Ιωάννης Χαρίτος: Η πιο μεγάλη ημέρα της νεωτέρας Ιστορίας της Ελλάδος 7η ΜΑΡΤΙΟΥ 1948

του δικηγόρου Ιωάννη Χαρίτου

Το ηρωικό ΟΧΙ του Κυβερνήτου της Ελλάδος Ιωάννου Μεταξά την 28η Οκτωβρίου 1940 και το Έπος του 1940 στα βουνά της Πατρίδος μας, δεν σηματοδότησε μόνο την είσοδο της Ελλάδος εις τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, σηματοδότησε συγχρόνως και τη λύτρωση της Δωδεκανήσου από δεσμά δουλείας 641 (από το 1306 έως το 1947) χρόνων και σήμανε την αφετηρία της πορείας της προς την Ενσωμάτωση με τη Μητέρα Ελλάδα. Η μαρτυρική Δωδεκάνησος διαδοχικά κατελήφθη το 1306 από τους Σταυροφόρους Ιωαννίτες Ιππότες, το 1523 από τις ορδές των Οθωμανών, την 5η Μαΐου 1912 από τους Ιταλούς και τελικώς το 1943 από τους Γερμανούς. Την 8η Μαΐου 1945 ο Γερμανός Στρατηγός και Διοικητής των δυνάμεων κατοχής Otto Wagener υπογράφει στη νήσο Σύμη την παράδοση των Γερμανικών δυνάμεων εις τον Άγγλο Ταξίαρχο Moffat, τον Συνταγματάρχη Acland και τον Διοικητή του Ιερού Λόχου Συνταγματάρχη Χρήστο Τσιγάντε. Μετά την παράδοση των Γερμανών άρχισε η «συμμαχική κατοχή» με κατοχικό στρατιωτικό σώμα από την Μεγάλη Βρετανία, υπό την αρχηγία του Άγγλου Ταξιάρχου Parker. Ενώ διαρκούσε η «βρετανική στρατιωτική κατοχή» της Δωδεκανήσου, η τύχη των νησιών εκρίνετο εις τας συνδιασκέψεις ειρήνης που ακολούθησαν μετά το τέλος του πολέμου στην Ευρώπη. Μεταξύ 17 Ιουλίου και 2 Αυγούστου 1945 πραγματοποιήθηκε η Διάσκεψη του Πότσδαμ. Στη διάσκεψη αυτή συνεζητήθησαν και οι όροι ειρήνης με την Ιταλία. Απεφασίσθη η σύστασις συμβουλίου από τους Υπουργούς Εξωτερικών των πέντε μεγάλων δυνάμεων, Η.Π.Α., Μ. Βρετανίας, Σοβιετικής Ενώσεως, Γαλλίας, και Κίνας και μεταξύ άλλων θεμάτων, το Συμβούλιο θα καθόριζε και την τύχη των Ιταλικών κτήσεων. Η πρώτη διάσκεψη του Συμβουλίου Υπουργών των εξωτερικών, επραγματοποιήθη εις το Λονδίνο μεταξύ 11 Σεπτεμβρίου και 2 Οκτωβρίου 1945 χωρίς τη συμμετοχή της Κίνας. Σε αυτήν συνεζητήθη το ζήτημα της Δωδεκανήσου και ανεγνωρίσθη κατ’ αρχήν ότι η Δωδεκάνησος θα έπρεπε να εκχωρηθεί στην Ελλάδα, πλην όμως, δεν ελήφθη απόφαση επ’ αυτού του θέματος, λόγω επιφυλάξεων τας οποίας διετύπωσε ο σοβιετικός υπουργός Μολότωφ. Το συμβούλιο των Υπουργών εξωτερικών συνήλθε σε δεύτερη διάσκεψη στο Παρίσι μεταξύ 25 Απριλίου και 16 Μαΐου 1946 και μεταξύ 16 Ιουνίου και 12 Ιουλίου 1946. Κατά τη διάσκεψη, η Σοβιετική Ένωση διεκδικούσε να της παραχωρηθεί ναυτική βάση σε ένα από τα νησιά της Δωδεκανήσου, προκειμένου να συναινέσει στην παραχώρησή τους στην Ελλάδα. Τελικώς, στη συνεδρίαση της 27ης Ιουνίου 1946 το Δωδεκανησιακό Ζήτημα ανελπίστως βρήκε τη λύση