• Πρόκειται για ένα έργο που μπορούσε να εντάξει τη Ρόδο στον παγκόσμιο χάρτη του τουρισμού υγείας και ευεξίας • Προσφάτως ο γιος του επενδυτή βρέθηκε στη Ρόδο, για να διαπιστώσει ότι καμία πρόοδος δεν έχει επιτευχθεί, «σφραγίζοντας» την πρόθεση του πατέρα του και του ιδίου, να εγκαταλείψουν το φιλόδοξο εγχείρημα
Φέτος συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τη στιγμή που ανακοινώθηκε ένα φιλόδοξο σχέδιο για την Κρητηνία. Μία επένδυση που υποσχόταν όχι μόνο να μεταμορφώσει μία ολόκληρη περιοχή, αλλά και να αλλάξει τα δεδομένα στον τομέα του τουρισμού υγείας όχι μόνο στη Ρόδο, αλλά στην Ελλάδα.
Σήμερα, αυτή η επένδυση παραμένει στα χαρτιά. Δέκα χρόνια μετά, δεν έχει γίνει ούτε το πρώτο βήμα. Όχι γιατί δεν υπήρξε ενδιαφέρον ή χρηματοδότηση, αλλά γιατί τα γρανάζια της γραφειοκρατίας αποδείχθηκαν για άλλη μια φορά πιο ισχυρά από τη θέληση για πρόοδο.
Το σχέδιο αφορά στη δημιουργία μιας πρότυπης τουριστικής μονάδας υγείας στην περιοχή Άμαρτος, σε έκταση 48 στρεμμάτων.
Ήταν από την αρχή μια πρόταση καινοτόμα, που προέβλεπε όχι μόνο χώρους διαμονής αλλά και εγκαταστάσεις αποθεραπείας, ευεξίας και ψυχοσωματικής αποκατάστασης. Περιελάμβανε μονάδα επεξεργασίας λυμάτων, διαδρομές περιπάτου, αμφιθέατρα, γήπεδα και έναν πυρήνα φιλοξενίας που θα λειτουργούσε σε άμεση σχέση με το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον.
Η επένδυση ήταν ύψους 25 εκατομμυρίων ευρώ και στόχευε στη δημιουργία 135 δωματίων και 296 κλινών. Ουσιαστικά, επρόκειτο για ένα έργο που μπορούσε να εντάξει τη νοτιοδυτική Ρόδο στον παγκόσμιο χάρτη του τουρισμού υγείας.
Ο επενδυτής Ισραηλινός γιατρός, διακεκριμένος στον τομέα του, σχεδίασε το έργο με επιστημονική προσέγγιση και προσωπικό όραμα. Το ταξίδι του στην περιοχή με ιστιοπλοϊκό ήταν η αφορμή για να επιλέξει την Κρητηνία, και από εκεί ξεκίνησε ένας μαραθώνιος γραφειοκρατίας. 10 χρόνια μετά και τέσσερις επενδυτές, το έργο δεν έχει ξεκινήσει και ο τέταρτος επενδυτής αποφάσισε να αποχωρήσει.
Προσφάτως ο γιος του επενδυτή βρέθηκε στη Ρόδο, για να διαπιστώσει ότι καμία πρόοδος δεν έχει επιτευχθεί «σφραγίζοντας» την πρόθεση του πατέρα του και του ιδίου, να εγκαταλείψουν το φιλόδοξο εγχείρημα.
Ο τέταρτος κατά σειρά επενδυτής, Ισραηλινός γιατρός και επιχειρηματίας με διεθνή πορεία, τα παρατάει έπειτα από οκτώ χρόνια προσωπικής εμπλοκής.
Ο πόλεμος στη χώρα του έπαιξε ρόλο στην απόφασή του, αλλά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι δεν ήταν οι εξωτερικές συνθήκες. Ήταν η ατέρμονη καθυστέρηση, οι αδειοδοτήσεις που αργούσαν σαν να μην υπήρχε αύριο, και η αίσθηση ότι κάθε βήμα προς τα μπρος συνοδεύεται από τρία προς τα πίσω.
Επιθυμεί, παρόλη την ταλαιπωρία του όμως, να παραμείνει στο κομμάτι που γνωρίζει και εμπιστεύεται, το ιατρικό. Θέλει να διατηρήσει τη διαχείριση του ιατρικού σκέλους της μονάδας, ώστε να υλοποιηθεί τουλάχιστον η βασική ιδέα για την οποία δημιουργήθηκε το εγχείρημα.
Η προσπάθεια από το 2016 μέχρι σήμερα πέρασε από πολλούς κύκλους. Από την πρώτη στιγμή παρουσιάστηκαν προσκόμματα.
