικότερα έναν τρόπο ζωής που δεν προάγει την υγεία. Άρα, ό,τι μπορέσουν να αποκομίσουν από τον αθλητισμό, θα είναι πολύτιμο κέρδος. Ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής, σε όλα τα στάδια της ζωής, ακόμη κι αν δεν αγωνίζεσαι. Ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με παιδιά, ο αθλητισμός είναι, όπως είπαμε, μέσο παιδείας, κοινωνικοποίησης και προσωπικής ανάπτυξης.
• Επιστρέφουμε, λοιπόν, στο αρχικό ερώτημα: είναι τελικά ο αθλητισμός η απάντηση στα προβλήματα των παιδιών;
Ακριβώς. Κλείνοντας, θα ήθελα να απευθυνθώ στους γονείς. Αυτό που συζητώ όταν έρχομαι σε επαφή μαζί τους, λόγω της σχέσης μου με τα σχολεία, τους συλλόγους και τα σωματεία, είναι ότι πρέπει πρωτίστως να ακούν και να συζητούν με τα παιδιά τους. Όχι να τους επιβάλλουν όσα εκείνοι θεωρούν σωστά, ούτε να προβάλλουν επάνω τους δικά τους απωθημένα ή προσδοκίες. Τα παιδιά έχουν τη δική τους φωνή, τα δικά τους «θέλω» και «δεν θέλω». Ο αθλητισμός είναι μία ακόμη δραστηριότητα, όχι απαραίτητα με προσανατολισμό τον πρωταθλητισμό. Στην Ελλάδα έχουμε εκατοντάδες ενεργά σωματεία για τον στίβο, 330, 340, ίσως και περισσότερα. Τα παιδιά μπορούν να εγγραφούν, να συμμετέχουν, να γνωρίσουν τον χώρο, να ενταχθούν σε μία ρουτίνα που έχει νόημα. Ξέρεις τι σημαίνει να έχει προπόνηση ένα παιδί; Σημαίνει ότι έχει υποχρέωση. Σημαίνει πρόγραμμα. Σημαίνει πειθαρχία. Σημαίνει πως σήμερα δεν θα βγει έξω, γιατί έχει μία δέσμευση. Όλα αυτά το ωφελούν, του δημιουργούν συνείδηση και του χτίζουν χαρακτήρα.
Επομένως, δεν θα έπρεπε οι γονείς να το βλέπουν ως κάτι πιεστικό. Ίσα-ίσα, μπορεί να λειτουργήσει εξισορροπητικά στη ζωή των παιδιών, να τα αποσυμπιέσει από τα υπόλοιπα βάρη της καθημερινότητας. Ο πρωταθλητισμός, σαφώς, είναι άλλος δρόμος, πολύ πιο απαιτητικός. Εκεί χρειάζεται διαχείριση άλλων παραμέτρων. Αλλά εδώ μιλάμε για συμμετοχή, για ενδυνάμωση, για ποιότητα ζωής. Και κάτι τελευταίο. Η περιφέρεια και, ειδικά, οι ακριτικές περιοχές, έχουν ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη για τέτοιες δράσεις. Δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες που προσφέρουν η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη. Αυτό που κάναμε στη Ρόδο έδωσε κίνητρο. Ήταν μία εκδήλωση που έφερε τα παιδιά κοντά στον αθλητισμό, μέσα από έναν θεαματικό και βιωματικό τρόπο. Ήρθαν, παρακολούθησαν, ρώτησαν, συμμετείχαν, άγγιξαν. Είδαν τι σημαίνει να βλέπεις έναν αθλητή να πηδάει πεντέμισι μέτρα από κοντά και όχι στην τηλεόραση. Όλες αυτές οι εμπειρίες, είτε το πιστεύεις είτε όχι, αφήνουν κάτι μέσα τους. Κάτι τους μένει. Και αυτό είναι που έχει αξία.