του, αν και δεν περιελαμβάνετο στα θέματα της ημερησίας διατάξεως και τούτο διότι ο Σοβιετικός Υπουργός Εξωτερικών Μολότωφ ήρε τις σοβιετικές αξιώσεις και συνήνεσε στην λήψη αποφάσεως με την οποία η Δωδεκάνησος θα παρεχωρείτο στην Ελλάδα. Πάντως η όλη στάση της Σοβιετικής Ενώσεως, αν και αποσκοπούσε στην κάθοδό της στη Μεσόγειο, τελικώς απέβη εις όφελος της Ελλάδος διότι η Μ. Βρετανία εν όψει του κινδύνου να αποκτήσει βάσεις η Σοβιετική Ένωση στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, εγκατέλειψε οποιεσδήποτε τυχόν είχε δικές της βλέψεις να εγκατασταθεί στη Δωδεκάνησο και ετάχθη υπέρ της επισπεύσεως της παραχωρήσεως των νήσων στην Ελλάδα. Την 29ην Ιουλίου 1946 συνήλθε στο Παρίσι η συνδιάσκεψη ειρήνης με την συμμετοχή 19 συμμάχων χωρών, οι οποίες πολέμησαν τις δυνάμεις του Άξονος. Τις αξιώσεις της Ελλάδος επί της Δωδεκανήσου και επί των άλλων εθνικών ελληνικών ζητημάτων, προέβαλε και υπερασπίσθηκε πολυμελής αντιπροσωπία με επικεφαλής τον τότε Πρωθυπουργό και Υπουργό των Εξωτερικών, Κωνσταντίνο Τσαλδάρη. Μεταξύ της 4ης Νοεμβρίου και 12ης Δεκεμβρίου 1946 εγένετο τρίτη διάσκεψις του Συμβουλίου των Υπουργών Εξωτερικών, στην Ν. Υόρκη. Στη διάσκεψη αυτή επεκυρώθησαν οι αποφάσεις της συνδιασκέψεως των 21 εθνών επί του σχεδίου της συνθήκης ειρήνης μετά της Ιταλίας το οποίο προέβλεπε και την εκχώρηση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα. Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφερθεί ότι την 24ην Ιουνίου 1946 η Ιταλική Κυβέρνηση προέβη στην κατάθεση εγγράφου δηλώσεως προς τον Έλληνα πρέσβη στη Ρώμη Γεώργιο Εξηντάρη με την οποία αναγνωρίζει ότι η απόδοση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα, είναι σύμφωνος προς τις αρχές της Δικαιοσύνης. Την 10ην Φεβρουαρίου 1947 υπεγράφησαν στο Παρίσι πέντε συνθήκες ειρήνης μεταξύ των συμμάχων αφ’ ενός και αφ’ ετέρου μίας εκάστης των πέντε χωρών που συμμάχησαν στον πόλεμο με τη Γερμανία, ήτοι της Ιταλίας, της Ουγγαρίας, της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας και της Φινλανδίας. Πρωθυπουργός τότε της Ελλάδος ήτο ο Δημήτριος Μάξιμος και Υπουργός Εξωτερικών ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης. Το άρθρο 14 της συνθήκης αναφέρεται στην Ελλάδα και η πρώτη παράγραφος έχει ως εξής : «Η Ιταλία εκχωρεί εις την Ελλάδα εν πλήρη κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου … » τας οποίας και απαριθμεί. Κατά συνέπεια, η κυριαρχία της Ιταλίας επί της Δωδεκανήσου δεν σταματά το 1943 αλλά το 1947 δια να αρχίσει η Ελληνική κυριαρχία. Σύμφωνα με την παράγραφο 3 του ιδίου άρθρου, τα ευρισκόμενα εις την Δωδεκάνησο