Πριν καλά καλά ζεσταθεί η καρέκλα του Αλέξανδρου Κολιάδη • Μόλις 17 μήνες θητείας για τον δήμαρχο Ρόδου και η πολιτική πιάτσα έχει ήδη γεμίσει με “εν δυνάμει”, “θα δείξει”, “θα ανακοινώσω όταν έρθει η ώρα” υποψηφιότητες • Οι φιλοδοξίες ξεχειλίζουν, τα μαχαίρια ακονίζονται κι οι δηλώσεις υποψηφιοτήτων πέφτουν σαν το χαλάζι. Αν μη τι άλλο, πρωτότυπο
Η Ρόδος ξαναγράφει την πολιτική επιστήμη. Ή τη σατιρίζει. Ή, πιο σωστά, τη μετατρέπει σε reality. Γιατί, τι άλλο θα μπορούσε να πει κανείς όταν –ούτε δύο χρόνια από την ανάληψη της εξουσίας του Δήμου Ρόδου από τον Αλέξανδρο Κολιάδη– έχουμε μπει και με τα δύο πόδια σε κανονική, γνήσια, ατόφια προεκλογική περίοδο;
Όχι, δεν πρόκειται για πρωταπριλιάτικο αστείο ούτε για τρολιά στα social. Είναι η νέα πραγματικότητα του τόπου.
Κι όλα αυτά, μόλις 17 μήνες από την ημέρα που ο κ. Κολιάδης –μετά από μία νίκη που κρίθηκε και στο Συμβούλιο της Επικρατείας λόγω προσφυγής του κ. Αντώνη Καμπουράκη– ανέλαβε τα καθήκοντά του.
Το πιο ειρωνικό; Αυτή η εκλογολογία δεν ξεκίνησε από πολιτική ματαιοδοξία. Ξεκίνησε επειδή υπάρχει η αίσθηση πως υφίσταται κενό εξουσίας. Ο κ. Κολιάδης και η δημοτική του αρχή μοιάζουν περισσότερο με διαχειριστές κατάστασης παρά με ηγετική ομάδα.
Η αρχή έγινε με τον Κώστα Χρυσοχοΐδη. Ο πρώην πρόεδρος του ΕΒΕΔ και πρώην σύμβουλος της Περιφέρειας ανακοίνωσε ότι έχει έτοιμη ομάδα. Η δήλωσή του την 7η Μαΐου έδωσε το σύνθημα. Η ανακοίνωσή του –αν μπορεί να θεωρηθεί ανακοίνωση – λειτούργησε ως το απόλυτο κουδούνι και άνοιξε ο ασκός του Αιόλου, και κάθε πολιτικός φίλος, γνωστός ή απλώς φιλόδοξος ξεκίνησε τα γνωστά: “κάτι ακούγεται”, “το σκέφτεται”, “κλείνει σπίτια”, “οργανώνεται”, “περιμένει να ωριμάσουν οι συνθήκες”, “δεν έχει αποφασίσει ακόμα αλλά…”.
Και όσο περισσότερο φουσκώνει το αφήγημα της αποτυχημένης διοίκησης Κολιάδη, τόσο περισσότεροι το σκέφτονται. Ή παριστάνουν πως το σκέφτονται, ώστε να μπουν στο κάδρο.
Ο Αντώνης Καμπουράκης, φρέσκος ακόμη από την ήττα, παλεύει με την εικόνα του και αδυνατεί να αναδείξει τόσο το έργο που παρήχθη, αυτό που συνεχίζει αλλά και τις διαφορές της διοίκησής του από αυτή του Κολιάδη, του πρώην στελέχους της παράταξής του. Ο Αντώνης Καμπουράκης δεν αποσύρεται από την κούρσα παρότι επιδιώκεται σε πηγαδάκια να αποδυναμωθεί περαιτέρω η δυναμική του.
Φήμες υφίστανται και για τον Στράτο Καρίκη, ο οποίος όμως επιλέγει τη στρατηγική της ησυχίας – η απουσία από τον δημόσιο διάλογο δεν σημαίνει απουσία από τις προθέσεις. Όσοι γνωρίζουν λένε ότι η σιωπή του είναι στρατηγική. Γιατί όσο άλλοι εκτίθενται, εκείνος «ψήνεται» χωρίς να καεί. Εάν αποφασίσει να μπει στο παιχνίδι, θα το κάνει ξαφνικά.
Αλλες φήμες θέλουν υποψήφιο τον Απόστολο Ασπράκη, αναπληρωτή του περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου. Ο αναπληρωτής περιφερειάρχης είναι η φήμη που επιμένει. Ούτε διαψεύδει, ούτε επιβεβαιώνει. Κρατάει το όνομά του σε κυκλοφορία για να μην ξεχαστεί. Κλασική τακτική «μισό-υποψηφίου» που μετράει αντιδράσεις και περιμένει να του έρθει στρωμένο. Πολιτική σιωπή με ολίγον από marketing.
