Στην καρδιά της Καρπάθου, το χωριό Όλυμπος ζει τον Δεκαπενταύγουστο με έναν τρόπο που δύσκολα συναντά κανείς αλλού στην Ελλάδα. Εδώ, η μεγάλη γιορτή της Παναγίας δεν έχει τον χαρακτήρα του θορυβώδους πανηγυριού· είναι μια τελετουργία που παντρεύει τη θρησκευτική κατάνυξη με την παράδοση και τη συλλογική μνήμη.
Το πρωί, μετά τη λειτουργία, η μικρή πλατεία της Ολύμπου γεμίζει κόσμο. Ντόπιοι, επισκέπτες αλλά και Ολυμπίτες της διασποράς που επιστρέφουν ειδικά για τη γιορτή, συναντιούνται σε μια ατμόσφαιρα γεμάτη συγκίνηση. Οι γυναίκες φορούν τις περίφημες παραδοσιακές φορεσιές του χωριού, οι αγκαλιές και τα κεράσματα δίνουν τον τόνο, ενώ τα τραπεζώματα με γλυκά και αντίδωρα ολοκληρώνουν το πρωινό σκηνικό.
Το απόγευμα όμως, όλα αλλάζουν. Ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι στρώνεται λιτά, με ψωμί, ελιές, πίτες, ρακή και ουίσκι. Οι παλαιότεροι κάθονται πρώτοι, ψάλτες και χωριανοί, μαζί με τον ιερέα που ξεκινά με ύμνους. Σιγά σιγά, η ψαλμωδία μετατρέπεται σε έμμετρους αυτοσχεδιασμούς, κάτι ανάμεσα σε μαντινάδες και χρονικό του χωριού. Μέσα από τους στίχους ξεδιπλώνονται γεγονότα της χρονιάς, αναμνήσεις, ακόμη και χιουμοριστικές «προσωπικές» αναφορές.
Καθώς βραδιάζει, γύρω από τον πρώτο κύκλο συγκεντρώνονται κι άλλοι – ντόπιοι, επισκέπτες, ξενιτεμένοι. Ο ένας κύκλος διαδέχεται τον άλλον και, κάποια στιγμή, ξεκινά ο «κάτω χορός», ο αργός και τελετουργικός χορός της Ολύμπου. Με τα χέρια σταυρωτά, άνδρες και γυναίκες κινούνται γύρω από τους κύκλους με βήματα αργά, σχεδόν μυσταγωγικά. Ένας γύρος μπορεί να κρατήσει δεκαπέντε λεπτά – εδώ τίποτα δεν βιάζεται.
Η νύχτα κυλά έτσι μέχρι το ξημέρωμα, χωρίς φωνές, χωρίς υπερβολές, χωρίς το γνώριμο ξεφάντωμα άλλων πανηγυριών. Στην Όλυμπο, ο Δεκαπενταύγουστος βιώνεται ως μια συλλογική εμπειρία, μια μυστική γιορτή που συνδέει τους ανθρώπους με την παράδοση, την πίστη και την ίδια την ταυτότητα του χωριού.
Πηγή: tornosnews.gr