ξένα στρατεύματα, θα αποχωρήσουν το βραδύτερο 90 ημέρες μετά την έναρξιν της ισχύος της συνθήκης. Οι διατυπώσεις της αποχωρήσεως θα καθορισθούν με συμφωνία μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ελλάδος. Προτού ακόμη τεθεί εν ισχύϊ η συνθήκη, η Βρετανική Κυβέρνηση δια του εν Αθήναις πρέσβεώς της , σερ Νόρτον και η Ελληνική Κυβέρνηση δια του αντιπροέδρου και υπουργού εξωτερικών Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, ο οποίος ειρήσθω τα μέγιστα προσέφερε εις τον διπλωματικόν στίβον, συνεφώνησαν την παράδοση της Στρατιωτικής Διοικήσεως της Δωδεκανήσου από την Μ. Βρετανία στην Ελλάδα, πολύ νωρίτερα από ό,τι προέβλεπε η συνθήκη ειρήνης. Το Πρωτόκολλο υπέγραψαν ο απερχόμενος βρετανός διοικητής A.S.Parker και ο αναλαβών την Στρατιωτική διοίκηση Έλληνας Αντιναύαρχος Περικλής Ιωαννίδης. Η παράδοση έλαβε χώρα την 31η Μαρτίου 1947 σε μία υπέρλαμπρη τελετή έξω από το Διοικητήριο της Δωδεκανήσου στην πόλη της Ρόδου. Το μεσημέρι της 31ης Μαρτίου 1947 υπεστάλη η Βρετανική Σημαία από τον ιστό του Διοικητηρίου και υπό τους ήχους του Εθνικού μας Ύμνου ανυψώθηκε μετά από 641 έτη σκλαβιάς η Ελληνική. Την έπαρση της Ελληνικής Σημαίας παρακολούθησε γονατιστός και με δάκρυα στα μάτια, ο Λαός της Δωδεκανήσου, που είχε κατακλύσει όχι μόνο την πλατεία αλλά και όλα τα κτήρια της περιοχής, με επικεφαλής τον πρώτον αιρετό Έλληνα Δήμαρχο της Ρόδου, Γαβριήλ Χαρίτο, ο οποίος μετά την τελετή ακολουθούμενος από το πλήθος μετέβη εις το νεκροταφείο της Ρόδου δια να αναγγείλει και εις τους νεκρούς το υπέροχο γεγονός της επάρσεως της Ελληνικής Σημαίας, ώστε να γνωρίζουν ότι οι από αιώνες αγώνες των, βρήκαν επί τέλους, την ιστορική των δικαίωσιν ! Η συνθήκη ειρήνης με την Ιταλία ετέθη σε ισχύ την 15η Σεπτεμβρίου 1947. Η Ελλάδα κύρωσε την συνθήκη, την 22α Οκτωβρίου 1947. Η ισχύς όμως της συνθήκης θα άρχιζε για την Ελλάδα από τη στιγμή που θα κατετίθεντο τα έγγραφα επικυρώσεως, στο Αρχείο της Γαλλικής Κυβερνήσεως. Αμέσως μετά την επικύρωση ο γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών Τσαμίσης μετέβη στο Παρίσι και παρέδωσε τα έγγραφα στον Έλληνα Πρέσβη. Ο Έλληνας Πρέσβης, περίμενε την 28η Οκτωβρίου, επέτειο της Ιταλικής επιθέσεως κατά της Ελλάδος και κατέθεσε την ημέραν αυτήν τα κυρωτικά έγγραφα στη Γαλλική Κυβέρνηση. Από την ημερομηνία αυτή η Δωδεκάνησος αναγνωρίζεται πλέον διεθνώς ως ανήκουσα εις την Ελλάδα. Την 9η Ιανουαρίου 1948 η Ελληνική Κυβέρνηση δημοσίευσε τον Ν. 518 (ΦΕΚ Α΄ 7/9-1-48 «περί προσαρτήσεως της Δωδεκανήσου εις την Ελλάδα»). Δια του νόμου αυτού περιγράφονται επακριβώς τα ανατολικά θαλάσσια σύνορα