Δημοσιογράφοι σε άλλους ρόλους

Καταλάβατε τι ακριβώς αποφάσεις πάρθηκαν για το μεταναστευτικο; Μήπως τι ακριβώς ειπώθηκε από τον αντιπρόεδρο της Βάλντις Ντομπρόβσκις; Ότι μας βολεύει είναι η απάντηση, ρίχνοντας μια ματιά στους τίτλους των ΜΜΕ. Διαλέγετε ανάμεσα στο ρηθέν του αντιπροέδρου « στη σωστή πορεία η συνεργασία με την Ελλάδα» ή στο «Απότομη προσγείωση-Ούτε βήμα πίσω ο Ντομπρόβσκις». Διαλέγετε σε σχέση με το προσφυγικό « Ομιχλώδες το τοπίο, γκρίζες ζώνες για την Ελλάδα» ή τους διθυράμβους ότι αποφύγαμε τα σχέδια των Βρυξελλών και ούτε λίγο ούτε πολύ υιοθετήθηκαν οι θέσεις της Αθήνας. Αν πιάσουμε το θέμα με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, εκεί δεν θα βγάλουμε άκρη, λόγω και των ακατάληπτων για πολλούς οικονομικών εννοιών. Χάλια μαύρα οι τράπεζες λέει μέρος του τύπου, καλύτερη από κάθε προσδοκία το έτερο κομμάτι. Κοινώς, οι πολίτες δεν μαθαίνουν την αλήθεια. Ο καθένας έχει την δική του. Την δική τους οι πολιτικοί, αλλά την δική τους και τα ΜΜΕ, ανάλογα που είναι φίλα προσκείμενα πολιτικά, κομματικά. Το άπαν της δημοσιογραφίας που είναι η τεκμηριωμένη είδηση, η αντικειμενική μεταφορά ενός γεγονότος, μπερδεύεται με το σχόλιο. Ο δημοσιογράφος με τον πολιτικό σχολιαστή, με τον οικονομολόγο. Τις ημέρες που ο καθένας είχε την δική του αλήθεια για τον αντιπρόεδρο της Κομισιόν και το προσφυγικό, κυκλοφόρησε μια έρευνα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Θάφτηκε στα ψιλά των εφημερίδων και δεν βρέθηκε μια κουβέντα να ειπωθεί στα κανάλια. Προφανώς γιατί κανείς δεν αισθάνθηκε υπερήφανος. Ισως και γιατί δεν βολεύει να ακούγονται αλήθειες. Αντιγράφω : «Στη διάκριση της είδησης από το σχόλιο, το 74,4 % των εφημερίδων δεν τηρούν επαρκώς τον συγκεκριμένο κανόνα (της διάκρισης), ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τους τηλεοπτικούς σταθμούς φτάνει στο 68,6%.» Και καταλήγει στο τι μας δείχνουν τα αποτελέσματα αυτά: «Πολλά Μέσα, αποφεύγουν να παραθέσουν την είδηση ως έχει, ώστε ο πολίτης να αποκτήσει την πρωταρχική πληροφορία και να την επεξεργαστεί ανάλογα με τους δικούς του αξιακούς κανόνες και παραμέτρους. Την περιπλέκουν με τη δική τους οπτική (πίσω από την οποία υπάρχει σκοπιμότητα) και έτσι εύκολα μπορεί κάποιος να μιλήσει για παραπληροφόρηση, αφού ο πολίτης θα μάθει για μια διαφορετική «αλήθεια». Συμβαίνει το παράδοξο δηλαδή, οι αλήθειες ακόμα και για αντικειμενικά γεγονότα να είναι περισσότερες από μια.» Και δεν μπορεί να πει κανείς πως δεν μας αφορά, πατάμε το off, αλλάζουμε κανάλι και δεν διαβάζουμε. Αφορά ολόκληρη την κοινωνία, αφού από αυτά ενημερώνεται και παράλληλα διαμορφώνει γνώμη και άποψη, οι οποίες στη συνέχεια «μεταφράζονται» σε συγκεκριμένη ψήφο. Αφορά με λίγα λόγια ίδια την ποιότητα της δημοκρατίας.