Δεν έγινε πράξη

Ο 19χρονος Άλκης έφυγε από τη ζωή επειδή αγαπούσε απλά μία ομάδα. Επεσε θύμα του τυφλού μίσους και της αδυναμίας του κράτους να πατάξει το φαινόμενο της οπαδικής βίας. Δύο χρόνια μετά ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει και σίγουρα όχι προς το καλύτερο. Το βέβαιο είναι πως εκείνο το “Ποτέ Ξανά” που ακούστηκε τότε δεν έγινε πράξη. Το αντίθετο. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, είδαμε άλλα δύο νέα παιδιά, τον Μιχάλη Κατσούρη και τον Γιώργο Λυγγερίδη να χάνουν τη ζωή τους σε επεισόδια έξω από το γήπεδο. Δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του, οι γονείς του νιώθουν ότι πνίγονται. Από τον πόνο, τη θλίψη, τον θρήνο. Και προσπαθούν να πάρουν μία ανάσα. «Αυτός ο αέρας όμως που αποπνέει η κοινωνία μας αναδίνει μια παράξενη μυρωδιά που στην όσφρησή μου μοιάζει δυσοσμία», δηλώνει ο πατέρας του Αλκη, Αριστείδης Καμπανός. Εδώ και δύο χρόνια ο πατέρας του αδικοχαμένου νέου φωνάζει προς όλες τις κατευθύνσεις. «Και τι ζητάω; Να αλλάξουμε στάση. Στάση ζωής απέναντι σε τέτοια φαινόμενα οπαδικής βίας που μαστίζουν τον τελευταίο καιρό τη χώρα μας. Δεν φτάνουν μόνο οι νόμοι, τα περιστασιακά μέτρα και οι σπασμωδικές αντιδράσεις σε περίοδο κρίσεων. Υπάρχει ριζωμένη, αρρωστημένη κατάσταση στον οπαδισμό του αθλητισμού. Κάτι πρέπει να αλλάξει. Να δείξουμε όλοι το ενδιαφέρον μας, να ευαισθητοποιηθούμε, να υψώσουμε τη φωνή μας. Για να μην υπάρξει άλλος Αλκης, άλλος Μιχάλης, άλλος γονιός στη θέση μου. Οχι άλλη θλίψη και θρήνος στον αθλητισμό».