της Δωδεκανήσου και η περιγραφή αυτή αποτελεί επακριβή αντιγραφή της περιγραφής που περιέχεται στις Ιταλοτουρκικές συμβάσεις που υπεγράφησαν στην Άγκυρα την 3η Ιανουαρίου και την 28η Δεκεμβρίου 1932, άρα ό, τι παρέλαβε η Ιταλία από την Τουρκία κατά συμφωνίαν μεταξύ τους, παρέδωσε εις την Ελλάδα και εκ των πραγμάτων τα θαλάσσια αυτά σύνορα Δωδεκανήσου –Τουρκίας , επαγιώθησαν διεθνώς. Τα γεγονότα αυτά προηγήθησαν της 7ης Μαρτίου 1948, όταν έγινε η πανηγυρική διακήρυξις της Ενώσεως της Δωδεκανήσου με την Μητέρα Ελλάδα. Η 7η Μαρτίου 1948 ήταν ημέρα Κυριακή. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα. Οι προετοιμασίες των εορτασμών άρχισαν σε όλη την Ελλάδα από την προηγουμένη ημέρα. Την 6η Μαρτίου αναχωρούν από την Αθήνα « για την Μεγάλη Ημέρα » η Α.Μ. ο Βασιλεύς Παύλος μετά της οικογενείας του, της ακολουθίας του, του τότε αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Τσαλδάρη μετά κλιμακίου υπουργών, του Αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως Γεωργίου Παπανδρέου, του Αρχιστρατήγου Αλεξάνδρου Παπάγου, του Αρχηγού του Στόλου πλοιάρχου Κώνστα κλπ., επιβαίνοντες του αντιτορπιλικού « Θεμιστοκλής» . Το ελληνικό αντιτορπιλικό συνόδευαν το αγγλικό « Σέβιοτ» υπό τον ναύαρχο Τζέημσον και το αμερικανικό « Χάντσον » υπό τον ναύαρχο Σνάκεμπερ. Την 8η ώρα της 7ης Μαρτίου τα πλοία έφθασαν στη Ρόδο. Στον προβλήτα του Μανδρακίου είχε τοποθετηθεί μία μεγάλη αψίδα σε σχήμα «Π», εκατέρωθεν της οποίας υπήρχαν δώδεκα νεάνιδες με τοπικές ενδυμασίες που έφεραν εκάστη μία ταινία με το όνομα κάθε νησιού της Δωδεκανήσου. Οι νεάνιδες αυτές κρατούσαν καλαθάκια γεμάτα από ροδοπέταλα, για να ράνουν τους επισήμους. Στην τελετή παρευρίσκοντο επίσης, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και ιστορικός Μιχαήλ Βολονάκης, αντιπροσωπίες παλαιών πολεμιστών, αντιπροσωπίες των 44 Κοινοτήτων της Ρόδου και των Κοινοτήτων των άλλων νησιών, αξιωματικοί όλων των όπλων και άλλοι επίσημοι, και πλυμμηρίδα λαού καλύπτουσα όλο το Μανδράκι και τους γύρω χώρους και κτήρια της περιοχής . Την 08:00 έφθασαν εις τον προβλήτα δια να υποδεχθούν τους Βασιλείς και τους λοιπούς επισήμους, ο Δήμαρχος της Ρόδου Γαβριήλ Χαρίτος με ολόκληρο το Δημοτικό Συμβούλιο. Ο Δήμαρχος εκράτει βελούδινο μαξιλαράκι στο οποίο υπήρχε η χρυσή συμβολική κλείδα της Δωδεκανήσου εις την οποίαν ήτο χαραγμένη χρυσή τριήρης με τόξα του Φοίβου Απόλλωνος, η νήσος Ρόδος, σφραγίς της Πολιτείας της Ρόδου, και εις τας πλευράς της σφραγίδος τα ονόματα όλων των νήσων της Δωδεκανήσου .Υπήρχε επίσης και η εξής αφιέρωση « Σεπτώ Άνακτι Παύλω – Δήμος Ροδίων-7 Μαρτίου 1948 ».

