Κι ενώ η συζήτηση στη Βουλή εξελισσόταν σε ήπιους και κόσμιους τόνους, απ’ όλες τις πλευρές, κι ενώ ο πρωθυπουργός εμφανίσθηκε εξαιρετικά μετριοπαθής και εντυπωσιακά συναινετικός, έρχεται ο συγκυβερνήτης Καμμένος να το κάνει Κούγκι, με ύφος σε άλλο μήκος κύματος και ήθος αγοραίο, κάνοντας χρήση της αγαπημένης του φράσης εναντίον της αντιπολίτευσης που δεν θα την επαναλάβω, γιατί ντρέπομαι για λογαριασμό του.
Επίπεδο, όχι αστεία!
Μπορεί να ντράπηκε και ο πρωθυπουργός και γι’ αυτό ούτε βλέμμα δεν του έριξε, όση ώρα μίλαγε έκανε πως ανακάτευε τα χαρτιά του. Κάτι είναι κι αυτό…
Αυτό που ζούμε δεν είναι κρίση. Είναι ο ορισμός της παρακμής. Κατά γενική ομολογία το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού και των βουλευτών δεν είναι και ιδιαίτερα υψηλό. Η χυδαιότητα το κάνει και αφόρητο.
Υ. Γ. Η πρόεδρος της Βουλής που τις προάλλες απευθύνθηκε οργισμένη στον κ. Σαμαρά για τις σεξιστικές του αναφορές περί « ανδρικής γραμμής», αυτή τη φορά, όχι μόνο άφησε τον Καμμένο να ξερνά ελεύθερα τον οχετό του, αλλά φρόντισε να ειρωνευθεί τον διαμαρτυρόμενο Α. Γεωργιάδη. Γνωστός και μη εξαιρετέος ο κ. Γεωργιάδης. Και δεν μου είναι καθόλου συμπαθής, αλλά η εμπάθεια, η ειρωνεία και το παραλήρημα δεν παλεύεται με το ίδιο νόμισμα. Γιατί κάπως έτσι γίνεται τσίρκο το Κοινοβούλιο και νούμερα οι πατέρες και μητέρες του Εθνους. Μέχρι τώρα, δε συνάντησα την παραμικρή αντίδραση από φίλους του ΣΥΡΙΖΑ για αυτή την ελεεινή στάση -ελπίζω απλά ότι μου διαφεύγουν οι εξαιρέσεις.
Αντίθετα, πήρε το μάτι μου σχόλια για τη «Ζωή που τους έβαλε πάλι τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι».
Φαίνεται ότι η αντίληψη ότι ο σεξισμός, ο ρατσισμός, ο αυταρχισμός και το κακό γούστο, αναβαπτίζονται όταν προέρχονται από τη δική μας πλευρά και στρέφονται προς τον αντίπαλο, έχει για τα καλά εδραιωθεί στο μυαλό των περισσότερων. Και είναι μια πολύ βολική αντίληψη, γιατί απέχει άλλωστε ένα τσιγάρο δρόμο από την αναβάπτιση των δικών μας ιδιωτικοποιήσεων, των δικών μας μνημονίων, του δικού μας ΦΠΑ και πάει λέγοντας.
Θα ρωτήσετε ίσως: Μα από όλα όσα ειπώθηκαν προχθές αυτό βρήκες να σχολιάσεις; Απάντηση: Ναι, γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχει σωτηρία με αυτού του είδους πολιτικούς που απλά τους προσπερνούμε ως γραφικούς, σπάμε και πλάκα αναπαράγοντας ως είδηση τις ατάκες τους, που γέρνει το κτήριο της Βουλής απ’ τη μαγκιά τους και τους κάνουν υπουργούς πρωθυπουργοί…
Αν το κάνω και πιο ποιητικό, η απάντηση σε όλη αυτή την κατάπτωση, είναι οι στίχοι του Παλαμά από το ποίημα του «Γύριζε»: «Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται. Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!»
Ένα ποίημα που γράφτηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν η Ελλάδα ήταν μια χώρα χρεοκοπημένη, ταπεινωμένη και διαλυμένη οικονομικά και κοινωνικά. Μόλις στεκόταν στα πόδια της με την οικονομική «βοήθεια»-με το αζημίωτο φυσικά- των ξένων. Ανίκανοι πολιτικοί ηγέτες κι ένας ταλαιπωρημένος λαός, που πολιτικάντηδες δημαγωγοί εύκολα τον έσερναν από τη μύτη- συνέθεταν ένα ζοφερό σκηνικό.
«Χαρά στους αρλεγκίνους»
