Ατάκτως Ερριμμένα

Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, Τι;

49 χρόνια από τότε που συνέβη το τολμηρό, αλλά αυτονόητο για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία· η Εξέγερση του Πολυτεχνείου. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ήταν δίψα για ζωή. Μιας μειοψηφίας, φυσικά. Πάντα, σε τέτοιες περιπτώσεις, για μειοψηφίες μιλάμε. Με εσωτερικές αντιθέσεις, με λάθη, με αφέλεια. Αλλά, με μια δίψα για ζωή, που αλλάζει την ουσία των πραγμάτων. Ηταν τα πάντα. Τρεις μέρες προσδοκιών, ελπίδων, ερώτων και ονείρων μιας «μεθυσμένης», ελεύθερης και ριζοσπαστικής νέας γενιάς, έδωσε πρόσωπο στα οράματα και στις ευαισθησίες, στις συναισθηματικές δονήσεις και στα σκιρτήματα των Νέων και των «αγνών» ανθρώπων. Δυστυχώς γρήγορα άρχισε να ξεθωριάζει και να ξεφτίζει, γιατί «υπονομεύτηκε» από μέσα, γιατί «αλώθηκε» από έξω. Η αυλαία έκλεισε, αφήνοντας πίσω της ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, Τι; Μήπως ημέρα προβληματισμού και τελικά, αυτοκριτικής;

Σχολιασμός Άρθρου

Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Η Δημοκρατική δεν υιοθετεί αυτές τις απόψεις. Διατηρούμε το δικαίωμα να διαγράψουμε όποια σχόλια θεωρούμε προσβλητικά ή περιέχουν ύβρεις, χωρίς καμμία προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

Σχολιασμός άρθρου