Εις τας 09:15 ο Διοικητής της Δωδεκανήσου Αντιναύαρχος Περικλής Ιωαννίδης, μετέβη εις το αντιτορπιλικόν «Θεμιστοκλής » δια να χαιρετίσει τους Βασιλείς, οι οποίοι εις τας 09:35 υπό τους ήχους των χαιρετιστηρίων κανονιοβολισμών, τις κωδωνοκρουσίες όλων των Εκκλησιών της Ρόδου, τους συρριγμούς των σειρήνων των πλοίων , έφθασαν στον χώρο του προβλήτα.

Με την άφιξη του Βασιλέως, ο οποίος την στιγμήν εκείνην εταυτίζετο με ολόκληρον την Ελλάδα και την άρσιν της πολυετούς σκλαβιάς, τα πλήθη ζητωκραύγαζαν και παραληρούσαν από τον ενθουσιασμό. Την ώρα της εξόδου του Βασιλέως εκ της βενζινακάτου επροηγήθη συμβολική αναγνώρισις τούτου υπό του Δημάρχου Ροδίων. Ο διάλογος ο οποίος διεξήχθη ήτο ο ακόλουθος:

– Δήμαρχος : «Αλτ τις εί;

– Βασιλεύς: Παύλος, Bασιλεύς των Ελλήνων

– Δήμαρχος: διατί ήλθατε Μεγαλειότατε;

-Παύλος: Για να ενσωματώσω την Δωδεκάνησο μετά της λοιπής Ελλάδος

– Δήμαρχος: Ως ευ παρέστητε Μεγαλειότατε»

Μετά το τελετουργικό της αναγνωρίσεως ο Δήμαρχος της Ρόδου Γαβριήλ Χαρίτος εγχειρίζει στον Βασιλέα της Ελλάδος, ως εκπρόσωπος του Λαού της Δωδεκανήσου την χρυσή κλείδα, η οποία συμβόλιζε την αιώνια ένωση των νήσων με την Μητέρα Πατρίδα και στην ιστορική προσφώνησή του μεταξύ άλλων, κατέληξε με τα ακόλουθα :

« Το προαιώνιον όνειρον των Δωδεκανησίων πραγματοποιείται σήμερον και ολοκληρούται το εθνικόν έργον των. Με την συντελουμένην σήμερον Ενσωμάτωσιν της πολυπαθούς Δωδεκανήσου εις την Μητέρα Ελλάδα, τερματίζεται μία οδυνηρά περίοδος της Eλληνικής ιστορίας και αρχίζει μία περίοδος νέα και πλήρης ελπίδων. Οι Δωδεκανήσιοι έχουν πλέον πλήρη επίγνωσιν της αποστολής των και γνωρίζουν ότι δια της Ενώσεως, θα συμβάλλουν απ’ ευθείας εις την ευημερίαν, την πρόοδον και την ακμήν της Ελλάδος, η δε συμβολή των αυτή, θα είναι πιο πολύτιμος δια την εθνικήν, την πνευματικήν ανάπτυξιν και το μεγαλείον του Έθνους μας… Υπό το κράτος της πλέον ισχυράς συγκινήσεως δια την εξαιρετικήν εύνοιαν την οποίαν η τύχη επεφύλασσε εις εμέ…»

Μετά οι Βασιλείς προχωρούν στην πλατεία του Διοικητηρίου και ανέρχονται επί του βάθρου που είχε στηθεί για το σκοπό αυτό. Οι σάλπιγγες σημαίνουν προσοχή, ανακρούεται ο Εθνικός Ύμνος και αμέσως μετά από τον εξώστη του Διοικητηρίου, ο τότε υπουργός των εσωτερικών Π. Μαυρομιχάλης διάβασε το ακόλουθο Βασιλικόν Διάταγμα :

« Περί προσαρτήσεως της Δωδεκανήσου εις την Ελλάδα

Παύλος Α΄

Βασιλεύς των Ελλήνων

Αποφασίσαμεν και Διατάσσομεν

Άρθρον πρώτον : Αι νήσοι της Δωδεκανήσου, Ρόδος, Κάλυμνος, Κάρπαθος, Αστυπάλαια, Νίσυρος, Πάτμος, Χάλκη, Κάσος, Σύμη, Κως, Λέρος, Τήλος και Καστελλόριζον ως και αι παρακείμεναι νησίδες είναι προσηρτημέναι εις το Ελληνικόν Κράτος από της 28ης Οκτωβρίου 1947.

Ο παρών Νόμος, ψηφισθείς υπό της Δ΄ Αναθεωρητικής Βουλής και παρ’ Ημών σήμερον κυρωθείς, δημοσιευθήτω δια της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως και εκτελεσθήτω, ως Νόμος του Κράτους. Εν Αθήναις τη 3η Ιανουαρίου 1948 ».

Μετά την ανάγνωσιν του ως άνω Διατάγματος, ο Βασιλεύς καταφανώς συγκινημένος , διαβάζει Διάγγελμα προς τον λαόν της Δωδεκανήσου, το οποίον έχει ως ακολούθως : “Κατά την χαρμόσυνον αυτήν στιγμήν φέρω εις τους έλληνας της Δωδεκανήσου τον αδελφικόν χαιρετισμόν του Ελληνικού Λαού.