Και βέβαια, υπάρχει και ο πρόεδρος του ΕΒΕΔ, ο Γιάννης Πάππου που τον θέλουν όλοι να προετοιμάζεται ενώ κανείς δεν έχει λάβει οιαδήποτε δήλωση, επιβεβαίωση ή έστω καφενειακού τύπου κουβέντα από τον ίδιο για τις προθέσεις του. Δεν υπάρχει τίποτα επίσημο, τίποτα σοβαρό, τίποτα χειροπιαστό. Αλλά όσο λέγεται, υπάρχει. Και όσο υπάρχει, κάποιοι θα τον υπολογίζουν. Για την ακρίβεια, κανείς δεν ξέρει, άρα είναι υποψήφιος. Πώς αλλιώς θα διατηρηθεί η ισορροπία στο μωσαϊκό των πιθανολογούμενων;
Ειδική κατηγορία ο πρώην αντιδήμαρχος Οικονομικών και Τεχνικών Έργων, ο δικηγόρος Τηλέμαχος Καμπούρης, πρώτος σε αριθμό ψήφων στην Ρόδο. Αν υπήρχε βραβείο για τον πολιτικό με τις περισσότερες αναφορές χωρίς να έχει πει τίποτα, το παίρνει με κλειστά μάτια. Νέος αλλά φαίνεται περισσότερο «παλιά καραβάνα». Ώριμος, σοβαρός, οξυδερκής.
Και στόχος, όπως φαίνεται, της ίδιας της παράταξης Κολιάδη, η οποία συντηρεί τη φημολογία περί δικής του υποψηφιότητας για να τον αποσυντονίσει από την ομάδα Καμπουράκη. Πονηρό το σχέδιο. Μόνο που ο Καμπούρης – και ο Καμπουράκης- δεν «τσιμπάνε» – ή μάλλον όχι όσο θα ήθελαν. Ο Τηλέμαχος Καμπούρης έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι αν ήθελε να φύγει, θα το είχε κάνει. Μέχρι τότε, όμως, μένει δίπλα στον Καμπουράκη, άσχετα αν γκρινιάζει.
Το νησί… στα πρόθυρα κατάρρευσης και οι πολιτικοί “στα πρόθυρα” υποψηφιότητας
Ενώ λοιπόν το πολιτικό προσωπικό του νησιού παίζει «μουσικές καρέκλες», η Ρόδος πνίγεται σε προβλήματα. Από το κυκλοφοριακό που θυμίζει Κάιρο, μέχρι τις υποδομές που φωνάζουν για αναβάθμιση, και τη διαχείριση του τουριστικού κύματος που παραμένει στο επίπεδο «βλέποντας και κάνοντας».
Στο δημαρχείο, την κατάσταση δεν θα την έλεγες και ονειρική. Η διοίκηση Κολιάδη καταγράφει ήττες αφού δίνει την αίσθηση ότι διαχειρίζεται τις κρίσεις, τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα και την καθημερινότητα με επικοινωνία και όχι ουσία. Οι δημότες πια δεν ρωτάνε «τι θα κάνουν», αλλά «πότε θα τελειώσει».
Η παγερή σχέση του με τον περιφερειάρχη κ. Γιώργο Χατζημάρκο, και οι συνεχείς αστοχίες ή/και ασάφειες της δημοτικής αρχής δημιουργούν το ιδανικό περιβάλλον για πρόωρη διάλυση των πάντων. Όταν δεν υπάρχει κατεύθυνση, εμφανίζονται παντού… καπετάνιοι. Με δικές τους βάρκες. Με δικά τους κουπιά. Και προς… όποια κατεύθυνση πιάσει ο άνεμος.
Το πρόβλημα, φυσικά, είναι πως όσο διαρκεί αυτό το σουρεαλιστικό πολιτικό παραμύθι, τα πραγματικά προβλήματα του νησιού –τουρισμός, υποδομές, καθαριότητα, κοινωνική συνοχή– πετιούνται στο περιθώριο. Ποιος να ασχοληθεί με αυτά όταν υπάρχουν τόσο ενδιαφέρουσες ίντριγκες για να ξεδιαλύνουμε;
Σε έναν Δήμο που η προεκλογική περίοδος πλέον κρατά τέσσερα χρόνια, η διοίκηση δεν έχει χρόνο για διακυβέρνηση. Και ο δημότης δεν έχει χρόνο για ελπίδα. Μόνο για ατάκες καφενείου, μισόλογα και φήμες που γίνονται «ρεπορτάζ».
Αν η Ρόδος θέλει να έχει ελπίδα, πρέπει κάποιος να σταματήσει αυτό το παράλογο πανηγύρι. Όχι άλλες ανούσιες δηλώσεις. Όχι άλλες μισές υποψηφιότητες. Όχι άλλη πολιτική μυθοπλασία. Ο κόσμος χρειάζεται λύσεις. Διοίκηση. Αποφάσεις.
Αλλιώς, η πολιτική σκηνή του νησιού θα συνεχίσει να μοιάζει με καλοκαιρινό φεστιβάλ – πολλά ονόματα, πολλή φασαρία, και στο τέλος… όλοι κουρασμένοι.
Αν κάποιος ήθελε να κάνει μία σοβαρή εκκίνηση για τις επόμενες εκλογές, θα ξεκινούσε κάπως αλλιώς. Με έργο. Με προτάσεις. Με λύσεις. Όχι με group therapy φημολογούμενων υποψηφίων. Αλλά αυτό θα ήταν βαρετό. Δεν θα είχε ίντριγκα. Δεν θα είχε γεύση. Και στη Ρόδο, όπως φαίνεται, προτιμούν το πολιτικό κουτσομπολιό από τη διοίκηση.
Άλλωστε, γιατί να περιμένει κανείς τέσσερα χρόνια για να ζητήσει ξανά ψήφο; Μπορεί να το κάνει σε δεκαεπτά μήνες. Ή σε δέκα. Ή σε τρεις. Ή, γιατί όχι, απευθείας από την ορκωμοσία.
Μήπως να περάσουμε κατευθείαν στις επόμενες εκλογές;
