Μόλις 14 ετών…

Δε μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου το προχθεσινό έγκλημα . Δυο παιδιά κατέστρεψαν τη ζωή τους. Το ένα στο χώμα και το άλλο σε ένα Γολγοθά που μόλις ξεκίνησε. Ενα γεγονός που πρέπει να μας προβληματίσει όλους σαν κοινωνία. Τι είναι άραγε το πιο σοκαριστικό σε αυτή την τρομακτική ιστορία ; Το άγριο έγκλημα με θύμα έναν 14χρονο; Ο θύτης, ένας συνομήλικος του θύματος; Ή μήπως η αφορμή του, μια αντιπαράθεση για τα τρακτέρ του μπαμπά τους; Ενα χωριό που πέφτει ξανά «από τα σύννεφα», μια κλειστή κοινωνία σε σοκ από τον άγριο αιματοκύλισμα και τον φόνο ενός εφήβου από τα χέρια ενός άλλου, που όπως λέει βίωνε συχνά τη χλεύη των συμμαθητών του επειδή είναι ευτραφής και ξέσπασε. Οι τοπικές κοινωνίες, οι μικρές αυτές κοινωνίες, οι βουτηγμένες στην παθογένεια, την εσωστρέφεια που  δημιουργούν θύτες και θύματα. Νεοπλουτισμός, ανταγωνισμός για το φαίνεσθαι και έχειν, ποιος έχει πιο πολλά λεφτά, μεγαλύτερο και καλύτερο κιτσάτο σπίτι, πιο μουράτο αμάξι, μηχανή, μηχανάκι, τρακτέρ, κυνηγετικό όπλο και εξοπλισμό, κοινωνικοοικονομικές κλίκες, κοινωνικοί αποκλεισμοί και πάει λέγοντας.Kι έπειτα είναι και η αθλιότητα του ελληνικού σχολείου όπως πολύ επιτυχημένα και σωστά διαβάζω σε ένα από τα απελπισμένα γι’ αυτή την παρακμή άρθρα. Δεν έχω άλλα λόγια, άλλες λέξεις… Αντιγράφω ένα σχόλιο του Ανδρέα Ζαμπούκα : « Μέσα στο 2016, μετράω δύο αυτοκτονίες και μία δολοφονία (αυτά είναι που έγιναν γνωστά σε μένα) εξαιτίας της απαράδεκτης αδιαφορίας του θεσμού με τον οποίο η Πολιτεία μεγαλώνει τους νέους της. Πώς δηλαδή το κάνει αυτό; Στοιβάζοντας μέσα στις τάξεις μαθητές με προγράμματα του 1950! Απευθύνεται δηλαδή σε παιδιά που ο ψυχισμός τους είναι περισσότερο ευάλωτος από κάθε άλλη εποχή και δεν έχει την ευαισθησία να διορίσει ψυχολόγους να ασχοληθούν με τα παιδιά. Εχει να διαπαιδαγωγήσει νέους ανθρώπους που βράζει το αίμα τους, το μυαλό τους, η ψυχή τους και οι οποίοι βιώνουν μια θύελλα ανάπτυξης και εσωτερικών αντιδράσεων. Παρόλα αυτά, αδιαφορεί και περιμένει ….Η τυχαιότητα κάθε δραματικού περιστατικού είναι μόνο μια λάμψη για να καταλάβουμε την ανάγκη για τις μεγάλες εκρήξεις. Η φωνή που πρέπει να φτάσει σε όλους τους ημιμαθείς «επαΐοντες» είναι μία και μοναδική: Βάλτε ψυχολόγους στα σχολεία και ζητήστε τους ευθύνες! Οχι έναν αλλά πάνω από τρεις σε κάθε σχολείο. Εκπονήστε ένα πρόγραμμα που θα απαιτεί ατομική έκθεση για κάθε μαθητή (μηνιαίες συνεντεύξεις, παρακολούθηση, καταγραφή οικογενειακών προβλημάτων, αποκλίνουσες συμπεριφορές κτλ). Να ξέρει ο διευθυντής και ο σύλλογος των καθηγητών με  ποιους έχουν να κάνουν και ποια παιδιά πρέπει να βοηθήσουν. Δεν μας αφορούν μόνο οι τραγικές περιπτώσεις που πάντα συνέβαιναν. Μας νοιάζει να προλάβουμε τη βία της καθημερινότητας που ολοένα αυξάνει και τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη μάστιγα παντού.»