Η σημερινή Αγία Ημέρα, κατά την οποίαν ικανοποιείται ο ζωηρότερος παλμός της Ελλάδος, είναι η ευτυχεστέρα ημέρα της ζωής μου. Ευχαριστώ τον Θεόν διότι έλαχεν εις εμέ η τιμή να περιβάλλω με την ενεργό στοργήν μου, την Δωδεκάνησο και να ίδω κυματίζουσα την Κυανόλευκον εις τον Ελληνικόν ουρανόν.

Η σημερινή ημέρα επληρώθη με πολύ αίμα και πολλά δάκρυα αλλά μόνον με αίμα και δάκρυα γράφονται ιστορίαι, όπως η Ελληνική.

Η Δωδεκάνησος υπήρξε είς εκ των λαμπροτέρων αστέρων εις τον ουρανόν του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Υπήρξε πάντοτε ένδοξον προπύργιον των αγώνων της Φυλής και μήτηρ υπερηφάνων και ανδρείων τέκνων. Υπήρξε πάντοτε πηγή ακτινοβολίας Ελληνικού πνεύματος. Η Δωδεκάνησος δεν είναι μόνον Ελληνική, είναι Ελλάς. Είμαι ευτυχής και συγκινημένος. Αισθάνομαι να πτερουγίζουν χαρμοσύνως γύρω μας αι ψυχαί των νεκρών αδελφών μας του τελευταίου ενδόξου πολέμου και οι σκέψεις μου την στιγμήν αυτήν στρέφονται και προς τον μεγάλον απόντα, τον αείμνηστον αδελφόν μου Βασιλέα Γεώργιον, τον νικητήν του Πολέμου της Αλβανίας. Εν ονόματι της ικανοποιήσεως των ιεροτέρων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εν ονόματι της Αιωνίας Ελλάδος και ενώπιον του Παντοδυνάμου Θεού Κυρώνω την προσάρτησιν της Δωδεκανήσου εις την Μητέρα Ελλάδα. “. Αυτές ήταν οι συγκλονιστικές στιγμές που έζησαν οι γονείς μας και πολλοί από μας, την μεγαλειώδη εκείνη ημέρα, που επανηγυρίζετο η Ένωση της Δωδεκανήσου με την Μητέρα Ελλάδα και ετερματίζετο δουλεία 641 ετών, ασιατών και ευρωπαίων κατακτητών, που κοινό στοιχείο είχαν την βαρβαρότητα έναντι του Ελληνικού πληθυσμού της Δωδεκανήσου, με στόχο την εξαφάνισή του και την εκμετάλλευση των νησιών με βάση τα εθνικά και οικονομικά τους συμφέροντα. Μετά τα διαγγέλματα ο Βασιλεύς κατέθεσε στέφανο στον Βωμό της Πατρίδος εξ ονόματος της Ελλάδος, προς τιμήν των ηρώων και των μαρτύρων που προσέφεραν τη ζωή των για την ελευθερία και αμέσως μετά, ο Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, εξεφώνησε μακρόν λόγον με αναφοράν στους αγώνες του έθνους και των Δωδεκανησίων για την απελευθέρωσή των. Επηκολούθησε μεγαλειώδης παρέλαση στρατιωτικών και λαϊκών τμημάτων, του ναυτικού και της αεροπορίας, ευζώνων της Ανακτορικής φρουράς ,προσκόπων και νέων της Δωδεκανήσου, οι οποίοι βίωναν το ωραιότερο όνειρο των υποδούλων γενεών γεμάτοι με τη σιγουριά για ένα καλύτερο και ευγενέστερο μέλλον. Μετά την παρέλαση επηκολούθησε δοξολογία στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου, χοροστατούντος του Μητροπολίτου Ρόδου Τιμοθέου, και την 7ην εσπερινή έγινε μεγάλη λαμπαδηδρομία στους δρόμους της πόλεως. Την επομένη μέρα ο εορτασμός συνεχίσθηκε με μία σεμνή τελετή στο Εθνικό Θέατρο Ρόδου, όπου εγένετο πολιτικό μνημόσυνο του ήρωος Αλεξάνδρου Διάκου, πρώτου πεσόντος Δωδεκανησίου αξιωματικού εις τον ελληνοιταλικό πόλεμο και των λοιπών υπέρ Πατρίδος πεσόντων Δωδεκανησίων. Την 11:30 πρωϊνή ο Βασιλεύς μετέβη εις τη Λέσχη των Προσκόπων, παρέστη στα