Ελληνική πατέντα

Πολύς λόγος τελευταία για τους μετακλητούς υπαλλήλους που προσλαμβάνονται σε πολιτικά γραφεία μελών της κυβέρνησης ή του Κοινοβουλίου. Πολλή παραφιλολογία, υψηλοί τόνοι, μαθήματα ηθικής από ακατάλληλους δασκάλους, ελάχιστη πληροφόρηση επί της ουσίας. Οπου μετακλητοί, είναι υπάλληλοι που προσλαμβάνονται από την κάθε κυβέρνηση με σκοπό την «εύρυθμη» λειτουργία των υπουργείων. Μόλις κοπάσει ο αλαλαγμός των συγχαρητηρίων των νέων στελεχών μιας κυβέρνησης, έρχεται η επιλογή συνεργατών. Και εδώ, αρχίζει ο τρόμος του πολιτικού. Ποιος θα με στηρίξει; Ποιος θα με προστατεύσει από παγίδες και διαρροές; Ποιον θα εμπιστευτώ; Ποιος θα δουλεύει για μένα χωρίς συγχρόνως να οργανώνει το «θάψιμό μου»; Λογικές σκέψεις εάν μπροστά σου συναντάς όχι υπαλλήλους, στελέχη, του ελληνικού δημοσίου, αλλά τον κομματικό στρατό του προηγούμενου. Και κάπου εδώ, αρχίζει να μπαίνει στην μέση και η ιστορία των γυναικοκουμπαροξάδερφων. Μόλις τελειώσουν αυτοί, ξεκινούν οι μετακλητοί, φίλα προσκείμενοι στο κόμμα. Γιατί όμως, συμβαίνει αυτό; Γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να λειτουργήσει αλλιώς. Είναι τόσο σάπιο το σύστημα, ώστε αναγκάζεται να προσλαμβάνει ο κάθε υπουργός ένα σημαντικό αριθμό στελεχών «δικών» του, με σκοπό να μπορέσει να ελέγξει και να οργανώσει το υπουργείο του. Προφανώς πρόκειται για άλλη μια ελληνική πατέντα. Κατά τα λοιπά, στην συζήτηση περί μετακλητών που έχει ανάψει πάλι,  έκανε λέει εντύπωση σε πολιτικό που συμμετείχε σε πάνελ, η περίπτωση της Φινλανδίας, ο πρωθυπουργός και υπουργοί της οποίας είχαν δίπλα τους τους ίδιους συνεργάτες που είχε και ο προηγούμενος πρωθυπουργός. Εμάς πάλι δεν μας κάνει εντύπωση το απολύτως λογικό.  Ισως μετά την περίπτωση των Γενικών Γραμματέων και Γενικών  Διευθυντών που ξεκαθαρίζει στο νέο νομοσχέδιο ο κ. Γεραπετρίτης ασχοληθεί και με την πατέντα των μετακλητών.