Το τελευταίο χρονικό διάστημα βιώνουμε πολλές , κρίσιμες και- κατά περιόδους- ανεξέλεγκτες καταστάσεις . Δύο από τις πιο σημαντικές είναι εκείνες που αφορούν στην αύξηση των μεταναστευτικών ροών στον τόπο μας και φυσικά στην πανδημία που πλήττει τον κόσμο από τον Φεβρουάριο του 2020. Ο συνδυασμός και των δύο αυτών κρίσιμων φαινομένων αποτελεί την τέλεια συνταγή για την αμοιβαία αλληλοτροφοδότησή τους. Αυξανόμενες οι μεταναστευτικές ροές- εν καιρώ πανδημίας- αυξάνουν ταυτόχρονα και τον κίνδυνο της επέκτασης του κοροναιού, με αποτέλεσμα να αυξάνονται παράλληλα ο φόβος και ο πανικός για το τι μέλλει γενέσθαι στον τόπο μας.
Το θέμα της διαχείρισης των προσφύγων έχει πάρει «καυτές διαστάσεις» τις τελευταίες μέρες και η Ελλάδα παρουσιάζεται διχασμένη σχετικά με το πώς να αντιμετωπίσει το ακανθώδες αυτό θέμα. Η Ηπειρωτική Ελλάδα και οι επιμέρους Δήμοι και Περιφέρειες δηλώνουν ρητά πως δεν είναι διατεθειμένοι να δεχθούν άλλους πρόσφυγες. Την ίδια στιγμή τα νησιά της Δωδεκανήσου παρουσιάζονται ακόμα πιο ευάλωτα μπροστά στην εισροή περαιτέρω προσφύγων, καθώς δεν υπάρχουν οι απαραίτητες δομές υποδοχής των μεταναστών αλλά και αντιμετώπισης της πανδημίας σε περίπτωση αύξησης των κρουσμάτων.
Η αλήθεια είναι πως αν δεν είσαι νησιώτης δεν μπορείς να γνωρίζεις σε βάθος τα προβλήματα που δημιουργεί η κλειστότητα του χώρου, η νησιωτικότητα, η έλλειψη απαιτούμενης υγειονομικής περίθαλψης προς αντιμετώπιση του κοροναιού καθώς και η έλλειψη ικανοποιητικών υποδομών για την υποδοχή και ασφαλή διαβίωση των προσφύγων.
Ωστόσο, παρόλες τις διαφωνίες και τις δυσκολίες του θέματος, οφείλουμε να βρούμε μια ικανοποιητική λύση, σεβόμενοι το πλαίσιο της αλληλεγγύης πρώτα μεταξύ μας και δευτερευόντως απέναντι στην ευρωπαϊκή πολιτική, η οποία βρίσκεται και αυτή στην ίδια κρίση με εμάς.
Το να αντιμετωπίζουμε το όλο θέμα με αναχρονιστικές και παρωχημένες τακτικές, που θυμίζουν το κυνήγι των μαγισσών και την εξόντωση τους στον Μεσαίωνα, σίγουρα δεν ωφελεί. Ο διχασμός ανάμεσα σε Ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα αναφορικά με το ποιος θα υποδεχθεί τελικά τους μετανάστες πρέπει να αρθεί το συντομότερο δυνατό. Ταυτόχρονα πρέπει να γίνει κατανοητό πως- τόσο στο πλαίσιο της τήρησης της υγείας όσο και της αντικειμενικής δυσχέρειας περί διαχείρισης του όλου θέματος από τα νησιά του Νοτίου Αιγαίου- η μη ασφαλής αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος από τους νησιώτες είναι μία αναπόδραστη αντικειμενική πραγματικότητα.
Αν σκεφτούμε το ενδεχόμενο της αύξησης των μεταναστευτικών ροών στα νησιά μας, εν μέσω πανδημίας, καθώς και την παντελή έλλειψη υγειονομικών μονάδων θεραπείας και αντιμετώπισης της νόσου, οφείλουμε να κατανοήσουμε όλοι οι Έλληνες πως για εμάς εδώ στα νησιά δεν θα υπάρξει το ενδεχόμενο μεταφοράς των νοσούντων εντός τριώρου σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας και πως ο δικός μας δρόμος προς την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη είναι υδάτινος και σαφέστατα πιο μακρινός και δύσκολος από ό,τι στην Ηπειρωτική Ελλάδα. Η συμφόρηση που θα προκύψει από την ροή των προσφύγων θα είναι ασσύληπτη, καθώς για εμάς δεν τίθεται θέμα ισόποσης κατανομής των προσφύγων. Ο χώρος μας είναι περιορισμένος και άκρως περιοριστικός.
Νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε πως δεν μπορούμε να αποδεχθούμε σιωπηρά το ενδεχόμενο να μετατρέψουμε τα νησιά μας σε νέες Σπιναλόγκες και πως σίγουρα δεν είναι αυτή η λύση. Στην Ηπειρωτική Ελλάδα τα πλαίσια κατανομής είναι πιο ευέλικτα και οι αποστάσεις πιο εύκολα περατές. Δήμοι και Περιφέρεια του νησιωτικού συμπλέγματος των Δωδεκανήσων οφείλουν να ασκήσουν πιέσεις προκειμένου να μην επωμιστούν τα νησιά μας ένα κόστος ανθρώπινων ζωών, που δεν μπορούν αντικειμενικά να σηκώσουν.
Ως Δωδεκανήσιοι, ως νοήμονες άνθρωποι και ως Ρόδιοι γνωρίζουμε πολύ καλά τον τόπο μας. Οτιδήποτε ενδεχομένως βάζει σε κίνδυνο τις ζωές μας και την ομαλή διαβίωσή μας είναι χρέος μας να το επανεξετάζουμε σε ρεαλιστικές βάσεις. Την ίδια στιγμή γνωρίζουμε εξίσου πολύ καλά πως το μεταναστευτικό δεν είναι ένα θέμα που λύνεται έτσι απλά. Σαφώς και δεν είμαστε ενάντια σε όλες αυτές τις ανθρώπινες ζωές που ψάχνουν έναν νέο τόπο να ζήσουν με ασφάλεια και αξιοπρέπεια. Είμαστε απόλυτα συντονισμένοι με τον πόνο της ανθρώπινης ζωής που βρίσκεται έκτοπη σε εκκρεμότητα.
Την ίδια στιγμή όμως δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι ως Έλληνες νησιώτες φροντίζουμε ώστε μην γίνει ο τόπος μας μία δεξαμενή υποδοχής ανθρώπινων ροών, τις οποίες δεν μπορούμε αντικειμενικά να διαχειριστούμε. Το όλο θέμα χρειάζεται ιδιαίτερους και ευέλικτους χειρισμούς προκειμένου να αποφύγουμε διχασμούς και διχόνοιες μεταξύ μας. Είναι ώρα κοινής δράσης και συμφωνίας. Είναι ώρα κρίσιμη για τον τόπο μας και τον κόσμο ολόκληρο. Οφείλουμε να μην αποποιούμαστε τις ευθύνες μας αλλά και να μην τακτοποιούμε προχείρως θέματα που αφορούν στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ζωή.
Νατάσα Βενετοκλή