εγκαίνιά της και παρέδωσε την Σημαία του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων στον Περιφερειακό Έφορο Δωδεκανήσου Ελευθέριο Μακρή, παρουσία του Γενικού Εφόρου του Σώματος, Ναυάρχου Αντωνίου Μπενάκη. Το απόγευμα στο Εθνικό Στάδιο « ο Διαγόρας » έκλεισε ο εορτασμός με μία θαυμάσια γιορτή που κύριο θέμα είχε τους λαϊκούς χορούς της Δωδεκανήσου, με χορευτικά συγκροτήματα όλων των χωριών της Ρόδου και των Νήσων . Η Ενσωμάτωσις εορτάσθηκε όπου υπήρχε Ελληνισμός, πρωτίστως όμως, στην Αθήνα, όπου εις τον Μητροπολιτικό Ναόν, χοροστατούντος του Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Γενναδίου, ετελέσθη δοξολογία στην οποία παρέστη ο Πρωθυπουργός Θεμιστοκλής Σοφούλης και τα μέλη της Κυβερνήσεως . Μετά την δοξολογία ο Πρωθυπουργός κατέθεσε στέφανο εις το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου. Στη Θεσσαλονίκη, η οποία είχε πλημμυρίσει από ελληνικές σημαίες , η δοξολογία ετελέσθη στον Ναό της Αγίας Σοφίας, όπου ο επίσκοπος Απαμείας εξεφώνισε λόγο και εξήρε το γεγονός της Ενσωματώσεως της Δωδεκανήσου. Τον πανηγυρικόν της ημέρας εξεφώνησε ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης Γεώργιος Μιχαηλίδης-Νουάρος, ο οποίος επελέγη μεταξύ άλλων και διότι ήτο Δωδεκανήσιος. Χαρακτηριστικόν όμως της ημέρας εκείνης εις την Θεσσαλονίκην ήτο ότι η νεολαία της πόλεως, οι πρόσκοποι και οι μαθηταί, διέσχιζαν από το πρωί την συμπρωτεύουσα ψάλλοντας ύμνους προς τον Θεό και πολεμικά θούρια. Ο Ελληνισμός της Αιγύπτου συνεώρτασε με τον Ελληνισμό της Μητροπολιτικής Ελλάδος την Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου τόσο εις το Κάϊρον, όπου η δοξολογία ετελέσθη χοροστατούντος του Πατριάρχου Αντιοχείας Αλεξάνδρου, όσον και στην Αλεξάνδρεια χοροστατούντος του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Χριστοφόρου, ο οποίος εξεφώνισε και τον πανηγυρικόν της ημέρας, καταλήγοντας δε τόνισε : « Πιστεύω ακραδάντως ότι και η Βόρειος Ήπειρος και αι βορείως εν γένει της Ελλάδος δίκαιαι διεκδικήσεις προσαρτήσεων και ενσωματώσεων δεν θα καθυστερήσουν και αυταί επί μακρόν να πραγματοποιηθούν. Δίκαιος ο Κύριος και δικαιοσύνας ηγάπησεν, ευθύτατας είδε το πρόσωπον Αυτού…». Τέλος, η 7η Μαρτίου 1948 ιδιαιτέρως εορτάσθη και στην αγγλοκρατούμενη Κύπρο, με την ανύψωση της Ελληνικής Σημαίας. Η σημαία που ανηψώθηκε εκείνη την ημέρα στην Κύπρο ήταν η ίδια Σημαία που είχε ανυψωθεί την 31η Μαρτίου 1947 στον Βωμό της Πατρίδος στη Ρόδο, την οποία ο τότε Δήμαρχος Ρόδου Γαβριήλ Χαρίτος, είχε στείλει στους Κυπρίους Αδελφούς μας, με την ευχή να λυτρωθεί και η γειτονική Μεγαλόνησος. Το άρθρο αυτό εδημοσιεύθη στην εφημερίδα των Αθηνών ΕΣΤΙΑ εις 5/6 Μαρτίου 2016. Το αναδημοσιεύω εις το διαδίκτυο, με την ελπίδα ότι θα διαβαστεί από τους νεωτέρους συμπατριώτες μου και τους λοιπούς Έλληνες, ως απλή συμβολή μου, εμπλουτίσεως των γνώσεών τους, εις τας λεπτομερείας της πορείας προς την 7η Μαρτίου 1948, η οποία αποτελεί την πιο λαμπρή ημέρα της νεωτέρας ιστορίας της Δωδεκανήσου.