Οι εγκρίσεις αργούσαν, οι διαδικασίες ήταν αργές, τα σχέδια άλλαζαν με βάση νέες απαιτήσεις. Η Αρχαιολογία εντόπισε αρχιτεκτονικά κατάλοιπα και ζήτησε ανασχεδιασμό. Η εταιρεία συμμορφώθηκε πλήρως. Οι πτέρυγες φιλοξενίας μειώθηκαν και κατανεμήθηκαν διαφορετικά ώστε να προστατευτεί ο χώρος. Ωστόσο, η έγκριση του Τομέα Β καθυστέρησε υπερβολικά, και όταν ήρθε, είχε ήδη ξεκινήσει η πανδημία. Ο κορωνοϊός πάγωσε τα πάντα και έφερε νέα εμπόδια. Οι διαδικασίες πάτησαν φρένο και όταν επανεκκίνησαν, η φθορά ήταν ήδη βαθιά.
Στο μεταξύ, ο επενδυτής συνέχισε να πληρώνει από την τσέπη του. Κάλυψε το κόστος των ανασκαφών, των ημερομισθίων, της φιλοξενίας του προσωπικού, των μηχανημάτων και των καυσίμων. Υπολογίζεται ότι τα χρήματα που δαπάνησε ξεπερνούν το 1,5 εκατομμύριο ευρώ. Και όλα αυτά για μία επένδυση που δεν προχώρησε ποτέ στην κατασκευή.
Η πρόθεση να δημιουργηθεί μία μονάδα υψηλής ποιότητας, που θα προσέφερε όχι μόνο τουριστικό προϊόν αλλά και κοινωνική ωφέλεια, έπεσε στο κενό. Το έργο αντιμετωπίστηκε με καθυστερήσεις, ασάφειες και αδυναμία συντονισμού. Σε αυτή τη δεκαετία, η Πολιτεία δεν κατάφερε να προσφέρει στον επενδυτή την ταχύτητα, την ευελιξία και τη διαφάνεια που απαιτεί ένα τέτοιο εγχείρημα.
Η χαμένη ευκαιρία για τη Ρόδο είναι τεράστιο πλήγμα. Δεν χάθηκαν μόνο τα εκατομμύρια. Χάθηκε η δυνατότητα για νέες θέσεις εργασίας. Χάθηκε η πιθανότητα για τη δυτική πλευρά του νησιού, τη λιγότερο αναπτυγμένη, να προσελκύσει επαγγελματίες, να κρατήσει τους νέους, να αποκτήσει λόγο ύπαρξης πέρα από την εποχικότητα.
Η Ρόδος μπορούσε να έχει σήμερα μια μονάδα-πιλότο, να πρωτοπορεί στον τουρισμό υγείας και να φιλοξενεί ασθενείς από όλο τον κόσμο σε ένα απόλυτα οργανωμένο περιβάλλον. Αντί για αυτό, έχουμε ακόμα έναν φάκελο με σχέδια, εγκεκριμένες μελέτες και υποσχέσεις που δεν έγιναν ποτέ πράξη.
Αξίζει να σημειωθεί ότι υπήρξε πρόταση από Τούρκους επιχειρηματίες να μεταφερθεί το έργο στην Αττάλεια, με εξασφάλιση γης, υποδομών και διαδικασιών express. Η πρόταση απορρίφθηκε. Ο επενδυτής πίστευε –και ίσως εξακολουθεί να πιστεύει– ότι η μονάδα ανήκει εδώ. Στην Κρητηνία. Στην Ελλάδα. Ωστόσο, το ερώτημα είναι αν αυτή η πίστη αρκεί.
Η αναζήτηση πέμπτου επενδυτή έχει ξεκινήσει. Το ερώτημα δεν είναι ποιος θα τολμήσει. Το ερώτημα είναι αν θα μπορέσει αυτός ο κάποιος να φτάσει εκεί που οι άλλοι δεν κατάφεραν. Και αν η Πολιτεία, οι υπηρεσίες και οι φορείς έχουν πλέον συνειδητοποιήσει τι χάθηκε και τι χρειάζεται για να μη χαθεί και η επόμενη προσπάθεια.
Διότι όταν μία τόσο ώριμη επένδυση, με έτοιμες μελέτες, κοινωνική συναίνεση και ξεκάθαρο όραμα, πνίγεται στη γραφειοκρατία, το πρόβλημα δεν είναι πια ατομικό. Είναι θεσμικό. Και η ζημιά δεν μετριέται σε ευρώ, αλλά σε χαμένες δυνατότητες και χαμένες ευκαιρίες.
