• Τριμελές Εφετείο επικύρωσε την πρωτόδικη κρίση και έκρινε αποδεδειγμένη την πλημμελή μετεγχειρητική αντιμετώπιση της ασθενούς
Με την υπ’ αριθμ. 233/2025 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Δωδεκανήσου κρίθηκαν οι εφέσεις που ασκήθηκαν κατά της πρωτόδικης απόφασης 67/2023 του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου. Η πρωτόδικη απόφαση είχε κάνει εν μέρει δεκτή αγωγή αποζημίωσης για βλάβες που υπέστη ασθενής μετά από χειρουργική επέμβαση, επιδικάζοντας συνολικά το ποσό των 61.500 ευρώ. Το Εφετείο απέρριψε τις εφέσεις των εναγομένων, επιβεβαιώνοντας την κρίση του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου.
Το ιστορικό της υπόθεσης
Το περιστατικό αφορά λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή που πραγματοποιήθηκε την 1η Σεπτεμβρίου 2009 στη Ρόδο. Μετά την επέμβαση, η ασθενής παρουσίασε επιπλοκές. Παρατηρήθηκε εκροή χολής από την παροχέτευση και εμφάνιση κλινικών συμπτωμάτων όπως διάταση της κοιλίας και κοιλιακό άλγος. Παρά την επιδείνωση, δόθηκε εξιτήριο με οδηγίες, χωρίς ωστόσο να παραδοθεί αμέσως πλήρης ιατρικός φάκελος.
Η κατάσταση της ασθενούς χειροτέρευσε, με αποτέλεσμα να επανεισαχθεί σε κλινική και να υποβληθεί σε νέα σειρά επεμβάσεων. Παρά τις διαδοχικές παρεμβάσεις, δεν εντοπίστηκε το ακριβές σημείο της διαφυγής της χολής. Τελικά, στις 25 Σεπτεμβρίου 2009 η ασθενής μεταφέρθηκε σε θεραπευτήριο στην Αθήνα, όπου διαγνώστηκε πλήρης διατομή του χοληδόχου πόρου και υποβλήθηκε σε χειρουργική αποκατάσταση.
Οι συνέπειες στην υγεία της ασθενούς
Σύμφωνα με την αγωγή της, η ενάγουσα υπέστη χρόνιες επιπλοκές: εμφάνιση κρίσεων χολαγγειίτιδας, ανάγκη για ειδική διατροφή, παραμόρφωση της κοιλιακής χώρας λόγω ουλών, και μειωμένη δυνατότητα εργασίας και τεκνοποίησης. Ακολούθησαν επανειλημμένες νοσηλείες και νέα χειρουργική παρέμβαση στο εξωτερικό. Η ενάγουσα διεκδίκησε αποζημίωση συνολικού ύψους άνω του 1 εκατομμυρίου ευρώ για ηθική βλάβη, έξοδα νοσηλείας, απώλεια εισοδήματος, αποκατάσταση και διατροφή.
Το σκεπτικό των δικαστηρίων
Το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ρόδου, μετά τη διενέργεια ιατρικών πραγματογνωμοσυνών και την εξέταση μαρτύρων, έκρινε ότι υπήρξε αμελής μετεγχειρητική παρακολούθηση. Η κρίση βασίστηκε στα αποδεικτικά στοιχεία που κατατέθηκαν και στις εκθέσεις πραγματογνωμοσύνης. Το Δικαστήριο αποδέχθηκε ότι ο χειρουργός δεν εντόπισε εγκαίρως τη σοβαρή επιπλοκή και δεν προχώρησε σε κατάλληλη αντιμετώπιση. Επιδίκασε αποζημίωση 60.000 ευρώ για την ηθική βλάβη και 1.500 ευρώ για έξοδα αποκλειστικής νοσοκόμας.
Οι εφέσεις και η εκ νέου κρίση του Εφετείου
Κατά της πρωτόδικης απόφασης ασκήθηκαν τρεις εφέσεις: από την ενάγουσα, την κλινική και τον χειρουργό, καθώς και από την ασφαλιστική εταιρεία. Το Τριμελές Εφετείο, αφού επανεξέτασε τα αποδεικτικά μέσα και έλαβε υπόψη και νέα στοιχεία, απέρριψε όλους τους λόγους έφεσης. Το Δικαστήριο έκρινε ότι η κρίση περί ευθύνης των εναγομένων είναι βάσιμη και ότι το ποσό της αποζημίωσης είναι εύλογο βάσει των περιστατικών.
Η ρήτρα μη έγκαιρης αναγγελίας στην ασφαλιστική
Στην υπόθεση εξετάστηκε και η παρεμπίπτουσα αγωγή της κλινικής κατά της ασφαλιστικής εταιρείας, με αίτημα να καλυφθεί η ζημία βάσει της μεταξύ τους ασφαλιστικής σύμβασης. Το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν είχε τηρηθεί η προβλεπόμενη από τη σύμβαση προθεσμία για την αναγγελία του περιστατικού. Βάσει του άρθρου 7 παρ. 1 και 6 του Ν. 2496/1997, διαπιστώθηκε ότι η εταιρεία δεν είχε λάβει σχετική ειδοποίηση εντός του συμφωνημένου χρόνου και κατά συνέπεια δεν θεμελιώθηκε αξίωση αποζημίωσης.
Την ενάγουσα εκπροσώπησε ο δικηγόρος κ. Γιάννης Καραμιχάλης και οι εναγόμενοι εκπροσωπήθηκαν από τον δικηγόρο κ. Γρ. Μοράρη. Η εναγόμενη κλινική προσεπικάλεσε στη δίκη ασφαλιστική εταιρεία, που εκπροσωπήθηκε από τον δικηγόρο κ. Βασίλη Περίδη.
