Οσο υπάρχουν παιδιά που ΔΕΝ έχουν

Σεπτέμβρης 2021. Λίγες ημέρες πριν από το χτύπημα του πρώτου κουδουνιού στα σχολεία για την έναρξη της νέας χρονιάς. Στα καταστήματα με σχολικά είδη γονείς και παιδιά συνωστίζονται για να αγοράσουν τα απαραίτητα. Κι όμως, κάπου, σε πολλές γειτονιές, υπάρχει κι ένα παιδί ενός… κατώτερου θεού ή για την ακρίβεια κανενός Θεού, καθώς όπως είχε πει και ο αείμνηστος Νίκος Καζαντζάκης Θεός δεν υπάρχει, όσο υπάρχουν παιδιά που πεινούν που δεν έχουν τετράδια και μολύβια.  Αν κάποιος επιθυμεί να διαπιστώσει την οικονομική αδυναμία των ελληνικών οικογενειών να παρέχουν τα απαραίτητα σχολικά είδη στα παιδιά τους ας κάνει μια βόλτα στις κοινωνικές δομές σε δήμους όλης της χώρας. Σε πολλούς δήμους και για τις ανάγκες για σχολικά είδη, μας μεταφέρει το ρεπορτάζ του Χρήστου Ράπτη, αναδεικνύοντας το τεράστιο πρόβλημα πολλών ελληνικών σπιτιών. Πίσω από κάθε πόρτα, πίσω από κάθε κλειστό παράθυρο εξελίσσεται ένας αγώνας επιβίωσης. Οι κοινωνικές δομές των δήμων ανά την Ελλάδα παρακαλούν όσους μπορούν να γεμίσουν τα κοινωνικά τους παντοπωλεία με σχολικά είδη, προκειμένου όλων τα παιδιά να έχουν ένα τετράδιο, ένα στυλό, μια γόμα και την αξιοπρέπεια τους. Καθημερινά τα αιτήματα για κοινωνική βοήθεια αυξάνονται. 332 δήμοι απαρτίζουν τον χάρτη της αυτοδιοίκησης στην Ελλάδα. Τα κοινωνικά παντοπωλεία πρέπει να είναι γεμάτα. Σε όλους τους δήμους, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν. ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ. Τόσο απλά. Όσοι έχουν ας δώσουν με την ψυχή τους. Η φτώχια και η πείνα είναι μια συνθήκη που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει. Έως ότου και ο τελευταίος στη σειρά μαθητής της χώρας δεν έχει φαγητό στο ταπεράκι του, στυλό, μολύβι και τετράδιο η κοινωνία μας στο σύνολο της έχει αποτύχει. Ας μην περιμένουμε αυτόν τον Σεπτέμβρη να μας αλλάξει, ας τον αλλάξουμε εμείς κι ας το κάνουμε δίνοντας με ότι έχει ο καθένας αγάπη και ζεστασιά σε όσους συμπολίτες μας το έχουν ανάγκη. Και κυρίως στα μικρά παιδιά που το μόνο που πρέπει να κάνουν σε αυτή την ηλικία είναι να χαμογελούν.