• Το δικαστήριο δέχθηκε ότι δεν αποδείχθηκε ο ακριβής χρόνος κατασκευής ενώ η υπεράσπιση προέβαλε ότι οι παρεμβάσεις ανάγονται στα έτη 2010 και 2011
Το Μονομελές Εφετείο Δωδεκανήσου έκρινε χθες αθώα τη δήμαρχο Τήλου κ. Μαρία Kαμμά, καταλήγοντας ότι οι αμφιβολίες γύρω από τον ακριβή χρόνο κατασκευής των έργων στην παραλιακή ζώνη Λιβάδια δεν επέτρεψαν ασφαλή καταδίκη.
Η κατηγορούμενη μέσω του συνηγόρου της κ. Φώτη Κωστόπουλου επέμεινε ότι οι εργασίες ανάγονται στη δεκαετία που προηγήθηκε, συγκεκριμένα στα έτη 2010 και 2011, θέση που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της τελικής κρίσης.
Η δικογραφία άνοιξε με βάση καταγγελίες και υπηρεσιακές αναφορές για αυθαίρετες παρεμβάσεις σε κοινόχρηστη ζώνη αιγιαλού και παραλίας στην περιοχή Λιβάδια. Η έρευνα οδήγησε στην έκδοση κλητηρίου θεσπίσματος για την εκδίκαση της υπόθεσης ενώπιον του Α Μονομελούς Εφετείου Δωδεκανήσου. Στον πυρήνα της κατηγορίας βρισκόταν η θέση ότι σε μη ακριβώς προσδιοριζόμενο χρόνο μετά τον Ιούλιο του 2020 και εκ νέου μετά τον Ιανουάριο του 2024 ανεγέρθηκαν τσιμεντένιες προβλήτες, αποβάθρα, τοιχία και μικρό ισόγειο πέτρινο κτίσμα χωρίς τις απαιτούμενες άδειες, με αποτέλεσμα μεταβολή της μορφολογίας του αιγιαλού και κατάληψη δημόσιου κτήματος.
Η γραμμή άμυνας εστίασε στο ζήτημα του χρόνου. Σύμφωνα με όσα εκτέθηκαν στο ακροατήριο, τα έργα που αποτυπώθηκαν σε μεταγενέστερους ελέγχους δεν αποτελούν νεότερες παρεμβάσεις αλλά κατασκευές που ανάγονται στην περίοδο 2010 και 2011. Κομβικό σημείο ήταν ότι η κατηγορούμενη αρνήθηκε κάθε νεότερη πράξη που θα μπορούσε να στοιχειοθετήσει αυθαίρετη δόμηση ή μεταβολή του αιγιαλού εντός των χρόνων που ανέφεραν οι κατηγορίες.
Οι πράξεις που αποδόθηκαν αφορούσαν τρεις κατηγορίες. Πρώτον, εκτέλεση εργασιών δόμησης σε δημόσιο παραλιακό κτήμα χωρίς άδεια, με αναφορές σε τρεις προβλήτες, μια εκτεταμένη αποβάθρα, έξι τοιχία και μικρό κτίσμα αποδυτηρίων. Δεύτερον, μεταβολή του αιγιαλού και της παραλίας χωρίς άδεια μέσω των παραπάνω κατασκευών. Τρίτον, κατάληψη δημόσιου κτήματος με πρόθεση. Το πλαίσιο κάλυπτε τόσο την περίοδο μετά τον Ιούλιο του 2020 όσο και εκείνη μετά τον Ιανουάριο του 2024, στηριζόμενο σε υπηρεσιακά πορίσματα και αυτοψίες που εντόπισαν τις κατασκευές.
Το δικαστήριο στάθμισε ότι το βάρος απόδειξης ως προς τον ακριβή χρόνο κατασκευής δεν καλύφθηκε. Η αμφιβολία για το αν τα έργα πράγματι δημιουργήθηκαν ή επεκτάθηκαν μετά το 2020 και το 2024 οδήγησε στην εφαρμογή της αρχής υπέρ του κατηγορουμένου. Η επιχειρηματολογία της υπεράσπισης ότι οι παρεμβάσεις ανάγονται στο 2010 και το 2011 ανέδειξε κενά στη χρονολόγηση των αυτοψιών, στις αντιστοιχίες φωτογραφιών με ημερομηνίες και στην τεχνική διάκριση ανάμεσα σε παλαιές και ενδεχόμενα νεότερες επισκευές. Με αυτά τα δεδομένα, δεν προέκυψε η βεβαιότητα που απαιτείται για καταδικαστική κρίση.
