Το «καράβι» της εκπαίδευσης

Μαζί με το λουκέτο σε σχολεία λόγω εμφάνισης κρουσμάτων,το Υπουργείο, έστειλε και τις οδηγίες για τηλεκπαίδευση, απαιτώντας μάλιστα, να ξεκινήσει άμεσα. Χωρίς δοκιμαστικά, χωρίς μέριμνα για μαθητές και εκπαιδευτικούς που εξακολουθούν από την περασμένη άνοιξη να μην έχουν τον κατάλληλο εξοπλισμό, χωρίς να έχει βγει ακόμα το πρόγραμμα των σχολείων, με χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών.  Η περίοδος της καραντίνας και το χρονικό διάστημα των έξι μηνών που ακολούθησε έφεραν εκ νέου μπροστά μας την εικόνα ενός εκπαιδευτικού συστήματος που νοσεί. Αναχρονιστικές εκπαιδευτικές πρακτικές, ανύπαρκτη ψηφιακή κουλτούρα ή υποδομή, χαμηλά εκπαιδευτικά αποτελέσματα, Τα συμπεράσματα προφανή. Τα εκπαιδευτικά συστήματα που άντεξαν ανά την υφήλιο την περίοδο της πανδημίας, ήταν εκείνα που είχαν πίσω τους υποδομή, μελέτη σχέδιο. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν ήταν ανάμεσα σε αυτά. Κι αυτό γιατί τα τελευταία σαράντα χρόνια ταλανίζεται μεταξύ πολιτικών που φέρνουν το «καράβι» της εκπαίδευσης από το ένα άκρο μιας φουρτουνιασμένης θάλασσας στο άλλο. Η πανελλαδική έρευνα που έκανε μια ομάδα γλωσσολόγων από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) με το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας στους μαθητές σχολείων την περίοδο της καραντίνας καταλήγει σ’ αυτά τα  αποκαρδιωτικά συμπεράσματα. Η συντριπτική πλειονότητα των παιδιών που πέρασαν από τα προγράμματα της τηλεκπαίδευσης την περίοδο της καραντίνας απάντησαν ότι σπάνια αυτή την περίοδο συνεργάστηκαν στα μαθήματά τους. Κυρίως παρακολουθούσαν. Παρακολούθηση και άγχος για την κάλυψη της ύλης. Τους άρεσε; Πιθανότατα όχι. Ο μαγικός κόσμος του Διαδικτύου που διαπερνά καθημερινά ολόκληρη τη ζωή τους, στην περίπτωση της εκπαίδευσης θάμπωσε και κούρασε.  Οπως εξηγούν οι καθηγητές του ΑΠΘ που συμετείχαν στην έρευΝα , ο τρόπος με τον οποίο προχώρησε το προηγούμενο χρονικό διάστημα το σύστημα τηλεκπαίδευσης (και όχι μόνον) με τις διαλέξεις καθηγητών από έδρας, οι οποίες άλλους μαθητές κάνουν να βαρεθούν και άλλους απλά να μπερδευτούν, ανήκει στο παρελθόν. Οι μαθητές δεν είναι πλέον «καταναλωτές γνώσης» αλλά «παραγωγοί γνώσης» και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται και να καθοδηγούνται.